Ægir - 01.04.1932, Síða 5

ÆGIR
91
síldina í upp- ogútskipun, ekki sízt þeg-
ar að hún er tví og þriflutt áður en hún
er tekin til notkunar. Eins myndu þess-
ar umbúðir mjög mikið varna skemmd
þeirri, sem alltaf verður, við að losa plöt-
urnar í sundur í fyrsta geymsluklefan-
um og svo við allan þann núning sem
verður við færslurnar.
Annars sýnist mér vera fremur auð-
velt fyrir íshúseigendur hér við Faxaflóa
að minnka mikið eða jafnvel hætta við
að láta frysta sildina á Norðurlandi.
Sildina má fá keypta ferska, sennilega
fyrir sama verð á Vestfjörðum og á Norð-
urlandi fyrir 5—6 kr. tunnuna og flytja
bana ferska suður að því ishúsi sem að
hún svo mætti vera kyr í, þar til hún
væri tekin til beitingar.
Aðferðin væri sú, að láta síldina í
tunnur með snjó á milli þunnra laga,
og svolitið af salti í hvert snjólag, myndi
þá mega geyma sildina ískalda jafnvel í
frostmarki, minnst 1--2 sólarhringa, en
ekki þarf nema 20—25 klukkustundir til
ferðalagsins á milli þessara staða, og hver
30 tonna bátur mun hæglega geta flutt
160 tn. í lest og á dekki.
Tunnurnar þyrftu að vera með smá-
götum á, svo að vatn það, sem úr snjón-
um kæmi gæti runnið burtu, en þó að
tunnur séu órúmlegri i lest heldur en
kassar, þá hafa þær þann kost, að ekki
þyrfti að leka úr einni i aðra svo sem
verða myndi, ef kassar væru notaðir;
einnig mætti »gefa á« þær á dekki án
þess að sök kæmi. Snjór væri betri en
is, því að það er þekkt að hann kælir
skarpara til að byrja með og myndi ekki
gera holur i sildina, svo sem harður is.
Einnig gaeti hann orðið mjög ódýr, ekki
sizt, ef snjógeymslukofar væru bj'ggðir
uærri þeim bryggjum á Vestfjörðum sem
síldarskipin fá afgreiðslu við, því að á
öllum þeim stöðum hagar þannig til, að
eklci þyrfti nema smávegarspotta milli
snjóbirgis og bryggju.
Eg veit að menn munu almennt geta
séð mikinn peningasparnað við þessa ti 1-
högun, og hverfa myndi margt af þvi,
sem áður er áminnst, við flutning heð-
síldarinnar. En eftir er að vita hvert að
síldin gæti komið óskemmd til frysting-
ar hér: ég tel víst að svo yrði, ef allrar
vandvirkni væri gætt Sem íshúseigandi
hér búsettur, myndi ég hiklaust reyna
þetta, og sem fiskimaður er ég alveg ó-
hræddur um óbreyit aflaföng, þó að ég
þyrfti á næsta vetri að nota svona flutta
síld til beitu, einasta að allrar vandvirkni
væri gætt, og sildin væri jafn feit og
fersk tekin í tunnurnar, eins og hún
oftast er tekin í frystir á Norðurlandi.
Að endingu vil ég biðja ykkur fiski-
menn og útgerðarmenn að athuga það
vel, hversu miklum peningum þið kast-
ið árlega að óþörfu, vegna þess hvernig
að beitusildin ykkar oft er, þegar hún,
kemur að beitingarborðinu, og verið sam-
taka um að láta ekki lengur selja ykk-
ur klaka og sundurtætta sild til beitufanga.
Það hefur sýnt sig minnsta kosti á ísa-
firði, aðsíld er hægt aðgeyma óskemmda
frá hausti og langt fram á vor, einnig
hef ég tekið á móti fallegri síld hér að
vori til, en hún var í þykkri klaka-
brynju.
Guðm. P. Guðmundsson.
skipstjóri.
London, 23. apríl 1932.
Botnvörpungur ferst. Fregn frá Barry
i Suður-Wales hermir, að spánverski
botnvörpungurinn »Ulia Mendi«, hafi rek-
ist á sker þar við ströndina og sokkið á
skammri stundu. Óttast menn að meg-
inþorri skipsmanna hafi farist. Tveimur
skipsmanna var bjargað og eru þeir
komnir til Barry.