Dýraverndarinn - 01.05.1959, Blaðsíða 6

Kátur og Lukka
I APRÍLBLAÐI Dýraverndarans í fyrra var saga
af hundinum Kát og þeim mikla þætti, sem hann
átti í því að bjarga fé mínu frá bráðum bana á
aðfangadag jóla árið 1931. Hér segi ég nú aðra
sögu af Kát.
Það var hinn 16. júlí 1932, að ég fór sem oftar
á sjó. Þegar ég var búinn að henda aflanum upp
úr bátnum, settumst við félagar á klöppina og
fórum að drekka kaffi. Kátur kemur þá með
spýtu og leggur við fæturna á mér. Um hana
var bundinn spotti. Ég leit varla á spýtuna, held-
ur tók hana og henti henni út á sjó eins langt og
ég gat. Hann synti strax eftir spýtunni, en ekki
færði hann mér hana, en hann var vanur að
sækja allt, sem hent var í sjóinn, og taldi sér
skylt að færa þeim það, sem hent hafði. Þetta
hann var fullt af meðalaglösum, áburðardósum,
sáraumbúðum og lækningatækjum.
„I veikindum eru fuglar nákvæmlega eins og
menn,“ segir Nath fuglalæknir. ,,Þeir þjást af
sótthita, meltingartruflunum, andarteppu, illkynj-
uðum ígerðum — og svo vitanlega afleiðingum
margs konar meiðsla, og þeir eru þakklátir fyrir
rétta hjúkrun og læknisaðgerðir nákvæmlega eins
og mennirnir.“
Hann þagnar, og ég segi:
,,En ekki þarf nú að dekra jafnmikið við þá
og mennina?“
Fuglalæknirinn brosir.
„Víst þarf þess,“ segir hann. „Það er nú til
dæmis að taka, að ekki má skilja fugl eftir einan,
ef hann er orðinn hræddur. Fuglar þola mjög illa
einveru, sérstaklega ef þeir eru þjáðir. Ég hef
veikan fugl alltaf í nánd við heilbrigða fugla, sér-
staklega af annarri tegund. Það eykur líkurnar
fyrir bata og flýtir fyrir batanum."
Ég spyr Shiv Nash, hvernig á því standi, að
fleiri fuglar séu í spítalanum á sumrin en á vet-
urna. Hann svarar:
„Fuglarnir reyna að leita sér að svölum stöo-
Hundur að grafa mann úr fönn
gerði hann aftur og aftur eða svo lengi sem
maður entist til að veita honum þá ánægju að
kasta.
Vitanlega var ég ekkert að fást um það, þótt
hundurinn færði mér ekki spýtuna, en ég átti
eftir að komast að raun um, að hann meinti tals-
vert meira með þessari spýtu en það að láta mig
taka hana og henda henni í sjóinn.
um, þegar hitinn kvelur þá. Þeir fljúga þá á alls
konar hindranir, rekast á loftnet eða glugga-
karma, svo að eitthvað sé nefnt, og úti á víða-
vangi verða þeir fyrir árásum katta og ránfugla
og hljóta skrámur og sár.“
„Hér eru ránfuglar og njóta lækningar?“ segi
ég-
„Já, það er dálítið svipað um ránfuglana og
suma menn. Þeir særa aðra fugla og drepa þá oft
og tíðum, en sjálfir verða þeir svo fyrir barðinu
á einhverjum sér meiri og hljóta sár og beinbrot
og þurfa svo á hjálp að halda. Auðvitað vísum
við þeim ekki á bug. Við getum bara ekki haft þá
innan um aðra fugla, þó að þeir séu veikir. Við
verðum að loka þessa sjúklinga okkar inni í sér-
stökum búrum.“
„Tekur ekki batinn oft langan tima?“
„Það fer nú auðvitað eftir því, hvað að er. Á
um það bil tíu dögum grær brotinn limur. Og
þegar sjúklingur er afhentur okkur innan sex
stunda frá því að slysið vildi til, er yfirleitt alltaf
hægt að setja brotna liminn rétt saman, svo að
hægt sé að sleppa fuglinum, þegar bati er fenginn,
út í loftin blá.“
22
DÝRAVERNDARINN