Dýraverndarinn - 15.07.1916, Blaðsíða 8

56
DÝRAVERNDARINN
þátt í útliti þeirra, hver fjárrekstrarmaSurinn var, því sumir
voru mjög nærgætnir, en aörir ekki, heldur þvert á móti.
Það er sorgleg sjón að sjá sauðkind, sem stööugt er barin og
henni hrundið áfram, forugri og örmagna, og vita svo að
hún hefur fyrir viku eða hálfum mánuði unað sér uppi á
afrétt, mjallhrein og ljónstygg. Hún hefu.r orðið að þola
mikið, áður en hún legst fyrir — stundum miskunnarlausar —
hunda- og mannafætur og ofan í forina. Stundum komu naut
til okkar, sem höfðu gengið klaufirnar upp i kviku svo að
úr þeim lagaði hlóðið. Þau hrökluðust þá áfram í einum
keng af kvölum, og ef numið var staðar eitt augnablik, voru
þau óðara búin að fleygja sér niður. Stundum lágu slíkir
,,pislarvottar“ hreyfingarlausir heilan sólarhring og höfðu
ekki rænu í sér til að éta, jafnvel þótt þeir væru glorhungr-
aðir og strengdir upp i hrygg. Mér rann oft til rifja að sjá
þessa blessaða aumingja, sem höfðu orðið að þola svo mikið
fyrir hugsunarleysi og ónærgætni manna. Eg fór þá með
marga grasviskina og með vatn til þeirra, J)ví að mér þótti
sem augun þeirra jireytulcgu og döpru bæðu innilegar um
einhverja líkn. en orð hefðu getaö gert.
Og nú ekki alls fyrir löngu var eg á gangi eftir einni fjöl-
förnustu götu bæjarins. Kom eg J)á auga á allmikla mann-
])yrpingu utan um einn hest. Einn unglingsdrengur var lát-
inn teyma hann út á götuna, en af ])ví að hesturinn var mjög
stirður, að líkindum af harðsperru, var annar drengur látinn
1)erja hann miskunnarlaust áfram með stóreflis svipu. Þetta
var einn af hestum þeim, sem selja átti til útlandaH Inni í
„porti“ þar rétt hjá var stór hestahópur. Þar út við vegg
hýmdu fjórir hestar, sem teknir höfðu verið frá, enda báru
þeir þess merki, og þau alt of sorgleg, að þeir höfðu ekki
verið í vina höndum í vetur. Þeir voru svo magrir, að telja
mátti í þeim hvert bein. Útlendingurinn, sem keypti hestaná,
gekk að þessum fjórum, horfði á þá um stund og hristi svo
höfuðið; eg lield að honum hafi ofboðið að sjá, hvernig
„þarfasti þjónninn ‘ okkar var útlitandi, nú þegar honum var
ætlaö að fara utan.
Hvenær ætli sú siðferðislega „gullöld“ renni upp yfir þjóð
vora, að slík meðferð á skepnum verði talin hreint og beint
glæpsamleg? Það er bágt að segja hvenær það verður, en
það eitt er víst, að einhvern tíma fer virðing bændanna ekki