Ægir - 01.04.1954, Síða 5

Æ G I R
67
stígvélum og strigaúlpu og les í blaði. Það
eru glampar í augunum og ósjálfrátt fara
eins og broskippir um andlitið. Hann strýk-
ur um ennið með salthrúðugu handarbaki
og ýtir húfunni hærra upp.
Enskur maður hefur fundið upp vél. Hún
er mjög einföld, fyrirferðalítil og hefur
tveggja hesta afl. Aðalpartar vélarinnar eru
sivalningur, bulla og sveifluhjól. Hún eyðir
ekki meira en fyrir 18 aura á 12 stundum til
að knýja frarn aflið. Til þess eru notuð tvö
efni, sem samlagast hvort öðru þannig, að
þau geta af sér feikna gasmagn í ákafa
harðri sprengingu.
Maðurinn við Bryggjuhúshornið les þetta
hvað eftir annað. Hann kann orðið frásögn
þessa utan að. Hann lygnir aftur augunum
og ímyndar sér að vera kominn til London
eða Chicago. Þar geta menn fengið að sjá
vélina á sýningu þá um sumarið. Svo brýtur
hann saman Fjallkonublaðið og stingur i
vasa. Honum finnst eins og lúinn hverfi
snöggvast úr handleggjunum og um höfn-
ina þjóti bátar án þess að ár sjáist á borði
eða segli sé tjaldað.
Jullan hans liggur í festi við Steinbryggj-
una. Nú er þar öðruvísi um að litast en í
vetur, þegar þeir lögðu upp í fyrsta túrinn.
Þá höfðu hann og félagar hans orðið að
bera kol á sjálfum sér, ekki einungis niður
á bryggju, heldur alla leið út á ísskör, þar
sem maður beið með julluna þeirra. Og þó
var isinn ekki svo mannheldur, að þeir kæm-
ust klakklaust þangað út. Þeir plompuðu
niður um frauðið, misstu af sér pokana og
voru marðir og holdblautir. Nú fór kvöldið
og nóttin í hönd. Um miðnætti átti hann og
félagar hans að vera mættir upp við Prent-
smiðjupóstinn í Aðalstræti til þess að hafa
lokið við að taka vatnið áður en fyrstu
vatnsburðarkarlarnir komu á kreik, en
suinir þeirra voru mestu morgunálkur.
Menn skiptust á verkum. Sumir dældu og
komu vatninu í tunnurnar, aðrir veltu
þeim styztu leið niður á bryggju og enn
aðrir reru þeim út að skipi, komu þeim um
borð og tæmdu þær þar. Þegar þessu var
lokið, var liðið fram yfir óttu. Menn
spjölluðu saman við póstinn eins og gekk
og gerðist, viku að einu og öðru, sem þeir
höfðu beyrt eða séð eftir að þeir komu inn
úr túrnum. Nýja vélin bafði borið á góma.
„Þetta er haugalygi,“ sagði einhver. „Svo-
leiðis vél getur enginn fundið upp.“
Sá, er staðið hafði undir Bryggjuhús-
horninu fór sér hægt, tók blaðið upp úr
vasa sínum, fékk þeim orðhvata og bað
liann að lesa. „Nú, úr þvi það er svona,
að það stendur i blaði og vélin á að fara á
sýningu, hlýtur náttúrlega einhver fótur að
vera fyrir þessu,“ sagði sá, sem mest hafði
belgt sig.
„En ég get sagt ykkur frá annarri vél“,
mælti sá sem dældi, „og hún er ekki úti i
Iöndum, heldur vestur á ísafirði: Hún er
smíðuð af vélstjóranum á honum „Litla-
Ásgeiri“, þessi vél þvær fisk, hvorki meira
né minna en 60 fiska á mínútu. Það missir
einhver spón úr askinum sínum, ef svoleiðis
vélar koma víða.“
Ungur og uppburðarlítill unglingur hófst
við árina, þar sem hann reri fyrir vatns-
tunnunum og spurði félaga sina, hvort þeir
vissu það, að hann Markús hefði verið að
útskrifa fyrstu piltana sína úr Stýrimanna-
skólanum núna á dögunum. Þar koma sex
skipstjóraefni. „Eruð þið að hugsa um að
fara á skólann?“ sagði sá feimni, enda lægst-
ur í loftinu, og það var nærri því eins og
hann bæðist afsökunar á að hafa gloprað
þessu út úr sér.
„Fara og fara ekki,“ sagði sá, er reri á
móti honum, en bætti svo við: „Vitanlega er
það undir því komið, hvað maður dregur
og hvort maður fær nokkuð fyrir þessa
ugga. Víst hefur maður hug á því að læra.
Skipin stækka og þeiin fjölgar og hví þá
ekki að klífa hann þrítugan til þess að ná
í próf?“
Austankæla stóð í seglin, þegar skútan
hélt út flóann í grámuskulegu morgunsár-
inu. Þeir, sem mest höfðu talað um vélar og
skóla, hvíldu í koju og dreymdi máske um
Chicagosýningu, vélaþvott á fiski vestur á
ísafirði eða kennslustund hjá Markúsi uppi
í Doktorshúsi.