Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Síða 36

32
H EIM IR
sögninni: Á leið til heims-
frægðar?.
Iíarlakórablaðið sænska „Sán-
gartidningen“, birti fyrir
skömmu fróðlegt og skemmti-
legt erindi um íslenzkan karla-
kórsöng, eftir Martin Bartels,
hankafulltrúa í Kaupmanna-
höfn. Erindi þetta flutti hann
á hinu þriðja norræna karla-
kórasöngmóti í Kaupmanna-
höfn síðastliðið vor, en þar
mætti hann sein fulltrúi fyrir
hönd ísl. karlakórasambands-
ins. Hann rekur sögu S.Í.K. og
segir frá vexti og viðgangi kór-
söngsins hér á landi. 1 upphafi
erindisins drepur hann á það,
að íslenzka þjóðin sé sönggef-
in og sé sú gáfa sömu ættar
og skáldskapargáfan, sem þjóð-
in eigi í ríkum mæli. Og enn-
fremur getur hann þess, að
söngelskar fjölskyldur myndi
kór innan vébanda sinna, þar
sem börnin eru mörg. Þetta
gefur mér tilefni til að segja frá
því, að fyrir mörgum árum kom
ég að Skógargerði á Fljótsdals-
héraði, til Gísla Helgasonar
bónda, sem þar bjó. Hann leiddi
þá dætur sínar 5 eða 6, sem
voru sín á hverju árinu, — sú
elzta sennilega ekki mikið kom-
in yfir fermingaraldur, — að
hljóðfærinu, og settist sjólfur
við það. Börnin sungu fallega
mörg lög, þríraddað, og fannst
mér þetta varpa fegurðarhirtu
yfir heimilið.
Leiðrétting. í grein Halldórs
Jónassonar um Sveinhjörn
Sveinhjörnsson tónskáld, sem
birtist i „IIeimi“ á sinum tíma,
er sagt frá því, að Sveinbjörn
liafi sjálfur stýrt söngnum við
konungskomuna 1907. En þetta
er rangt. Það var í fyrstu ætl-
ast til þess, að tónskáldið stjórn-
aði kantötusöngnum, en þegar
til kom, kaus hann heldur að
fela Brynjólfi Þorlákssyni að
gera það.
FÉLAGSPRENTSMIÐJAN