Dýraverndarinn - 01.08.1962, Blaðsíða 14

meira en lítið gefnar fyrir að fela sig, þegar þær
ætluðu að fara að verpa. Miðhlutann úr deginum
mátti ég skríða inn undir hlöðugólfið, leita í arfa,
káli og blómagarði, já, kíkja ofan í gjótur í tún-
fætinum og jafnvel í glufur í klettinum ofan við
túnið. En víst bar þetta árangur, — þau voru ekk-
ert fá, eggjakílóin, sem hún amma sendi kaupmann-
inum, og það fjölgaði óðum aurunum í sparibyss-
unni minni.
„Ja, hvort þú átt ekki nokkrar krónurnar, þegar
dregur að jólum,“ sagði amma. Hún var orðin sú
brattasta, en sagðist hafa svo mikið að gera, að ég
yrði að halda áfram mínu starfi, — gera það fyrir
hana.
„Maður verður víst að reyna það,“ svaraði ég.
„Ég hef nú alltaf haldið upp á það fólk, sem lengi
hefur tollað við sama starfið," sagði amma og gaf
mér myndarlegan kandísmola sem ábæti á kaupið
mitt.
En eins og vill verða um einvalda, varð Pótífar
valdagráðugri og herskárri, eftir því sem hann elt-
ist. Hann rauk ekki bara á hunda og ketti, heldur
líka á strákinn hann Jakob í Efrihúsum. Hann
lagði á flótta fyrir honum, enda stóð aftur af hon-
um hvít hárrokan, því að Jakob var berhöfðaður
og Pótífar notaði sér það. Ég var hreint ekkert
óánægður með þetta, því að Jakob var dálítið eldri
en ég — og ég hafði fengið á honum að kenna.
Þá fékk og flökkulýðurinn, Tatararnir, sig full-
reyndan á Pótífar. Allir Tatarar höfðu ótta af hon-
um, eftir að hann tók því tak, hyskinu hans Hunda-
Bjarna og hennar Önnu stóru. Þau komu kvöld eitt
nokkru eftir höfuðdaginn. Hænurnar voru setztar
á prikin sín, en Pótífar var enn á ferli. Hann dikaði
um hlaðið ærið háleitur og þóttist svo sem húsbóndi
á heimilinu. Hunda-Bjarni fleygði sér á hlöðubrúna
með skinnskjóðu sína á baki, tók ofan hattkauf-
ann og fór að þurrka sér um sveittan skallann,
þótti gott að láta kvöldgoluna svala sér. Hann átti
ljómandi fallegan rósóttan vasaklút, sem gekk í
augun á mér, en ég stóð á varinhellunni og var að
hugsa um, hvort ég ætti að labba mig út á hlaðið.
Hvort sem Pótífar hefur espazt af því, hve litrík-
ur hann var, vasaklúturinn hans Hunda-Bjarna, og
fundizt hann vera að keppa við sig um skart —
eða hvort honum hefur aðeins þótt hann gera sig
of heimakominn, þá er svo mikið víst, að hann flaug
upp á skallann á gestinum og hjó þar með nefinu
og rispaði með sporunum. Hunda-Bjarni varð viti
sínu fjær af sársauka og hræðslu og hringsnerist í
46
DÝRAVERNDARINN