Stúdentablaðið - 01.04.2002, Side 18

18 stúdentablaðið
Francis Ford Coppola presents an all new version
OF HIS GROUNDBREAKING masterpiece.
Stúdentamyndirmánaðarins
Við endum skólaárið með stæl og bjóð-
um prófþreyttum nemendum við Há-
skóla íslands upp á tvær úrvalsræmur
sem teknar verða til sýninga í Háskólabíói í
maímánuði. Fyrri myndin verður frumsýnd
17. maí og þarfnast vart kynningar við því
hér er á ferðinni sjálf Apocalypse Notv í nýrri
gerð leikstjórans Francis Ford
Coppola. Myndin er byggð á skáld-
sögu Joseph Conrad, Heart of Dark-
ness, og lýsir ferð kapteins Willard og
manna hans inn í innstu myrkur
Kambódíu á tímum Víetnamstríðs-
ins. Ætlunarverk flokksins er að taka
liðhlaupann Kurtz af lífi sem hefur
snúið gegn rúðustrikuðum reglum
vestrænna hervenja og myndað í
kringum sig flokk innfæddra.
Ferðalagið sem í hönd fer þekkja
flestir og hvetur Stúdentablaðið
stúdenta til að leggja upp í þá
tæplega þrjá tíma sem nýja red-
ux útgáfán býður upp á og upp-
lifa þessa taumlausu snilld á
breiðtjaldi.
Hin stúdentamynd mánað-
arins er mynd Woody Allen
frá 2001 og heitir The Cour-
se of the Jade Scorpion. I’eir
sem að þekkja til Allen ættu
að vita hvers er að vænta og
því best að hafa sem fæst
orð um gæðin sem jafnan
fylgja þessum frábæra leik-
stjóra. Allen fer sjálfur
með eitt aðalhlutverk-
anna en fær meðal ann-
arra Helen Hunt,
Charlize Theron og
Dan Akroyd til liðs við
sig í þessari frábæru
gamanmynd sem
frumsýnd verður í
Háskólabíói 24. maí.
Stúdentar ættu því ekki að vera á
flæðiskeri staddir hvað bíóferðir í maímán-
uði varðar og minnum við á að miðinn
kostar ekki nema 500 kr. gegn framvísun
stúdentaskilríkja.
tyoormai
w Áwton
HtLUfMHl
Cí,%f ntnon
BRANDO
DUVALL
5HEEN
FISHBUHNE
HOPPER
ALMÁTTUGUR PABBI MINN
Pabbi stóð yfir mér og velti því fyrir sér hvort
hann gæti bjargað mér með sleggjunni. Ég
lá hreyfingarlaus fyrir framan hann. I’að er
greinilegt að pabbi deyr aldrei ráðalaus. Af nokk-
urri ákveðni slengir hann tólinu í andlitið á mér
með afleiðingum, blóðið á malbikinu þurrkast
upp og spýtist inn um sprunguna í enninu á mér,
smám saman tekur andlitið á mér á sig þá mynd
sem ég þekki. En ég er samt alveg skelfilega
hræddur.
Það var ekkert líf áður en pabbi bjó það til með
högginu, ég var ekki til. Hann bjó mig til með
einu bylmingshöggi af þessari góðvild sem hann
byrgir svo inni að ég sé hana aldrei á yfirborðinu,
en hann bætir það upp með því að vera alltaf að
hlúa að, lækna og búa til. Smám saman hætti ég
að vera hræddur effir þessa efiðu fæðingu og
pabbi verður glaðlegri líka þó hann brosi ekki yf-
ir því að hafa fætt mig í heiminn. Við göngum út
úr þessu þrönga sundi, pabbi heldur í hnakka-
drambið á mér og teymir mig á eftir sér út á göt-
una þar sem allir eru að labba í eigin heimi, blind-
ir á það sem er að gerast í kringum þá. Maður á
götuhorni tekur upp stubb og blæs í hann reyk úr
lungunum á sér og læst ekki taka eftir að á bak við
hann eru þrír ungir menn að lífga við konu með
kylfum og svo stendur hún upp öskrandi og grát-
andi og þeir halda áfram að slá í hana lífinu og
rífa, á meðan fotin hennar tína sig upp af götunni
og setjast á líkamann.
Alls staðar er verið að búa til eitthvað, endalaus
framleiðsla í mat og drykk út um allt, hvert sem
ég lít, allir eru skapa eitthvað mismikilvægt, vöffl-
ur með rjóma, kirsuberja Fanta og heila fólkið.
Pabbi heldur ennþá í mig, ég skil ekki hvenær
hann ætlar að sætta sig við að ég er lifandi, kom-
inn í heiminn
og hann þarf
ekki að vera
hræddur að missa mig
hér þar sem allt er að
verða til og ekkert er búið.
Ég veit ekki af hverju hann
er að flýta sér svona með mig
þessa leið, af hverju leyfir hann
mér ekki
bara að
ganga á
mínum
hraða af hverju
þarf hann að vera
svona æstur, kannski
vill hann drífa sig
með mig heim til mömmu
og systkina minna sem bíða spennt
eftir því heima að allt hafi gengið eftir
bókinni. Smám saman herðist á takinu sem
hann hefur á hnakkaspikinu á mér og sporin
verða enn hraðari og stærri. Hann fýllist óðagoti
og froða kernur fram í munnvikunum á honum,
augun verða flóttaleg og opnast upp á gátt, hann
heldur sennilega að ég sé fýrirburi því fæðingin
var óvænt, honum er annt um mig og hann vill
ekki að ég deyi í hendi hans.
Heima við bíður mín þægilegri vist í fanginu á
mömmunni, sem ég held ég eigi, en hér úti á göt-
unum þar sem allt er að ske og allir eru með sjálf-
um sér og sjá ekki neitt. Hér yrði mér vart hugað
líf svona ungum og nýfæddum. Minn staður er í
vöggunni heima með pelann og hann veit það. í
einu stökki erum við komnir upp að útidyrahurð
sem opnast fýrir æsingnum í pabba eins og hún sé
gædd lífi og
þekki hús-
bónda sinn í sjón
frá öllum andlitunum
sem ganga æst um göt-
urnar í leitinni.
Hurðin skellist á
eftir okkur og þarna
liggur mamma á
gólfinu, í blóð-
inu, og ég
veit að
pabbi ætl-
ar að
fæða
hana líka
eins og
mig og nú
veit ég af
hverju hann
var æstur því
þetta er dag-
urinn hans í dag, dagurinn
sem hann hefiir alltaf beðið eftir, fæðingardagur-
inn þar sem hann býr til fólk til að viðhalda fjöl-
skyldunni, heiðrinum sem fýlgir því að fá að vera
hann, undan honum og hans fólki. Hann beygir
sig yfir allsnakta konuna og bítur á hana nefið sem
hann lætur út úr sér á sama tíma og hann féstir
það á. Hægt og rólega tínir hann til út úr sér og
af gólfinu ýmislegt sem vantar á konuna og féstir
á hana. Hægt og rólega fer hún að hreyfást og
gefa frá sér hljóð sem hljóma eins og verið sé að
spila plötu. Hún er greinilega hrædd við að fæð-
ast því hún öskrar svo mikið, meira en ég, og
pabbi hamast og hamast, staðráðinn í að láta ekki
deigan síga eins og honum einum er lagið þegar
kernur að köllun hans í lífinu. Hún er orðin heil-
leg og lífvænleg þrátt fýrir erfiða fæðinguna og
pabbi er ofan á henni með buxurnar á hælunum
og hún brýst til á meðan pabbi treður einhverju í
hana miðja og einhver vökvi fer inn í hann og
hann keyrir og keyrir, þetta er alveg að koma,
mamma á að lifa. Þau hafa staðið upp, mamma er
eftir sig og heldur áfram að gráta þó að pabbi sé
búinn að vinna á henni vinnuna sína.
í blámanum trá sjónvarpinu róast pabbi smárn
saman og yfir hann kemiir þessi svipur sem virðist
benda til að hann sé eiginlega ekki þarna heldur
einhvers staðar langt í burtu frá okkur mömmu
sem hann hefur gert svo mikið fýrir í dag.
Mamma er farin út úr stofunni og inn í eldhús þar
sem hún er að afbaka köku í ofninum til að búa til
hveiti og egg sem hún getur látið þá í búðinni
hafa í skiptum fýrir peninga sem hún getur látið
pabba hafa svo hann geti borgað fólkinu í vinn-
unni. Ég er að lesa söguna sem byrjar á því þegar
prinsinn og prinsessan lifa hamingjusöm til ævi-
loka þar til þau heilsast og hittast og verða óham-
ingjusöm og ein aftur. Það heyrist ekkert í litla
húsinu okkar nema sónninn frá sjónvarpinu og
lágar hroturnar frá pabba sem getur glaður leyft
sér að slaka aðeins á eftir þennan erfiða dag þar
sem hann var í aðalhlutverkinu, almáttugur. Ég
og mamma sýnum honum þá tilskildu virðingu
sem hann á skilið, þessi listhneigði maður sem á
innan við klukkutíma gaf okkur báðum líf og
húkir núna í stólnum sínum og sefur, örmagna,
lepjandi upp slefið á peysunni sinni.
ifv