Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Side 27

H EI M I R
23
54) og symfónían í c-dúr. Ennfremur samdi hann söng-
leikinn Genoveva (1848), en hann er mislukkaður, enda
þótt í lionum séu margir fallegir kaflar. Þetta var bæði
að kenna liöf. textans, sem hafði lítinn skilning á þvi,
scm vel fór á leiksviði, og tónskáldinu sjálfu, sem var
með sama merkinu brenndur. Wagner hafði varað
Schumann við textanum, en hann vissi allra manna
bezt livað við átti i þessum efnum.
í Dresden stofnaði Schumann söngfélag og stjórnaði
hann því sjálfur. Þetta varð til þess að hann samdi
nokkur kórverk, þar á meðal karlakórslög. Ilér á landi
munu me’nn liclzt þekkja kórverkið „Hirðingjar“ eftir
hann. Iiann fór konsertferðalög með konu sinni öðru
liverju, og var píanóleik liennar hvarvetna vel lekið,
en tónsmíðar lians mættu ekki skilningi að sama skaj)i.
Hann reyndi mikið til að fá l'asta stöðu. FjtsI reyndi
hann að komast að á Tónlistarskólanum i Vínarborg
sem skólastjóri, og síðan var hann vongóður um að fá
söngstjórastöðuna við Dresdenarsöngleikhúsið, sem
Wagner hafði orðið að stökkva frá vegna pólitískra
skoðana. En þcssar vonir hans brugðust. Um liaustið
árið 1850 fékk hann loks hljómsveitarstjórastöðuna í
Diisseldorf, eftir að tónskáldið Ililler hafði látið af
störfum. Mendelsolin Iiafði um tíma gegnt þessari stöðu.
Dússeldorf. Áður en liann fluttist til Diisseldorf, skrif-
aði hann Hiller vini sinum þessar línur: „Ég fletti upp
i gamalli landfræðisbók til þess að sjá, hvað stæði þar
skrifað um Diisseldorf. Meðal markverðra bygginga var
þar gelið um þrjú nunnuklaustur og eilt geðveikrabæli.
Mér stóð alveg á sama um klaustrin, en liitt snerti mig
ónotalega. Ég ætla að segja þér, hvernig á því stend-
ur. Þegar ég var í Maxen fyrir nokkrum árum, þá tók
ég eflir því, að glugginn minn vissi beint í áttina til
Sonnenstein (nafnkunnugt geðveikraliæli). Það var mér
rdveg óþolandi að lokum. Mcira að segja kvaldi þetta
mig meðan ég dvaldi þarna. Mér datt í hug, að þannig