Dýraverndarinn - 01.05.1939, Blaðsíða 8

28
DÝRAVERNDARINN
Réttleysi dýranna.
Danskur bóndi gerist sekur um furðu-
lega illkynjað athæfi. Ein af kúm hans
tekur kálfsótt úli i liaga og fæðingin er
örðug. Bóndi gripur til þess ráðs, að láta
tvo ækishesta draga frá henni kálfinn.
Kýrin bilast svo, að afturhluti líkamans
verður máttlaus, en skemmist auk þess
og bólgnar innvortis. Dýralæknir skoðar
liana þrem dögum eftir hið frumlega til-
tæki hóndans, vitnar um heilsufar henn-
ar og lætur þess jafnframt getið, að fram-
ferði hóndans hafi verið með öllu ósæmi-
legt. — Dýravinir kæra hóndann, dýra-
læknar fordæma athæfi lians og almenn-
ingsálitið rís gegn honum. — En dómstól-
arnir velta vöngum og komast að þeirri
niðurstöðu, að í rauninni hafi bóndinn
ekkerl til saka unnið. — Og svo er mál-
ið afgreitt með einhverju rausi, sem kall-
að er áminning!
Svo bar til í septembermánuÖi síðastl., að bónda
nokkurum í Orum (nálægt Höjslev) var tilkynt, að
ein kýrin hans hefði tekið kálfsótt úti í -haga, og
væri svo að sjá, sem íæðingin ætlaði að ganga seint.
Brá hann við þegar og fór á vettvang, reyndi að
draga kálfinn frá kúnni, en tókst ekki. Hugkvæmd-
ist honum þá að fá ækishest, er í notkun var
fyrir vagni þar á næstu grösurn, og láta hann
vinna verkið. Var nú fengið traust rei])i og og tókst
hónda einhvern veginn að koma því á kálfinn. Síð-
an var taugin bundin i hestvagninn og reynt að
teyma klárinn áfram með hægð. En talið var, að
hann hefði eigi beitt allri orku sinni og har tilraunin
engan árangur. Taldi hóndi ekki fullreynt með þessu
og hugsaði sem svo, að vissara gæti verið, að hafa
hestana tvo! Mundu þeir nýtast hetur við „ljósmóð-
urstörfin“ og færi þá alt í lag hjá kusu, ef á væri
tekið svikalaust. Nú vildi svo heppilega til, að skamt
undan var maður einn í vinnu og hafði sá tvo hesta
fyrir æki. Var hann fús til að reyna, er hóndi skor-
aði á hann. Þvi næst var alt undirbúið af nýju, en
maður sá, er hestunum stýrði, taldi þá örugga og
samtaka í drætti. Og er alt var tilbúið, teymdi ekill-
inn hesta sína af stað, svo sem væri þeir fyrir venju-
legu æki, en þeir tóku á rösklega og fæddist þá
kálfurinn. Þóttist nú bóndi vel hafa sýslað.
En hráðlega kom í ljós, að kúnni mundi ekki
ætla að heilsast sem best. Hún lá kyr og stundi.
Fékst ekki til að rísa á fætur, hverra ráða sem leit-
að var. Bóndi skildi ekkert í þessu. — Engu líkara,
en að hún gæti ekki hreyft sig — kýr-skömmin!
En heim varð hún að komast. Ekkert vit i ])ví, að
láta hana liggja úti í haga. Og bráðlega komst bóndi
og aðrir viðstaddir að þeirri niðurstöðu, að aftur-
hluti líkamans mundi ærið máttlitill. Að lokum voru
fengin sérstiik tæki, til þess að lyfta kúnni upp á
flutningabifreið. Eftir það var henni ekið heim.
Bóndanum var nú á það bent, að réttara mundi,
úr ])ví sem kornið væri, að láta dýralækni líta á
kúna. En hann kvað það ástæðulaust. Kýrin
aldið. Aðrir flutu við bakkana, i hægurn straumi
eða engum, og varð ekki hetur séð, en að þeir ætl-
uðu að láta þar fyrirberast, þrátt fyrir skipanir
rnóður sinnar. Og nú varð öndin enn í miklum
vanda stödd. Hún vildi ekki fara frá þeim börn-
unum, sem eftir voru, en þurfti jafnframt að sinna
hinum, sem straumurinn hafði tekið og borið inn
í sortann. Hún kallaði inn í myrkrið, en fékk vit-
anlega ekkert svar. Þá hvarf hún ])angað sjálf, að-
eins augna1)lik, — kom aítur að vörmu spori. ■—
Og nú var ekki til setunnar boðið! Fyrst var kallað
á hörnin, oftar en um sinn og all-skörulega, en er
seint þótti við brugðið, tók hún ungana, einn og
einn, og ýtti þeim frá landi, uns straumurinn tók
þá og fleytti þeim inn í myrkragöngin. — Bráðlega
tóku hnoðrarnir litlu að fljóta út á Tjörnina, og
nokkurum augnablikum síðar kom öndin sjálf, ærið
hnakka-kert, hróðug og húsmóðurleg með ]>á síð-
ustu. — Þar með var þrautin unnin —- sú hin
mikla ])raut. að koma öllum börnunum heilu og
höldnu út á Tjörnina — út á ,,hafið“. Og fögn-
uðurinn var mikill og móður-gleðin innileg.
Svona gengu ]>essir flutningar. En sumar endur
munu fara ,,landveg“ alla leið. Ætla menn, að þeim
sé ennþá hættara við slysum og barnamissi.