Dýraverndarinn - 01.09.1959, Blaðsíða 12

Mósi
Hann átti indæl æskuár, gekk lengi undir móð-
ur sinni og teygaði þrótt og fjör úr guðadrykkn-
um, móðurmjólkinni. Þar að auki naut hann um-
hyggju móðurástarinnar. Hann var því vel undir
lífið búinn, enda var honum ætlað veglegt ævi-
starf. Hann átti að verða reiðhestur ungu hús-
freyjunnar. Hún var hestavinur, kunni á þeim tök
og mat mikils gæði þeirra og yndisleik. Við þenna
íturvaxna, fráneygða fola batt hún miklar von-
ir. Hún var ekkert smeyk, þótt öll viðbrögð þessa
ungviðis sýndu, að hann bjó yfir ofsafjöri. I æsku
var hún vön að þjóta yfir holt og vegleysur á lítt
tömdum angurgöpum. Sat hún örugg og keik á
baki þeim, hvort heldur þeir voru með reiðver
eða berbakaðir.
Snemma tókst vinátta milli ungu konunnar og
Mósa. Gekk svo langt, að hún þurfti ekki annað
en kalla á hann. Kom hann samstundis, ef hann
heyrði rödd hennar.
Mósi brást ekki vonum húsbændanna. Hann
varð gæðingur. Skeiðhestur og töltari, fjörmikill
og flýtir með ágætum. En vanstillingar gætti í
fari hans. Meðal annars kom hún fram í styggð
svo mikilli, að ómögulegt var að handsama hann
í haganum. Efldir karlmenn gáfust upp í þeim
eltingaleik. Varð þá húsmóðirin sjálf að leggja á
stað. Þegar hún var komin í kallfæri við Mósa,
nefndi hún nafn hans. Hlýddi hann því kalli taf-
arlaust og kom til hennar bljúgur eins og lamb.
Ekki er vitað, hvort húskarlar hafa ætlað að
lækka ofstopann í Mósa, er þeir tóku upp á því
fíflskapar- og fantabragði, að beita honum fyrir
æki. Þá raun þoldi hann ekki. Hann varð bók-
staflega vitstola. Æddi hann í tryllingslegum ótta
yfir hvað sem var. Að lokum slitnuðu böndin og
hann losnaði við ækið. Vinkona hans gekk til hans
niður á túnið, þar sem hann stóð titrandi eins og
laufblað í vindi eftir átökin og skelfinguna. Hún
klappaði honum og mælti til hans huggunarorð-
um. En hann leit til hennar hryggum, skelfdum
augum.
Kattasögur
Skap- og vei&ivargur
KJÓI gamli á Brattavöllum var vargaveiðiköttur,
enda bæði stór og grimmur. Hann var kolsvartur,
nema hvað hvítur díll var á bringunni á honum.
Hann var lánaður milli bæja á Árskógsströnd,
þegar mikið bar á rottum. Heima hjá okkur drap
hann sjö rottur fyrsta sólarhringinn, sem hann
var þar.
Um kvöldið var farið með Kjóa niður í kjall-
ara. Þar hékk bútungur og hertir þorskhausar.
Rotta stökk niður úr hausakippunni, en náði varla
gólfinu fyrr en Kjói var búinn að hremma hana.
Einn morguninn lá dauð rotta á miðju bað-
stofugólfinu — ósnert, því að Kjói gamli komst
ekki yfir að torga veiðinni. Stína vinnukona gekk
um gólf í æsingi og tautaði:
,,Ég þori ekki að taka hana, ég þori ekki að
tak’ana!“
Loks þreif hún hræið og þeytti því í ofboði út
í skafl.
Kjói var heimarikur og þoldi illa aðra ketti,
drap jafnvel suma. Samt hélzt við heima stór
köttur gulbröndóttur, og var „vopnaður friður“
milli þeirra Kjóa. Þó gat út af brugðið. Uppi á
háu framhúsþaki lágu kettirnir stundum með
hæfilegu millibili og bökuðu sig í sólinni. En
skyndilega heyrðist kannski hvæs, og sá brönd-
ótti kom í loftköstum niður á búrvegginn, og
ruku af honum hárin. Einu sinni var hætt komið.
Eftir þetta áfall varð Mósi aldrei samur. Hann
hræddist allt. Hann þoldi ekki hnakktösku aftan
við hnakkinn. Hann þoldi ekkert. Jafnvægi hans
var brotið niður. Enginn treysti honum né gat
verið öruggur á baki hans. Örlög hans voru ráðin,
grátleg og grimm. Hann var skotinn átta vetra.
Þannig geta skilningsleysi og hrottaskapur lagt
líf í rústir, hvort sem í hlut á maður eða málleys-
ingi.
Guðrún Jóhannsdóttir.
frá Ásláksstöðum.
60
DÝRAVERNDARINN