Hlín - 01.01.1936, Blaðsíða 61
Hlín
69
fyrir öllu fögru, hvort heldur það birtist í náttúrunni,
í bókmentum eða í breytni göfugs manns.
Jeg býst við, að Jóna hefði viljað gera hvert orð í
kvæði Matthíasar Jochumssonar, „Móðir mín“, að sín-
um orðum, enda hugsaði sú, er þetta ritar, sjer þær
Þorgerði og Þóru í Skógum mjög líkar í eðlisþáttum.
Eftir að Jóna fór úr foreldrahúsum, fjekk hún sæmi-
lega fræðslu innanlands og utan. En mest þroskaðist
hún eftir að hún stofnaði sitt eigið heimili. Hún giftist
1909 eftirlifandi manni sínum, Jóni H. Fjalldal á Mel-
graseyri. Þar stofnsettu þau og áttu eitthvert hið allra
fallegasta sveitaheimili hjer á landi. Þau höfðu tekið
og alið upp að miklu og öllu leyti mörg fósturbörn,
sem þau' reyndust eins og bestu foreldrar. Sjálf áttu
þau aðeins 2 börn, Þorgerði og Halldór, bæði á lífi. —
Hjónabandið var hið ákjósanlegasta. Sagði Jóna þeirri,
er þetta ritar, að hún hjeldi, að engin kona væri ham-
ingjusamari í hjónabandinu en hún, hún væri altaf að
finna nýjar og góðar hliðar í eðli mannsins síns. Og
sjálf myndi hún hafa kosið að sem fæst yrði af hennar
kostum sagt, en þakkirnar færðar manni hennar og
móður, fyrir verndina, ástina, varúðina og fagurt for-
dæmi, sem hún áleit að þau bæði hefðu veitt sjer í svo
ríkulegum mæli.
Jóna var fyrirmynd kvenna fyrir margra hluta sakir.
Hún átti, eins og fyr er sagt, eitthvert hið allra feg-
ursta sveitaheimili, fyrirmynd að húsakynnum, híbýla-
prýði, þrifnaði og reglu. Kom þar í ljós fegurðarsmekk-
ur þeirra hjóna og samstilt starf. Hún var afkastamikil
og dugleg við öll störf, miklu meir en heilsa hennar
leyfði. Hún var aldrei heilsusterk. Hún var einhver
hin hógvœrasta kona og látlausasta, sem jeg hef þekt.
Hún gerði litlar kröfur fyrir líkamlegar þarfir sínar
eða þægindi, en hún var að sama skapi kröfuhörð fyrir
sjálfa sig, er snerti hið andlega. Það var eins og hana