Dýraverndarinn - 01.02.1973, Blaðsíða 4

A dýradag 1973
(ÁVARP)
I>að er ánægjulegc að eiga þess
kost að koma á almennan fund ís-
lendínga, karla og kvenna, og helg-
aður er skyldustu sambýlíngum
okkar, sem voru í fylgd okkar og
föruneyti þegar við bárumst híngað
fyrst, og hafa andað að sér sama
lífslofti og við alla stund sem land-
ið hefur verið bygt. Því er ekki
að neita að Íslendíngar hafa laung-
um verið nokkuð harðbrjósta gagn-
vart skepnum, þó undantekníngar
frá þeirri reglu séu margar, enda
stundum hafðar í frásögum sér-
staklega. Því má ekki gleyma að
gömlu konurnar okkar höfðu svo
næman skilning á því að kýrin væri
fóstra mannkynsins, að margar
þessar konur, þarámeðal þær sem
ólu mig upp, nefndu aldrei kú
án þess að blessa hana um leið; og
það var áreiðanlega íslenzk kona
sem fyrst gaf kúnni sinni nafnið
Ljómalind. Leingst var reynt að
halda lífinu í kúnni, þó aðrar
skepnur horféllu fyrir augum okk-
ar á íslandi; en um leið og kýrin
var fallin þá var líka röðin komin
að börnunum. Ný kynslóð í landi
hefur tilhneigíngu til að finna ný-
ar aðferðir í harðneskju við þessa
vini okkar sem geta ekki skrifað í
blöðin og kvartað undir nafninu
„þriggjabarnamóðir". Nú beitum
við horfé okkar á þjóðvegi lands-
ins á vorin, jafnvel á steyptar hrað-
brautir, til að sýna hvílíkir fyrir-
myndar sauðfjárræktarmenn við er-
um.
Af hestinum okkar er það að
segja, að hann bar laungum tignar-
heitið „þarfasti þjónninn". Ef hann
hefði fleiri fíngur en þennan eina
hóf sinn, og gæti haldið um penna
og skrifað undir nafninu „einstæð
kona í vesturbænum", þá væri fróð-
leg: að lesa eftir honum sögu úti-
gangshestsins á íslandi. Ég heyrði
tvo menn í fyrra segja glefsur úr
veraldsrsögu þarfasta þjónsins á ís-
landi í útvarpinu: annar sagði á-
grip af veraldarsögu íslenzka úti-
gángshestsins; hinn var gamall
maður og sagði sem sjónarvottur
af íslenzkri aðferð við aflífun hesta.
Þetta voru með ófegurri textum
sem ég hef heyrt á íslandi. Nú höf-
um við hestamannafélög sem sum-
ir kalla hrossakvalarafélög. Það er
ömurleg sjón að sjá íslenzkan
drykkjuaumíngja skæla undir sér
hest, að minnstakosti sjón sem
hvergi sést á jarðríki annarsstaðar
en hér.
Ég er nýkominn úr hálfs árs
dvöl í Evrópu, við bjuggum mest-
an part í Sviss. Landhelgisdeiluni
heyrði ég varla nokkurn mann
nefna í Evrópu. En þegar fólk vissi
að ég var Íslendíngur, var ég oft
spurður af bráðókunnugu fólki:
Hversvegna vilja Íslendíngar endi-
lega drepa besta vin mannsins? Ég
sagði stundum að „Húsmóðir fyrir
austan fjall" og „Þriggjabarnamóð-
ir í Vesturbænum" skrifuðu í blöð-
in að hundar skitu á göturnar. Þær
hljóta að vera koprofílar, sagði
einn maður. Hvað er að vera
koprófíll? Koprófílí er geðbilun
sem lýsir sér í því að sjá umfram
alt saur í hverjum hlut og geta
ekki hugsað, talað né skrifað um
annað. í Sviss sást aldrei skrifað um
hundaskít í blöðin, eru þó sviss-
lendíngar ein þrifnasta þjóð heims;
þar sjást yfirleitt aldrei óhreinindi
DÝRAVERN DARI NN
4
J