Dýraverndarinn - 01.05.1939, Blaðsíða 10

DÝRAVERNDARINN
30
hrundið. — Og i jrriðja lagi er slik starfsemi barna
vel til ])ess fallin, að vernda ]>au frá götusolli og
vandræða-slangri út og suður, sem vissulega getur
haft margt misjafnt í för með sér og orðið að ill-
um vana, sem oft og einatt reynist örðugt af að láta.
En hver sá, sem öðrum líknar, býr i haginn fyrir
sjálfan sig. — Sérhver fórn af barnsins hálfu eyk-
ur gleði þess og treystir grunninn undir höll gæf-
unnar.
Forgöngumaður að stofnun dýraverndunarfélaga
þeirra, sem hér um ræðir, var Lúdvig C. Magnússon,
skrifstofustjóri, ritari „Dýraverndunarfélags ís-
lands“. Er hann einn hinn mesti áhugamaður um
dýraverndunarmál og margt annað, sem kunnugt er,
og hefir verið „lífið og sálin“ í dýraverndunarfé-
lögum barnanna alla tíð. — En það liggur i augum
uppi, að fátt eða ekkert er vænlegra til eflingar
þeirri hugsjón, að sem flest'ir horgarar þjóðfélags-
ins verði sannir dýravinir, en einmitt það, að ala
börnin upp við þá hugsun, að dýrin eigi fullan rétt
á sér, eins og við mennirnir, og fulla kröfu til þess,
að æ sé vel að þeim búið. — Ef æskan er með,
óhvikul og hjarta-heit, þá er sigurinn skamt undan.
„Dýraverndunarfélagi íslands“ er því lifs nauðsyn,
að laða æskuna að hinu góða og sálubætanda mál-
efni, sem ]íað berst fyrir.
„Dýraverndunarfélög barna“ eru háð eftirliti
stjórnar „Dýraverndunarfélags íslands“. En henni
til aðstoðar hafa verið og eru sérstakir menn. Fé-
lögin halda fundi í barnaskólum úthverfanna og hafa
skólastjórar og kennarar sýnt málefninu góðvild og
fullan skilning. Skal þeim hér með- goldin þökk fyrir
þann mikilsverða stuðning, er þeir hafa fúslega í
té látið.
L. C. M. hefir átt viðræður við dagblöðin um
dýraverndunarfélög barna og segir hann í lok ]ieirra
viðræðna:
„Eg geri mér góðar vonir um, að félögin haldi á-
fram að dafna og b'yggi eg þær vonir mínar fyrst
og fremst á hinum ágætu gæslumönnum ]æirra og
lifandi áhuga barnanna sjálfra, en þessi starfsemi fé-
laganna er einn liður í ]>ví, að ala börnin upp þann-
ig, að þau geti orðið góðir og nýtir borgarar í ])jóð-
félaginu."
Skilja hundar mannamál ?
Það er oft deilt um það, hvort húsdýrin okkar
skilji ef til vill eitthvað af því, sern við segjum.
Náttúrlega þarf ekki að deila um það, að ]>au skilja
meinignuna í einstökum setningum, cn ]tar með er
ekki sagt, að þau skilji orðin sjálf.
Ekkert húsdýr er eins nátengt manninum, eins
og hundurinn og það væri því líklegast, að tala
um að hann skildi eitthvað af því, sent við tölum,
og ekki sist vegna-viturleiks hans og takmarkalausa
þjónseðlis.
Eg vil aðeins benda hér á nokkur atvik, sem
benda i þessa átt.
Þegar ég var um fermingu heima hjá foreldrum
mínum, þá áttum við hund, sem var kominn að fót-
um fram fyrir elli sakir og oft hafði verið ráðgert
að drepa, en ekki komist í framkvæmd. Svo er það
einn dag, að við erum að borða inni í eldhúsi og
hundurinn er að vasast ])ar, en misti af flestu sem
við fleygðum til hans, því hann sá svo illa og hin-
ir hundarnir hirtu það. Pabbi segir þá alt í einu:
Eg má nú til að fara að fá einhvern til að skjóta
hann Sínó, þvi hann getur ekki einu sinni etið.
Hann hafði vart slept orðunum ])egar Sínó rak
upp hljóð og snarast út. Ekki hafðist hann i bæ-
inn allan daginn og hvernig sem við reyndum að
vera góð við hann, þá ýlfraði hann aumkunarlega
og skalf á beinunum...
Bóndi nokkur, sem bjó á Skjöldólfsstöðum á Jök-
uldal flutti að Hofteigi í sömu sveit. Milli þ'ess-
ara bæja er um tveggja tíma reið. Bóndi þessi átti
tík með tveim stálpuðum hvolpum og var annar
])eirra skilinn eftir á Skjöldólfsstöðum, ])egar flutt
var. Nú líður nokkur tími og það ber ekkert á því,
að tíkin taki sér það nærri, að hvolpurinn var skil-
inn frá henni. Dag einn kemur svo gestur frá
Skjöldólfsstöðum að Hofteigi og segir það til tið-
inda, að hundapest geisi ])ar efra á Dalnum og hvolþ-
urinn hafi drepist úr henni. Rétt á eftir er tíkin
horfin og finst hvergi, ])ó leitað sé. Seinna fréttist
að tikin hefði komið i Skjölfólfsstaði um daginn
og auðsjáanlega farið hratt yfir. Fyrst hafði hún
farið þangað sem hún hafði legið á hvolpunum og
þegar hún fann hann ekki þar, hafði hún leitað um