Dýraverndarinn - 01.09.1959, Blaðsíða 8

unum og stökk hástökk. Oftast tókst henni ekki í
fyrstu atrennu að ná með goggnum taki á vísin-
um, en hún reyndi aftur og í þriðja sinn. Loks
skall nefið utan um hann, en líka sprotann, sem
hann hékk á. Svo dinglaði þá maddaman þarna á
nefinu eins og einhver furðuávöxtur, unz sprotinn
slitnaði af með vísinum á.
Margar ferðir maddömu Zebúlon niður í land-
helgina voru beinlínis farnar í þeim tilgangi að
ræna eða sníkja mat í íbúðarhúsinu. Hún æddi
rakleitt upp á tröppurnar, oggaði við hurðina og
hjó í hana með nefinu. Ef opið var inn í fremri
forstofuna, labbaði hún sig út í það hornið, sem
fjærst var dyrunum, og hugaði að matarskál Kát-
ínu. Ef þar reyndist eitthvað ætilegt, fékk mad-
daman sér bragð, en knúði síðan á innri hurðina.
Væri opið inn í eldhús, fór hún hiklaust þangað,
vatt sér þegjandi inn undir eldavélina og athugaði
birgðir Lobbu. En hún lét sér þær ekki nægja, þótt
einhverjar væru, heldur fór og hitti húsfreyjuna,
sem þó var máski inni í stofu, nam staðar fyrir
framan hana, kíkti á hana þrákelknislega og
sagði:
„Ogg, gogg o-o-o-o!“ Það þýddi: Ég fer ekki fyrr
en þú blessar mig.
Ef útidyrnar reyndust lokaðar og enginn heyrði
eða þóttist taka eftir kalli og bukki maddömunn-
ar, snaraði hún sér ofan af tröppunum, vaggaði
að eldhúsglugganum og flaug á rúðumar með
háværum kröfuhrópum. Þegar hún rak nefið í
rúðu, kvað við hátt, og þótti okkur alls ekki undir
því eigandi, að glerið þyldi mörg slík högg.
Einu sinni, þegar ég var einn heima og sat við
ritvélina, fannst mér gust leggja inn með skrif-
stofuhurðinni. Æ, ég hafði þá víst skilið eftir opið
út, og ég, sem sagði stundum við hann Þór, ef
honum varð þetta á: Við ætlum alls ekki að hita
upp allan Fossvoginn! Ég stóð á fætur og fór fram.
Jú, jú, það var opið út á tröppur og inn í eldhús
líka. Ég heyrði eitthvert ókennilegt hljóð, skrjáf
mundi það meðal annars hafa verið, en hvað
meira? Ég vék mér inn í eldhúsdyrnar og sá mad-
dömu Zebúlon standa á eldhúsborðinu. Hún hafði
höggvið gat á laukpoka, sem Unnur var nýkomin
með úr bænum, og var nú að reyna að kroppa
í sig innihald hans. En það gekk böslulega. Mad-
daman hjó aðeins við og við í stóran lauk, en
skók svo hausinn og hryllti sig alla, og vætu-
„Gerðu svo vel, Snati!"
straumar runnu úr augunum á henni. Svona —
nú gapti hún og virtist standa á öndinni. Hún leit
á mig, hallaði undir flatt og var beinlinis ásakandi
á svipinn. Svo kom romsa í geðofsalegum kok-
tón, auðheyrt, að hún sagði:
„Þarf nú endilega að láta svona bannsett óæti
liggja hér á glámbekk?“
Síðan rak hún upp org, þeyttist ofan af borð-
inu og rauk með vængjaslætti út úr öllum dyrum.
Svo sá ég hana tifa upp eftir og heyrði vonzku-
lega skræki, sem munu hafa jafngilt blóti og for-
mælingum bálreiðrar manneskju.
Hún lét ekki sjá sig oftar þennan dag. Daginn
eftir var rok og regn, og hænsnin fóru ekki út.
En upp úr nóni kallaði Unnur:
„Guðmundur, komdu nú snöggvast!“
Ég fór fram. Unnur horfði út um eldhúsglugg-
ann. Ég hraðaði mér þangað og sá maddömuna
koma vafrandi niður brekkuna. Stormurinn skók
hana, vatt henni sitt á hvað, og kamburinn stóð
beint upp í loftið eins og barkað segl — eða slóst
niður fyrir augun. Nú dundi á henni svo þétt
hryðja, að einungis urðu greindar mjóar rákir
af blökku fiðri milli fosshvítra regntaumanna.
Snöggvast staldraði hún, sneri sér undan ósköp-
unum, og stélið blés út, sveigðist upp og út til
hliðanna. En brátt vék hún sér á ný til réttrar
stefnu og hélt áfram að valtra ofan eftir. Svo vot
sem hún var, mundi ekki annað vænna en Unnur
tæki á móti henni í fremri forstofunni með veit-
ingum, sem hún léti sér nægja.
Guðmundur Gíslason Hagalín.
56
DÝRAVERNDARINN