Ægir - 01.12.1926, Blaðsíða 20

252
ÆGIR
Stórbruni á Stokkseyri
aðfaranóít 10. desember 1926.
Klukkan 11 kveldið hins 9. des. urðu
menn elds varir í hinu svonefnda Ingólfs-
húsi á Stokkseyri. Magnaðist eldurinn
skjótt og varð við ekkert ráðið. Brunnu
þar 7 hús til kaldra kola, þar á meðal ís-
hús fult af síld og kjöti. Veiðafæri og
salt eyðilögðust einnig í eldinum og hafa
margir orðið fyrir miklu tjóni. Þeir sem
urðu fyrir mestu tjóni eru þessir:
Ásgeir kaupm. Eiríksson hafði vörur
sinar vátrygðar fyrir 6 þús. kr., en þær voru
að minsta kosti 20 þús. kr. virði. Að vísu
hjargaðist mikið af þeim, en það var alt
stórskemt. Svo er og um vörur Magnúsar
Gunnarssonar. Þeim var rutt út og tvístr-
að hingað og þangað, út i kirkjugarð og
um allar trissur. Bíður hann því lika mik-
ið tjón, þótt eigi brynni hjá honum. Auk
þeirra bíða mikið tjón þeir Sigurður Heið-
dal og Böðvar Tómasson, Jón Sturlaugs-
son og Jón Jónsson. Heiðdal og Böðvar
mistu öll veiðarfæri 3ja mótorbáta, segl
þeirra og annan útbúnað og margt fleira.
Jón Sturlaugsson misti alt sem í íshús-
inu var af beitusíld og kjöti. Var húsið
alveg fult; Jón Jónasson misti nær fulla
hlöðu af heyi. Þá mistust og veiðafæri og
útbúnaður tveggja annara vélbáta (annar
þeirra heitir „Heppinn"). Mun þetta hafa
verið lítt eða ekki vátrygt, og er talið að
tjónið muni nema 6000 krónum á hvern
bát, að minsta kosti.
Húsið, sem Ásgeir Eiríksson verslaði í,
var vátrygt á 9 þús. krónur. Hafði spari-
sjóður Eyrarbakka selt það fyrir nokkr-
um dögum Sigursteini Steinþórssyni fyrir
2500 krónur.
Það er eigi að eins að Stokkseyringar
hafi beðið stórtjón beinlínis af eldsvoða
þessum; hið óbeina tjón er líka engu minna,
því að útgerð þeirra á vetrarvertíð er í voða.
Af 10 vélbátum, sem á Stokkseyri eru,
hafa 5 mist allan sinn útbúnað. Úr því
má ef til vill bæta. En hitt er verra, að i
ishúsinu fórst öll sú beita, er útgerðin
hafði treyst á. Og sagt er að allmikið af
salti hafði verið í kjallarinum undir pakk-
húsinu stóra.
Húsin voru vátrygð.
Verðlaunapeningur fyrir björgun.
Nokkrum sinnum hefir verið minnst á
það í blöðum og mánaðaritinu „Ægi“, að
verðlaunapening fyrir björgun vantaði hér
og, að ríkið, sóma sins vegna yrði að hafa
það heiðursmerki og sæma þá, sem fram-
kvæma mannúðarverkið — „björgun úr
sjávarháska“, eða öðrum voða. Vöntun
þessi er hættuleg og getur oft haft slæm-
ar afleiðingar fyrir landhelgi íslands. Út-
lenskur togaraskipstjóri bjargar t. d. mörg-
um mönnum frá veiðstöð. Fyrir það fær
hann ekki neitt. Þeim, sem bjargað var,
finnst þeir standi i skuld við þennan mann,
sem einnig veit og finnur, að þeir hafi þáð
af sjer greiða, sem er ógoldinn. Hann fer
að gerast nærgöngull á miðum þeirra og
veit, að þeir muni vart fara að ákæra sig
í það minnsta ekki rjett eftir greiðann og
yfir landhelgisbrotum þessa manns er þag-
að og mið fiskimanna sópuð. Hefði togara-
skipstjórinn verið sæmdur verðlaunapen-
ingi ríkisins fyrir björguna, þá var skuldin
yreidd fyrir allra hönd og þeir, sem bjargað
var eru frjálsir menn og geta kært lífgjaf-
ann jafnt og aðra, er of nærri landi veiða.
Samræini verður að vera í sem flestu.
Einn af þeim, sem sæmdir voru heiðurs-
merkjum nú nýlega, hefir bjargað um 60
—70 mönnum úr sjávarháska og hann
hefði að réttu lagi átt að fá heiðursmerki,