Dýraverndarinn - 01.02.1947, Síða 10

4
DtRAVERNDARINN
Tíminn leið —
og harðar, liarðar
hungrið svarf að skepnum
jarðar.
Tærð og sjúk hán tók
að reika
til og frá um dalsins hjarn.
(Stjörnufákur).
meö litlum kostnaði fyrir kolanámur Breta,
enda eru þeir borgaðir eftir því. Vonum því
að endingu, að ein af framförum landsins
verði fólgin i betri meðferð á skepnum, sér
í lagi hestum.“
Og eftir þetta var meðferðin á hestunum
oftar og oftar gerð að umlalsefni bæði í Dýra-
vininum og víðar — bæði í ræðu og riti —
ýmist frá bagrænu sjónarmiði eða mannúðar.
Fyrst var eins og menn væru liálf t i hvoru hik-
andi, en síðan var málið rætt með vaxandi
þunga og sársauka, þar til að umvandanirnar
voru orðnar að háværri kröfu um bætta með-
ferð á hestunum. S. H.
LÍFSBARÁTTAIM.
Þegar kólnar, fljúga þeir í hópum. Það er
lietra að vera margir saman, þegar á reynir;
jafnvel snjótittlingarnir skilja, að „maður cr
manns gaman“. Og litlu snjótittlingarnir hafa
margt að tala um í skammdeginu, þegar kólnar
og frost og fjúk er á holtum og liæðum og jafn-
vel á túninu rétt hjá bænum. Það er lil dæmis
ekkert hægt að fá að éta, og frostið hefur
gert jörðina liarða, og nefið kennir til, þegar
það lierst við harða ismola. Allar sprænur og
lækir eru líka lagðir einhverri liarðri plötu,
sem nefið ekki einu sinni getur gert litla liolu
i án þess, að það dauðkcnni til eftir liöggið.
.Tá, það er gott i vetrarhörkunum að vera
margir saman og laka þrautunum sameigin-
lega.
Ætli það þýði nokkuð að koma heim að litiu
húsunum? Kannske er einhver mylsná þar eða
liey, sem hægt er að kroppa í. Einnig til þess
þarf að halda liópinn, því að þar eru stór
„dýr“ á tveimur og ferfætt dýr, sem eru fljót
að hlaupa, eins og hundurinn, og snjótittling-
urinn verður að vara sig á þeim. —
Við litla liúsið rauða með græna þakinu er
alltaf eitthvað hægt að fá. Þar cr snemma opn-
að, og brauði og kökum, grjónum og liafra-
mjöli er dreift kringum það, og allir hópar í
nágrenninu liafa fengið skeyli um að koma
að litla liúsinu við lækinn, sem rýkur upp úr,
því að það er heitt vatn í honum.
Litlu, svarthærðu konuna með rauða sjalið,
þekkja öll dýr í nágrenninu. El' liún sefur ol'
lengi á köldum vetrardegi koma snjótittling-
arnir og syngja við gluggann liennar og vekja
hana með söng. Stundum finnst henni þeir of
snemma á ferli, en út fer hún, áður en birtir,