Dýraverndarinn - 27.05.1915, Blaðsíða 6

22
DÝRAVERNDARINN
tíl skemtunar. Moröfýsn er enginn eöliskostur, og einn löstur-
inn býöur öörum heim. Og hver sá, sem hefur unun af aS sjá
skepnum blæSa til ólífis, getur naumast haft mikla nærgætni
gagnvart mönnunum.
Barátta dýranna fyrir lífinu vir'Sist víða svo liörS, aS þar er
ekki á bætandi aS raunalausu. ÞaS er sorgleg sjón aS sjá lam-
aðan fugl vera aS veslast upp dögum saman aS vetrarlagi, þeg-
ar blóSmissir, beinbrot, skerandi hungur og kuldi leggjast á
eitt aS kvelja smámsáman úr honum lífiö. Og þetta alt veröur
hann aS þola, vegna þess aS ungum og hraustum manni hug-
kvæmdist aS stytta sér stundir meS því aS „fara á skyttiri",
sem kallaS er. Ef sá hinn sami hefSi ekki veriö annaShvort
hugsunarsljófur eSa andlega blindur af eldgömlum þrælmensku
vana, mundi hann aldrei hafa lagt af staS í slíkum erinda-
gerSum. Og því er þaS hart nær óskiljanlegt aS þeir, sem vilja
heita og vera „menn meS mönnum", skuli fá lagst svo lágt,
aö þeir geri sjálfa sig aS rándýrum. En sem betur fer, fækkar
slíkum fugladrápum meS ári hverju, og aS nokkrum árum
liSnum verSa þeir menn, sem þau stunduSu, skoSaSir sein eins
konar „eftirlegukindur" frá fyrri tímum og varla taldir menn
meS góSum og nýtum mönnum.
Víöa erlendis, sérstaklega á Englandi og í Vesturheimi, er sá
hugsunarháttur tekinn aS ryöja sér til rúms, aö þaö beri vott
um lágt og dýrslegt hugarfar, aS hafa unun af því aS temja
sér þær íþróttir, sem fá valdiö öörum þjáningu, hvort held-
ur mönnum eöa málleysingjum. AS verja hvíldarstundum sín-
um frá heiSarlegu starfi til dýradrápa, sé í raun og veru hiö
sama og gefa bersýnilega til kynna, aS rándýrseSliö sé ekki
meS öllu borfiS og aS menn þurfi enn þá aö næra þaö meS því
aS úthella blóöi hinna yngri og óþroskaöri bræöra sinna, dýr-
anna. Þetta hefur orðiS til þess, aS ýmsir hinna meiriháttar
veiSimanna hafa tekiS aS leggja stund á alveg nýjar og alveg
óþektar „dýraveiöar". Þeir hafa lagt frá sér byssuna og hætt
sér inn í frumskóga og upp í reginfjöll meS ekkert annaS veiöi-
áhald en myndavélina sina. Tilgangur veiSifararinnar er ekki
sá aö verSa dýrunum aS bana, heldur aö fá tekiö myndir af
þeim, þar sem þau fá unaS frelsinu — í átthögum sínum. ÞaS
er aö vísu víöa engum minni erfiSleikum bundiö aö leggja stund
á slíkar veiSar, en þaö hefur þann mikla kost í för meS sér,