Ægir - 15.10.1958, Blaðsíða 8

350
Æ GIR
loffs). Með góðum árangri hefur tekizt
að halda fiski í aðdráttarsviði og „teyma“
hann þannig með rafskautinu, þegar það
hefur verið dregið í sjónum.
Hægt er að sökkva rafskautinu niður
að fisktorfu, sem er of djúpt til veiða, og
leiða hana upp á hæfilegt dýpi svo hægt
sé að kasta á hana. Auðvelt er að fylgja
rafskautinu eftir á dýptarmælinum, og
þegar það er 3—4 mtr. frá torfunni er
rafstraumurinn settur á. Fiskurinn er
líklegur að fylgja skautinu eftir í 1—3
mín. áður en hann deyfist, en þá sekkur
hann hægt. Á meðan ætti að vera mögu-
legt að loka nótinni um torfuna.
3. Orkuþörf og nýtni.
Takmarkanir rafmagnsveiða eru háðar
vissu lögmáli, þ. e. að ef auka á langdræg-
ið um helming þá þarf 16 falda orku.
Tilraunir hafa sýnt, að meira en 200 kW
orka er ekki hagkvæm. Undir venjulegum
kringumstæðum mun orkuþörfin vera inn-
an við 100 kW og oft undir 50 kW eftir
veiðiaðferð. Samkvæmt lauslegri áætlun
mun lengri aðdráttarverkun en 40 mtr.
fyrir smáfisk (síld) og 50 mtr. fyrir
stærri fisk (1—2 mtr. túnfisk) ekki vera
möguleg með núverandi tækni.
Rafmagns-girðingu (lás), sem er nokk-
urra mílna löng, má búa til ef þess er
óskað, og virk dýpt getur verið niður á
100—150 mtr. dýpi. Hagnýtingin er þó
háð fiskimagninu, meðalstærð fisksins,
dýpinu o. fl.
4. Ný þekking — nýjar aðferðir —
ágóðavon.
Aðaltækin í dag eru Skot-pumpu að-
ferðin, rafskautavarpan, rafmagnsgirð-
ingin og möguleikinn til að auka aflann
með herpinót.
Lögmál fiskveiða með rafmagni hafa
verið fundin og verldeg þekking er þegar
fyrir hendi. Til tækjanna eru notaðir
venjulegir rafmagnshlutir.
Nokkrar veiðiaðferðir hafa verið
reyndar og tækin eru fáanleg fyrir fisk-
iðnaðinn. f samvinnu við hann verður að
samræma þessar nýjungar venjulegum
eldri aðferðum. En algjörlega óháð þeirri
samvinnu munu endurbætt rafmagns-
veiðitæki til smíði „rafveiði-skips“ fram-
tíðarinnar (electro-fishing vessel).
Erindi nr. 97, eftir J. Scharfe, tækni-
ráðunaut fiskveiðideildar F. A. O. í Róm,
fjallar um notkun dýptarmælis við athug-
un á lögun flotvörpunnar í sjó.
Tilraunir voru gerðar um borð í
„Anton Dohrn“ í júní 1957 í Eystrasalti.
Notaður var stór gúmmífleki, sem búinn
var vél og dýptarmæli, og fór hann á
eftir skipinu yfir vörpunni. Notaðar voru
3 gerðir af flotvörpum.
í erindinu segir m. a.: Tvennskonar
mikilvægar mælingar var auðvelt að gera,
þ. e. togdýpið og lóðrétt op vörpunnar.
Mynd nr. 22 sýnir hlutfallið milli mis-
munandi langra víra á togdýpið og vörpu-
opið. 25 mtr. lenging víranna jók tog-
dýpið um 6—8 mtr. Auk þess hafði það
þau áhrif á opið, að það minnkaði lóðrétt
en jókst lárétt. Með 100 mtr. af vírum
var opið 10 mtr. en 8,5 með 175 mtr. af
vír.
Mynd 23 sýnir vörpu með 2 leggjum.
Með minni hraða eru þeir bogalagaðir,
en beinir og strekktir með meiri hraða.
(Því miður er þess ekki getið, hver tog-
hraðinn er hverju sinni — Höf.). Hæð
Mynd nr 23. Lóðningar af vörpn með aðeins
tveim leggjuin. Sýnir bogann á leggjunum og
legu pokans. 1. höfuðlína; 2. fótreipi; 3. leggir;
4. lóð; 5. hleri; C. togvís; 7. poki.