Dýraverndarinn - 15.07.1917, Blaðsíða 2

50
DÝRAVERNDARINN
Myndin er af fögrum fyrirheitum, sem geymd eru hjá Jesajasi
spámanni: „Þá mun úlfurinn búa hjá lambinu og pardusdýrið
liggja hjá kiðlingnum, kálfar, ung ljón og alifé ganga saman,
og smásveinn gætir þeirra. Kýr og birnur munu vera á beit
saman og kálfar og húnar liggja hvorir hjá öðrum; og ljóni'S
mun hey eta, sem naut. Brjóstmylkingurinn mun leika sér viS
holudyr nöSrunnar, og barniS, nývaniS af brjósti, stinga hendi
sinni inn i bæli höggormsins. Hvergi á mínu heilaga fjalli
munu menn ilt fremja eSa skaSa gjöra; því aS jörSin er full
af þekkingu á Drotni, eins og djúp sjávarins er vötnum huliS“
(Jes. II, 6—9).
Skemtilegt er aS bregSa upp slíkum sólarmyndum fyrir
æskulýSum. Nú er þess full þörf, aS menn meö fögrum mynd-
um útmáli friSinn. ViS eigum aS kenna hinum ungu aS lita á
]iá staSi, sem viS störfum á, sem heilagt fjall drottins, þar
sem menn vilja ekki ilt fremja eSa skaSa gjöra.
í heiminum er hin harSasta barátta. Mönnunum er ekki
hlíft og þá ekki heldur dýrunum. Eg hefi lesiS í fréttagrein
frá stríSinu, aS átakanlegt sé, aS heyra kvein hinna særSu
hesta. ÞaS er ekki mikiS sagt frá slíku í blööunum, en viS
vitum, aS nú verSa skepnurnar mikiS aS liSa ásamt mönnunum.
Það berst andvarp frá jörSunni, þungar stunur, eins og frá
þjáSum sjúklingum. Páll postuli tók eftir þessu og talar um
þaS meS djúpvitrum orSum: „Skepnan er undirorpin hégóm-
anum, ekki sjálfviljug, heldur vegna hans, sem varp henni
undir hann. Vér vitum, aS öll skepnan stynur líka og hefir
fæSingarhríSir alt til þessa.“ (Róm. 8, 20., 22). Hann talar
um þetta andvarp og þessa þrá hjá öllu, sem lifsanda dregur.
ViS ættum aS hafa opin eyru fyrir andvarpinu og
hinni djúpu þ r á, þá mundum viS færast nær hver öSrum,
og einnig líta á skepnurnar, sem okkur er trúaS fyrir, meS
meiri nærgætni. Eg sé postulann fyrir mér. Hann er á ferSa-
lagi, um borgir, bygS héruS og óbygSir. Hann veitir þvi eftir-
tekt, hvernig fariS er meS skepnurnar, hann fer um heiSar og
skóga og sér liiS frjálsa líf dýranna. En hann hefir einnig séS,
hvernig uxarnir reyndu á krafta sína undir hinni þungu byrSi,
og liann hefir hugsaS um andvarpiS, er hann sá svipu keyris-
sveinsins reidda til höggs. Eftir andvarpinu hefir hann hlust-