Dýraverndarinn - 01.05.1939, Blaðsíða 12

3^
DÝRAVERNDARINN
DÝRAVERNDARINN
kemur a8 minsta kosti átta sinnum útá ári.
Dýráverndarinn er ódýrasta blaðið, sem nú er
gefitt út hér á landi. Árgangur hans kostar að eins
3 krónur.
Ætlunarverk Dýraverndarans er att vinna att upp-
eldis- og menrtingarmáli allra þjótta, en J?aö er sú
siðbót, sem fram kemur í verndun málleysingja og
miskunnsemi við munaðarlausa.
Dýraverndarinn er oft prýddur myndum, og í
honum munu verða ritgerðir og sögur eftir ritfæra
menn og merka.
Dýraverndarinn vill vinna sér traust og hylli allra
góðra manna, ungra og gamalla. Og er eigi sizt
leitað liðsinnis kennara og ungmennafélaga um að
kynna blaðið.
Þeir, sem útvega 5 kaupendur að Dýraverndar-
anum, eða fleiri, fá 20% i sölulaun.
Dýraverndunarfélag íslands.
Fjarri því!
Iiún: Segðu mér nú alveg eins og er, elsku-hjart-
ans Stjáni minn •— var það ekki aðallega vegna
jarðarinnar hérna, sem þér fór að lítast vel á mig?
Hann: Nei, Guðríður mín — mér hefði litist al-
veg eins vel á þig, þó að hann faðir þinn hefði
átt tiu jarðir!
Hélt það vœri köttur!
Maður nokkur var kærttur fyrir það, að hafa
skotið á söngvara, sem var að raula ,,amorsvers“
fyrir utan gluggann hjá henni dóttur hans. Hann
var ,,forsmáður“ biðill, söngvara-garmurinn, en von-
aðist til að geta töfrað stúlkuna með söng sínum
og náð ástum hennar að lokum. — Það ])ótti held-
ur hrottalegt tiltæki, að 'skjóta á piltinn og spyr
dóniarinn föður stúlkunnar hvers vegna hann hafi
gert þetta. — Maðurinn þverneitar þvi, að hann
hafi skotið á nokkurn söngvara, en kannast hins
vegar við, að hafa skotið. — Eg hélt að það væri
köttur, segir hann — eitt þessara venjulegu ásta-
fressa, sem orga og grenja allar nætur og halda
fyrir manni vöku. — Dómarinn bendir manninum
á, að ekki sé leyfilegt að skjóta á ketti. Maðurínn:
Eg hélt að kötturinn væri sárlasinn — hljóðin voru
svo ámátleg og átakanleg. Dómarinn: Áðan sögðust
þér hafa haldið, að um venjulegt ásta-fress væri
að ræða. — Maðurinn: Já, eg liélt það lika fyrst
í statt, en svo breytti eg um skoðun. Dómarinn: Eg
bendi yður á, að þér hafið alls ekki leyfi til að
skjóta á lasinn kött. Þér hefðú átt að gera lögregl-
unni aðvart og láta hana taka greyið. — Maður-
inn: Það getur verið. En gái þér að þvi, herra dóm-
ari, að ýlfrið var svo hryllilegt, að eg hélt að kött-
urinn væri lræði hrygglirotinn og djöfulóður!
Fékk fyrir ferðina, fiiliur sá!
Kona nokkur, ung og kannske fögur og elsku-
leg, bað manninn sinn að bregða sér út fyrir dyrn-
ar og stökkva á brott fáeinum leðurblökum, sem
væri að flækjast i kringum húsið þeirra. Þær ætti
ekki þar að vera, óhræsin! — Maðurinn hélt að
það væri nú hægur vandi og ekki lengrar stundar
verk. — Svo kysti hann konuna sína á rósrauðar
varirnar, en hún tók vindlinginn út úr sér á með-
an. Því næst greip hann tennis-spaða frúarinnar,
snaraðist út úr húsinu og lagði til orustu vitt hina
illu og óboðnu gesti. —
Segir nú ekki af hinu mikla stríði, en handleggs-
brotinn koni mann-garmurinn aftur til konu sinn-
ar elskulegrar, og l)ar sig heldur aumlega. Kvaðst
hafa æpt og orgað, hlaupið og harnast, baðað út
öllum öngum og barið loftið með spaðanum! —
En er bardaginn hefði staðið sem hæst og sigur-
vonirnar verið i þann veginn að byrja að glæðast,
hefði sér orðið sú skyssa, að slæma spaðanum á
vinstra upphandlegg sinn með þeim hörmulega ár-
angri, att ])i]ian hefði hrokkið i sundur!
Munið að gjalddagi blaðsins cr 1. júlí.
Afgreiðslu og innheimtu „Dýraverndarans“ annast
Hjörtur Hansson, Aðalstræti 18 (Uppsölum), 2. hæð.
Pósthólf 566, Ileykjavík, og þangað eru menn vin-
samlega beðnir að snúa sér með fyrirspurnir sínar,
eða annað, sem við kemur blaðinu.
Ritstj.: Páll Steingrímsson.
Otgefandi: Dýraverndunarfélag íslands.
Félagsprentsmiðjan h.f.