Dýraverndarinn - 01.01.1931, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
3
veSriÖ á eftir mér heim til húsanna, enda gekk
mér vel og greiÖlega. En ekki var áfergjan minni
hjá Káp en kveldi'ð áður, um að ryðjast inn í húsíð
og ekki nam hann staðar fyrr en inn við gaílhlað.
Þessi bylur stóð í viku, svo að aldrei rofaði til.
En þvi vil eg bæta við, að það var i fyrsta og ein-
asta skiftið, að eg dró Káp út úr húsinu, þegar hann
vildi ekki sjálfur fara. I þau skifti, sem það kom
fyrir aftur, að hann sýndi jafnmikla tregðu i því
að fara út, lét eg hann sjálfráðan og rak sauðina
hvergi. Lofaði þeim aðeins að viðra sig og snópa
í kringum húsin, enda var þess skamt að bíða, að
yfir skylli eitthvert foraðsveðrið.
Svo var það haust eitt í öndvegistíð, að öllu fénu
var haldið inni í Djúpadal í Hafurstaðaf jalli; vóru
Hafurstaðir þá í eyði, en landkostir ágætir og haust-
beit góð þar innfrá. Seinnin hluta dagsins var eg
á heimleið frá Hraunholtum, sem er næsti bær við
Heggsstaði. Sé eg þá, hvar Kápur kemur eftir hlíð-
inni innan við Heggsstaði og stefnir suður á dal.
sem kallað var — Haffjarðardal, þar sem sauða-
húsin vóru — og fylgdi honum allstór fjárbreiða.
Þótti mér slæmt til þess að hugsa, vegna næstu smöl-
unar, að Kápur yrði suður á dal, þvi að jafnan tókst
smölun og heimrekstur greiðara, væri hanu með.
Fór eg þvi í veg fyrir hann, sneri honum við og
rak hópinn til baka. Varð þetta til þess, að eg hó-
aði fénu saman og taldi það og vantaði þá aðeins
8 kindur aí því, sem þarna átti að vera. Þegar þessu
var lokið, var komið myrkur; yfirgaf eg þá f jár-
breiðuna i stórri brekku, — Kálfhólsbrekku — og
hélt svo heimleiðis.
Þegar risið var úr rekkja næsta morgun, var kom-
in austan snjóbleytuhrið og talsverð ófærð. Týgjuð-
um við okkur i skyndi, húsbóndi og eg, og fórum
að vitja fjárins. Fundum við féð i einum ílota suð-
ur af Kálfhólsbrekku, mjög brynjað, og hafði mikill
snjór hnoðast á kvið þess og síður. Ekki stóð á
Káp að taka á rás, þegar við rákum af stað’ Fylgdu
honum tveir léttrækir sauðir, mórauður og gulkol-
óttur, sem jafnan fylgdu honum eftir, en aldiæi þoldi
hann þeim að taka af sér forustuna. En eftir þvi
tókum við, að nokkurum sinnum fór hann aftur fyr-
ir þá, og nuggaði snjó frá augunum á sér á þeim,
og stóðu þeir kyrrir á meðan. Reksturinn sóttist
seint, þyngsla ófærð, og hnoðaðist snjórinn meira
og meira á féð. Tafði og, að enn vóru lömbin með
fullorðna fénu, en þau óvön rekstri, og höfðu aldrei