Ægir - 01.12.1926, Blaðsíða 16

248
ÆGIR
veldi, t. d. Ameríka, nuindi hafa heimssýn-
ingu, en svo voru tveir svartsýnir náungar
í hópnum, sem héldu því fram, að ísland
hefði eltki eins miklu úr að spila og Ame-
ríka, þótt peningar væru til, og sæmilegt
væri hverjum og einum að sniða sér stakk
eftir vexti, og leitt væri fyrir þjóðina að taka
lán til sýningar, sem, væri hún stórfeld,
mundi aldrei horga kostnað.. Svo var rifist,
allir töluðu í einu, eins og venjan er, og
þótt sýning eða sýningar kæmu okkur ekk-
ert við, var þvargið svo, sem værum við
kjörnir í nefnd og hver einstakur keptist
við að sýna gáfur sínar og snild i fram-
kvæmdum. Loks stóð annar af þeim svart-
sýnu upp og var sá raddsterkur vel og
heimtaði að sér væri gefið hljóð. Man ég
vel eftir orðum hans og set þau hér, að vísu
ekki öll. Þau voru þessi:
Á þjóðhátíðinni 1930 á að sýna afurðir
landsins, bæði sjávarafurðir og afurðir
landbúnaðar. Bændur og fiskimenn eiga
að slá sér saman og ekki að láta sér nægja
að sýna hrá matvæli, heldur alt það, er
framreiða má úr hráefninu til matar. í
Reykjavík á að útvega gott og stór hús-
næði, þar sem allskonar réttir úr íslensku
efni eru til sölu, ekki að eins nýtísku réttir,
heldur einnig ýmislegt annað, sem áður fyr
þótti sælgæti, en er nú að leggjast niður,
svo sem súrsaðir kútmagar, sundmagar,
ýmsar tegundir hákarls, súrsaðir bringu-
kollar, reyktir magálar, reykt hrossakjöt
og margt fleira, svo er saltfiskurinn, sem
að eins er soðinn á einn veg á íslandi, en
sem Spánverjar sjóða og steikja með 70—
80 aðferðum. Hversu marga rétti má ekki
búa til úr síld, og hér kunna menn ekki að
borða hana. Þannig löguð sýning mundi
opna augu landsmanna og láta þá skilja,
að við getum haft betra fæði af eigin af-
urðum en við vitum, en til að koma þessu
í kring vantar menn, sem kunna að „húa til
allskonar rétti”. Þetta er hið helsta úr ræð-
unni og þótti flestum þetta fáviska; siðan
eru liðin þrjú ár og nú kemur það í ljós,
að islenskur matur hefir verið framreiddur
á matvælasýningu í Kaupmannahöfn og er
þar lokið lofsorði á hann, og talið víst að
þessi aðferð bæti markaðinn.
í sjómannablaðinu „Vikingen” (desem-
her) eru margir taldir upp, sem viðurkenn-
ingu hafa fengið fyrir frammistöðu, elda-
mensku, að leggja á borð og ganga um beina
og þar koma þjónar jafnt til greina og bryt-
ar og félög, engum er gleymt, sem skarar
fram úr öðrum í hverri grein sem er. Gefur
slíkt byr í seglin er tekið er tillit til hinna
smáu sem hinna stóru. Hr. Jónas Lárusson,
bryti á „Gullfoss", hefir sýnt dugnað sinn
og þekkingu á sýningu þessari.
I Morgunbl. (19. des.) er erein um hana
og birtist hér hið helsta úr henni:
„Að sýningunni lokinni var útbýtt verð-
launabréfum til þeirra, er sýnt höfðu vörur,
er þóttu með afbrigðum góðar.
Allir þeir, sem sýndu íslenskar afurðir,
fengu slík verðlaunabréf i viðurkenningar-
skyni, en það voru þessir: Jónas Lárusson
bryti fyrir saltkjöt sykursaltað, Samband
ísl. samvinnufélaga fyrir venjulegt útflutn-
ingskjöt og rúllupylsur.
Þessir fengu viðurkenningu fyrir síld:
Helgi Hafliðason, Rolf Johansen, Tynæs og
A. Gotfredsen. Saltfiskur sá, er þarna var,
var frá Félagi isl. botnvörpuskipaeigenda.
Viðurkenning fékst einnig fyrir hann. —
Þá fékk Eimskipafélag Islands viðurkenn-
ingu fyrir matarframreiðslu árdegisverðar.
Matsala var i sambandi við sýninguna.
Fjöldi fólks borðaði þar á hverjum degi.
Voru framreiddir réttir úr matvörum þeim,
sem á sýningunni voru.
Fenginn hafði verið snjall matreiðslumað-
ur til þess að gera sem fjölbreyttasta rétti
úr hinum íslensku matvælum. Undruðust
gestirnir mjög, hvílíka fjölbreytni þar var
að íinna. Matreiðslumaður þessi heitir E.