Dýraverndarinn - 27.05.1915, Side 12

28
DÝRAVERNDARINN
smámunir. Og víst er þaS svo i samanburöi viS margt sem
gerist nú í heiminum. Sárara var annaS og tilfinnanlegra, sem
aS höndum bar i „brunaiium mikla“.
En var þetta ekki handvömm, eSa of mikiS hugsunarleysi
af þeim, sem vissu þessa vesalings skepnu í húsinu? Um þaS
skal ekki dæmt; atvik aS þvi ekki svo kunn. En um eitt getur
þetta atvik gefiS bendingu og áminningu: aS hugsa til húsdýr-
anna, þegar slíkan voSa ber aS höndum, og reyna aS bjarga
þeim ef kostur er, ekki síSur en hús m u n u n u m.
MUNNSÁRU HESTARNIR.
ÞaS var oft siSur í sveitinni aS hafa þann hestinn fremstan
i lestinni, sem latastur var í taumi; þaS átti aS heita meS-
aumkunarsemi gagnvart hinum hestunum, aS láta þá taum-
liSugu ekki draga ]>ann taumstirSa ,,stjóra“, sem kallaSur var.
En hvaS haldiS þiS nú aS svo liafi veriS gert til þess aS sá
taumstirSi „stjóri“ væri ekki um of þungur í taumi viS mann-
inn sem átti svo aS teyma alla lestina? ÞaS var þrælhnýtt upp
í munninn á hestinum, og oft og tiSum sármjóum snærisspotta,
því eftir því sem hann var mjórri, kendi hesturinn meira til
og var viljugri í taumi. Þar á ofan bættist stundum sú ósvinna,
aS upp i hestana var hnýtt umhugsunar- og athugunarlaust,
svo þaS kom ekki ósjaldan fyrir, aS bandiS lá ofan á tung-
hestsins, sem gerSi þaS svo aS verkum, aS hún skaddaSist
meira og minna, aS eg ekki tala um aS munnvikin urSu einn
hrúSur og bólguhnúskar, svo blóSiS lagaSi úr öllu saman. ÞaS
má nærri geta, hvort vesalings hestarnir liafa stundum ekki
fundiS til af þessu fanta-tilræSi, sem mennirnir sýna þeim, sem
er þó ekki nema eitt í röSinni af öSrum ótalmörgum. Þetta var
venjan og reglan, og eg býst viS aS hún sé ríkjandi enn; menn
eiga yfirleitt svo undurbágt meS aS leggja niSur þessar ljótu
venjur, halda rigfast í þær, eins og slíkt sé eitthvert lífs-
spursmál, og hygg eg aS slíkt spretti oft og tíSum frekara af
því, aS fólk hefur ekki gert sér glögga grein fyrir göllun-
um, fremur en aS þaS sé sprottiö af illvilja til skepnanna.
AS endingu vil eg beina því til manna, sem ekki þykjast