Dýraverndarinn - 01.10.1948, Blaðsíða 6

44
DYRAVERNDARINN
Lisa er Ijómandi fcdlecjur, lítill köttur. llún
getur alltaf verið að leika sér, og vel kann
hún að meta sólskinið. En hún líkist meira en
lítið œttingjum sínufti' austur í Asiu, þarna
scm hún byitir sér í grasinu og hyggst að
sýna Ijósmyndaranum í ivo heimana.
E. E. Yelland:
bahAtta milli dýba
Allt frá upphafi dýralífs á jörðu okkar, hafa
dýrin háð baráttu sín á milli. Menn skipa dýr-
unum í þrjá flokka:
a) dýr: lifandi vera með tilfinningu og
hæfileika til að hrcyfa sig, en hefur ekki
skynsemi.
h) húsdýr: ferfætt, heimaalið dýr.
c) maður: spendýr, sem stendur upprétt,
liefur tvær hendur, skynsemi, andlega
hæfileika og getur talað.
Af öllum dýrunum er maðurinn grimmastur.
A Spáni og í Mexíkó lifa menn, sem hafa
það að sérgrein að vinna sér inn peninga með
nautapyndingum. Kynsystkin þeirra hafa hina
mestu ánægju al' viðhafnarmiklum sýningum
þeirra, sem nefndar hafa verið nautaat, en ])að
er rangnefni á nautapyndingum.
1 síðastliðnum ágústmánuði gaf að líta á
strætum horgarinnar Linares á Spáni við-
hafnarmikla skrúðgöngu manna í marglitum
og fögrum klæðum, og fór þar meistari nauta-
morðingjanna, umkringdur lífverði sínum,
nautakvölurunum. Fylking ])essi liélt til hring-
leikhússins stóra, sem þegar var orðið yfirfullt
af manndýrum, sem þyrsti eftir hávaða pynd-
inganna og morðanna á nautunum, sem fram-
kvæmd voru af sérfræðingum í þeirri iðju.
Þegar fylkingin kom inn á leiksviðið, stóðu
áhorfendur upp í hrifningu og hylltu hetjurnar
með mörgum húrrahrópum.
Þegar liin hátíðlegu formsatriði voru um
garð gengin, var fyrsta nautið rekið inn á
sviðið. Það tregðaðist við að hreyfa sig. Það
langaði ckki til að berjast. Menn ráku það
áfram með því að stinga það með hvössum
örvum. Það hreyfir sig ekki. Þetta fellur
manndýrunum ekki í geð. Þá veifar maður
rauðri kápu fyrir framan augu þess, til að
fá ])að til að ráðast á sig. Hann lætur nautið
lilaupa lengi á eftir kápunni. Þegar nautið cr
orðið örþreytt, kemur maður mcð örvar til
að knýja það til að hlaupa á nýjan leik. Hann
er á hestbaki, og þegar nautið geysist að hon-
um, stingur hann fimlega í herðalcamb þcss
örvum, sem skreyttar eru marglitum böndum.
Nautið, sem orðið er lalj)reytt og kvalið því
sem næst til dauðs, verður æðisgengið af sárs-
auka. Þá er komið að nautamorðingjanum, að
leika listir sínar. Hann er aðalpcrsónan í aug-
um fjöldans. Allir girnast að sjá, hvernig hann
stingi sverði sínu í hnakka nautsins. Hinir
blóðheitu Spánverjar hafa mætur á þef af
nýrunnu blóði.
Nautið nemur staðar .... lítur í kring uffl
sig .... eins og maður, eins og það spyrji:
„Hversvegna kveljið ])ið mig af slíkri grimmd?“
Þá koma aðrir nautakvalarar og beita öllum
þcim brögðum, sem þeir þekkja og iðju þeirra
tilheyrir, til að fá nautið á sprett aftur, til að
reka það á móts við sverðið, sem falið er bak