Dýraverndarinn - 01.05.1939, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
29
mundi jafna sig og hressast. •— En hún jafnaSi
sig ekki. — Og er þrír sólarhringar voru li'Önir,
sá bóndi sér ekki annaÖ fært, en a'Ö fá dýra-
lækni til að skoða hana. Taldi læknirinn, að kýrin
hefði orðið fyrir ósæmilegri meðferð. Afturhluti lík-
amans væri nálega máttlaus, en mikil bólga í fæð-
ingar-gangi, og víðar. Vítti hann bónda harðlega fyr-
ir aðfarirnar og taldi að sjálfsagt hefði verið, að
vitja dýralæknis þegar í stað, er sýnt þótti, að kýr-
m mundi ekki geta borið hjálparlaust. — Væri bóndi
sekur orðinn um dýraníðslu og mundi verða látinn
sæta ákæru. Stóð og ekki á því, að dýravinir kærði
hann fyrir níðingsverkið.
Þegar fyrir rétt kom, hélt bóndi því fram, að
átök hestanna mundu ekki hafa verið mjög mikil.
Kýrin hefði ekki verið bundin og ekki í hana hald-
ið eða togað á móti hestunum, en samt hefði hún
ekki lireyfst úr stað — að minsta kosti ekki neitt
að ráði! Almenningsálitið snerist mjög gegn bónda
og dæmdi hann harðlega. Nokkur blaðaskrif höfðu
og orðið um niálið og hnigu öll að því, að refsing
yrði að koma fyrir svona athæfi.
Málið var dæmt í sakamálaréttinum í Vébjörgum
nreð þeim furðulegu. úrslitum, að bóndinn hlaut ekki
fangelsisdóm og ekki sekt — heldur meinlausa og
gagnslausa áminningu!!
Þeim úrslitum vildu dýravinir ekki hlíta. Þeir
sneru sér til dómsmálaráðuneytisins og mæltust til
þess að málið yrði prófað fyrir öðrum dómstóli.
Ráðuneytið tók vel þeim tilmælum. Og nú var
„Vestre Landsret“ fengið málið til rannsóknar og
dómsálagningar. Vonuðu dýravinir í lengstu lög, að
sá dómstóll mundi ónýta Vébjarga-dóminn og líta
af fullri samúð á málstað dýranna. En þær vonir
urðu að engu, því að hinn fyrri dómur var staðfestur.
Hin marklaíusa og meinlausa áminning z'ar látin
nœgja!
Hneykslismáli ]>essu er nú lokið fyrir dómstólun-
um. Og nú er farið að tala um það í Danmörku,
hvílík vandræði það sé og minkun siðuðu þjóðfé-
lagi, að dýrin skuli í raun réttri vera algerlega rétt-
laus fyrir dómstólunum. Hafa margir dýralæknar
látið í Ijós í viðtölum og á prenti undrun og gremju
yfir úrslitum hins umrædda máls, og almenningsálit-
ið er á þeirra bandi. — Um dýraverndunarfélögin
þarf ekki að spyrja. Þau hugleiða nú. hver ráð muni
vænlegust til þess, að kenna dómöndunum að gera
skyldu sína, er þeim berast rökstuddar kærur um
dýraníðslu. — Dýrin sé nú með öllu réttlaus, að
kalla megi, en því muni ekki verða unað til lengd-
ar úr þessu. —
Fyrir nokkurum árum var frá því skýrt í norsku
blaði, að mannræfill einn þarlendur hefði misþyrmt
hesti á mjög svívirðilegan hátt. Hann var kærður fyr-
ir athæfið, en sýknaður af dómara þeim, er málið
kom undir. — Út af þeim dómi lét blaðið þess getið,
að venjulega bæri það engan árangur þar í landi, að
kæra dýraníðinga, þó að staðnir væri að verki, því
að þeir væri oftast sýknaðir. Og því var við bætt,
að sennilega fengist engin leiðrétting slíkra mála,
fyrr cn sá háttur vtrri upp tekinn, að birta á prenti
nafn hvers þcss manns, sem sannur reyndist að sök
um dýraníðslu, og ennfremur nafn hvers þcss dórn-
ara, sem fengist ckki til áð gera skyldu sína, cr níð-
ingsverk vœri framin á dýrum í umdœmi hans, yfir
þcim kœrt og sannað, að þau hefði verið framin.
En hvernig horfir nú hjá okkur íslendingum í
þessum efnum ? Hvernig er framkoma héraðsdóm-
aranna í dýraverndunarmálum ? — Hvernig væri að
taka upp þann sið, að birta nöfn þeirra manna, sem
sannir reynast að sök um ósæmilegt athæfi gegn
dýrum, og þeirra dómara, sem svíkjast um að gera
skyldu sína, er slík afbrot eru fyrir þeim kærð ? —
Á það verður ef til vill nánara minst í næsta blaði.
„Dýraverndarinn“ telur sér ekki skylt, ,,að þegja
við öllu röngu“.
Dýraverndunarfélög
barna.
Vorið 1934 voru stofnuð fjögur dýraverndunar-
félög meðal barna í úthverfum Reykjavíkur. Haía
þau 11Ú starfað um 5 ára bil og orðið að miklu
gagni. I'yrst og fremst á þann hátt, að börnin hafa
orðið mörgum dýrum að liði, þeirn er eitthvað
hefir að amað og til hefir náðst. Mætti sitt hvað
um þá starfsemi segja, og alt gott, en rúm leyfir
ekki, að út í það sé farið. — í annan stað hefir
það góð og göfgandi áhrif á sálarlíf og sálarþroska
barna, að likna öðrum, og þá ekki síst þeim, sem
fyrir engum geta kvartað og engum órétti af sér