Dýraverndarinn - 01.05.1928, Page 5
DÝRAVERNDARINN
19
synda með stóra fiska, enda var hann svo styrkur,
ah eitt sinn har hann all-langan veg í pokadruslu
15 kg. stein.
Skal nú nokkuo sagt frá hátterni hans og vits-
munum.
Eitt af fyrstu atvikunum, sem jeg man í sam-
bandi viíS Víga, var ærift skringilegt. \’ígi vandist.
á aft sofa á kvöldin undir horöi í hcrhergi foreldra
minna. \’ar jafnan vani i Lokinhömrum, atS lesa
húslestra á yetrarkvöldum. \’ar fyrsti l.sturinn les-
inn á síhasta sumardag. AiS kvöldi síhasta sumar-
dags, fyrsta áriti, sem Vígi var i Lokinhömrum,
voru hugvekjur sóttar og sálmahækur — og hátífia-
bragur kom á heimili'fí. Anuna min haftii orö á því,
aö ekki sæmdi, aö hundurinn hlýddi lestri. Væri
liest aö reka hann ofan. Var látiö aö oröum hennar,
og varö Vigi aö vfrgefa skinn sitt undir boröinu
og rölta ofan stigann.
Þegar byrjaö var á sálminum „Sjá. nú er liöin
sumartiö", heyrðist gól mikiö og ámátlegt undir
baöstofulofti. Var þaö úr barka Viga og spangólaði
hann sem ákafast, meöan sálmurinn var sunginn.
Þegar sungið var að loknum lestri, fór Vígi eins aö.
Kvöldiö eftir var hann rekinn út á hlað. En strax
og söngurinn hófst, rak Vígi upp gól 'mikið, og var
nú á glugganum yfir rúmi ömmu minnar. En i Lok-
inhömrum var svo húsum háttað, að aðalbyggingin
var torfljaðstofa ein mikil, en öðrum megin við
hana var tiniburhús. Voru lág torfgöng á milli baö-
stofmmar og hússins. Hafði Vígi stokkið upp á
göngin úr húsasundinu, og síðan upp á baðstofu-
vegginn.
Eftir þetta fjekk hann aö liggja kyr á skinni
sínu, meöan húslestrar voru lesnir — og svaf hann
lengstum, hversu kröftugt guösorö, sem yfir hon-
um var þrumað.
Framan viö túnið í Lokinhömrum bjó móður-
bróöir minn, sem Oddur heitir. Hann batt bækur
á vetrum, en faðir minn var oftast meö honum við
gyllingu. Eitt sinn er þeir voru aö gylla bækur,
þurftu þeir eitthvaö a'ö skeppa frá. Vígi lá undir
boröinu og svaf svo fast, að hann vaknaði ekki, er
]>eir fóru. En þegar þeir voru rjett skroppnir út úr
húsdyrunum, heyrði húsfreyja, er var í eldhúsi, urr
mikiö og krafs uppi á loftinu. Fór hún upp í stig-
ann og opnaði hlerann. Stóö þá Vígi á skörinni og
haföi i kjaftinum húfu og treyju, er faðir minn
haföi skiliö eftir. Hugöist húsfreyja aö taka hvort-
Hrútufinn, sem þessi rnynd er af, heitir Draupnir
og er eign föður míns, Sigtryggs Jónatanssönar,
hónda í Tungu í Fnjóskadal. — Myndin ier tekin af
Draupni tvævetrum, haustið 1926, af Jónatani Da-
víðssyni frá Brúnagerði. — Litur hrútsins er: Gtd-
kol-krímótt andlit, dökkgulir fætur og mjallhvítur
lagðurinn.
S. Kr. S.
tveggja af honum, en hann ygldi sig og urraði,
stökk ofan stigann og hentist út, þar eð dyrnar
voru opnar.
Faðir minn átti vjelarbát í fjelagi viö aðra, og
var oftast formaður á honum. Hafði hann nokkur
vor uppsátur á Suðureyri i Súgandafiröi. Víga
haföi hann meö sjer. Lá hundurinn jafnan i verbúö-
unum hjá vermönnum, ]>egar húsbóndi hans var á
sjó. í Súgandafirði var þá fjöldi vjelarbáta á vorin,
en Vígi þekti „Sæljónið“, bát fööurs míns. Þá er
þaö skreið inn á höfnina, stökk Vígi fram i fjöru,
og þegar ])aö var lagst við atkeri, lagöist hann oft
til stinds, ef veöur var sæmilega stiltog hlýtt. Viö
óveður var honum illa. Þegar hann var á seglskip-
_um með föður minum, var jafnan hræðslubragur á
honum, ef veður var vont. Stóð hann ])á oftast uppi
á þiljmn, læpulegur og órór, og ýlfraði aumkvunar-
lega, ])egar honum þótti úrskeiöis ganga hamfarir
vinds og sjávar.
Þegar fje var rekið inn, var Vígi látinn ná því,
er stökk úr hópnum. Hann hjelt ])ví föstu, en gætti
þess vandlega, aö skaöa þaö ekki. Annars var hann
alónýtur fjárhundur. Einu sinni þegar verið var aö
reka inn, stökk hrútur úr hópnum, stór og hornmjk-