Dýraverndarinn - 01.02.1962, Síða 8

irekar til ills en góðs. Hétum við því að geía lienni
meiri mat, el við hittum hana a heimleiðinni, heila
og hressa.
Kvöddum við nú mýslu litlu vinkonu okkar og
báðum hana vei að lifa. Héldum við síðan förinni
áfram og komum þrem dögum síðar og stönzuðum
í þessum sama fagra lundi, forvitin mjög að vita
hvort litla, íallega hagamúsin yrði nú á vegi okkar
aftur.
Við vorúm ekki einu sinni búin að koma okkur
fyrir, þegar mýsla var komin fram á sjónarsviðið.
Gladdi það okkur mjög að sjá hana aftur, því við
liöfðum stundum haít orð á því, hvort liún hefði
nú ekki borðað sér til óbóta — og hvort við mynd-
um nokkurn tíma sjá liana aftur.
Er nú ekki að orðlengja það, að hún hagaði sér
öldungis eins og í fyrra skiptið, borðaði af beztu
lyst og flutti svo matarforðann sinn af mikilli gleði
og leikni í þrjá staði sem fyrr.
En nú var matarforðinn hennar miklu umfangs-
meiri en áður, og því meira verk að koma honum
öllum á sína staði. Hafði hún ekki lokið því, er
við kvöddum hana og óskuðum henni alls góðs.
Þegar við vorum að koma okkur fyrir í bílnum,
áður en brott skyldi haldið, sáum við, að eitt vínar-
brauð var eftir í poka. Bað ég manninn minn að
snúa al'tur til mýslu litlu með Jiað niðurskorið og
færa henni, ásamt síðustu kveðju frá okkur (illum,
sem hann og gerði.
Er hann sneri aftur, hafði hann Jrá sögu að
segja, að mýsla litla hefði setið alveg dolfallin á
matarhrúgunni.
En áður en hann kvaddi hana, var hún aftur
tekin til að flytja matarforðann sinn af sama kapp-
inu. I. Tli.
„Nú pyliir virr ferðalangarnir hcrna i Afriku orðnir langt
að komnirsegir krókódillinn.
Uppreisn œshunnar!
Ktilfurinn segir: „Ég get lika stangað rnamma!"
8
D Ý RA VERNDARINN