Dýraverndarinn - 01.11.1928, Side 7
DÝRAVERNDARINN
53
var molbrotinn og hékk saman a'Ö eins á sinum og
skinni.
Tveir menn voru komnir að hrossinu, þegar niig
bar þangað. Þeir voru nokkuð cinráðnir í því, ati
skera það, þar sem það lægi. En móti því lagði eg.
Og þegar bar að mann, sem vissi um slysið. Hann
kom með hlaðna hyssu.
Undarlegt virtist mér, að svo var, sem bllum
þessum mönnum hrysi hugur við að beita skoti á
hrossið.
Mér varð að grípa til byssunnar. Og eg innti af
höridum það verk, sem eg hugði skyldast að vinna,
þar er við ]»á vorum komnir.
*
Nú þegar fyrra lnndindi mitt er fertugt, og það
síðara þrjátíu og sjö vetra, finnst mér, sem frá
því leggi ofurlitinn bjarma og yl að vitund minni.
Og eg kysi mér eigi sízt, að mega láta þetta bind-
indi óbrigðað þau dægur, er eg kann enn að eiga
óeydd.
Einar Þorkelsson.
Föruhundar.
Flakkarar eða förumenn hefir verið kallað fólk
það, sem fyr á dögum ýmist átti hvergi hcima eða
hvergi undi stundu lengur á nokkrum samastað, er.
var á eilífum erli bæia, sveita og sýtlna á milli, eða
jafnvel um land alt.
Margt af þessu veslings fólki i.efir eflaust kom-
ist á þenna ömurlega flæking og neyðst og hrakist
út i förumannslífið, sárnauðugt og mót eðli sínu, af
megnustu neyð skorts og hungurs, il ]»ess að bjarga
sínu auma stundarlífi; sumt vegna mæðilega ills upp-
eldis og þjóðíélagsfyrirkomulags; c.i æði margt einn-
ig sökum vinnuleti, ómensku og flakkaranáttúru.
Sem betur fcr, fara nú orðið fáar og litlar sögur
af sliku fólki hjerlendis, og víst er ])að, og þakkar-
vert, að engi’ eða sárfáir neyðast nú til förumensku
af sömu hörmungaástæðum og mörg aumingja
manneskjan fyrrum. Og fáum er nú gefið förumanns
cða flakk ranafnið.
Þó mun, þvi miður, flakkaraeðlið enn vera allríkt
i of mörgum hjer, eða sú náttúra eða ónáttúra, að
una hvergi, unna engum einum stað öðrum fremur,
og þá í rauninni engum, og vilja vera helst „alstaðar
og hvergi“, nema þá ef vera skyldi í fjölmennum
kaupstöðum, verstöðvum og slíkum stöðum fleirum,
og þó þar á engutn „hlívanlegum" samastað, vegna
kaups, skemtana o. fl.
Flestir hundar, og aðrir ferfætlingar, eru heima-
elskir og heimatryggir, og flakka ekkert fram yfir
]»að, sem kynferðishvötin leiðir ])á til næstu grasa
stutta stund í einu. Þeir koma altaf heim til sín aftur,
er náttúrlegum erindum er lokið, og una livergi lengi
annarstaðar, nema þá með ntanni, sem þeir hafa tek-
ið trygð við og ekki fengist til að yfirgefa.
En margar munu þó undantekningarnar hjer vera
og segir nú frá einni:
„Vaskur“ heitir hundur hjer á bæ, allstór, gul
móstrútóttur, bvítfættur; ekki ófríður sýnvm ucð
mjög spert eyru og vel hringaða rófu, og nmn státn-
asti, þegar hann er í góðu skapi, en það er har t
einkum, er hann veit sig mega vera á ílakki H æ i
hefir ekki tamist vel, en jafnan verið íremur óy
inn, eða látið sem hann heyrði ilía boð og banu. Að
öðru leyti er bann duglegur, og geltinn meir en vel,
reglulegur gjálfrari.
í ungdæmi þótti hann of mikill fyrir sjer og ófær
„naglakjaftur“: þvi að nar.r var sauðkindum grimm-
ur og reif þær stunduir. lil skernda. Var þá klipt af
vígtönnum hans og hefir ekki orðið að sök síðan.
Þá ]róttt og I i att kveða langt of mikið að flökti hans
og flangri út um alla bæi, meira miklu en algengt
væri um hunda, og var hann þá geltur. Var þá ætl-
að, að hann mundi stillast og kyrrast heima og verða
að fullu heimagagtii. Það varð og að sönnu þó nokkra
stund. En þá tekur hann alt í einu upp á ]»ví, að
vilja fara með mjer og fylgja, hvert sem jeg fór, og
var honum oftast lofað það. Var hanri þá altaí hinn
kátasti. En mætti hann ekki fara, varð að loka hann
lengi inni, og dugði þó ekki altaf; því að oft þef-
aði hann upp för manns eða hests og kom á eftir
um langar leiðir. Var hann þá stundum skrítinn á
svipinn, þegar hann kom þannig í banni, lafmóður
og lúpulegur, einkum ef honum var tekið kuldalega
eða með ákúrum. En væri honum vinsamlega tekið,
kunni hann sjer ekki læti fyrir gleidd og snerist þá
og botnveltist á alla vegu.
í raun og veru þótti mjer ekkert að um þetta; því