Dýraverndarinn - 01.09.1951, Side 6

36
DYHAVERNDARINN
Fyrsta kona, sem stígur Loga á bak. Hann athugar
þessa nýlundu með reistum höfuðburði og vökulum
augum.
Logi sairit loksins verðskuldaða viðurkenningu. Að
minnsta kosti ineðal almennings vakti hann meiri at-
hygli en nokkur hinna gæðinganna. Var þó eftir að
láta hann sýna stökklist sína, þegar liann meiddist.
Þáð átti að verða daginn eftir. í þetta sinn voru hon-
um líka dæmd fyrstu verðlaun.
Sigurður Helgason.
Hesturinn og hamingja mannsins
Sá drekkur hvern gleðinnar dropa í grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund,
í mannsbarminn streymir sem aðfalls unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur —
og knapinn á hestbaki er kóngur um stund.
Kórónulaus á hann ríki og álfur.
(Úr Fákar eftir Einar Benediktsson.)
Margan skrautvagninn hef ég séð, þar sem sá, er
dró hann, var miklu meiri og göfgari hinum, sem ók.
C. C.
FLÓTTI
Herti stökk um hjarn og þá
hungruð tæfa greni frá.
Há var þögn á hennar vör,
hræddist veiðimannsins för.
Hún sinn maka hníga sá
harðan gaddinn niður á.
Byssukúla brjóstið hjó,
blóðugt dýr þar helið sló.
Ung að verja inni börn
eigi til þess hafði vörn.
Engin var þar önnur leið,
aðeins þeirra dauðinn beið.
Þungra harma beiskjubál
bæði nísti hug og sál,
allt um kring var opin neyð,
óstöðvandi kvöl og deyð.
Iljar særði eggjagrjót,
ótal hættur risu mót,
óferjandi alls staðar,
engum líkna henni bar.
Mannaleiðum flýði frá,
fjöllin bláu stefndi á.
Loksins þar hún friðinn fann,
fjarlægum í klettarann.
Lömuð móðir lappir á
lagðist freðnum steini hjá.
Hungurvofan hörð og köld
hefur þarna tíðum völd.
Manndyggðanna merkin grönn
minna á gæðin illa sönn.
Verkin bæði vond og grimm
verða heimi élin dimm.
Kibba, kibba
Kibba, kibba, komið þið greyin,
kibba, kibba, græn eru heyin.
Kibba, kibba, gemsar og gamalær
og golsóttur sauðarpeyinn.
Nálgast nú sólin náttstaðinn,
nú ertu fjarri, vinurinn.
Skyldum við hittast í morgunmund?
Mild verður gleðin við endurfund.
Sig. Ágústsson.