Dvöl - 04.11.1934, Síða 14

10
D V Ö L
4. nóv. 1934
Sá rét.tláti.
Saga frá Neðra Bretagne eftir Paul Sebillot.
Einu sinni var fátækur maður,
sem hafði eignast son með konu
sinni.
Hann vildi, að skírnarvottur
barnsins væri réttlátur maður, og
tók sér því staf í hönd og lagði
af stað út í heiminn til þess að
finna hann.
Þegar hann hafði gengið lengi,
mætti i hann ókunnugum manni,
sem var ákaflega ráðvendnisleg-
ur á svipinn. Sá spurði:
— Hvert ert þú að fara, mað-
ur sæll?
— Ég er að leita að skírnar-
votti handa nýfæddum syni mín-
um.
— Jæja, viltu mig þá? Ég skal
gera þetta fyrir þig, ef þú vilt.
— Já, en — ég vil fá rjettlát-
an mann.
— Nú, þá gaztu ekki borið
niður á betri stað. Ég er einmitt
maður að þínu skapi.
— Hver ertu þá?
— Ég er Drottinn allsherjar.
— Þú réttlátur! Drottinn alls-
herjar! Nei, nei, alls staðar heyri
ég kvartanir yfir þér hér á .jörð-
unni.
— Og yfir hverju er kvartað,
ef ég má spyrja?
— Yfir hverju? Og ég held
þær séu nú nokki’ar, ástæðurnar.
Sumir kvax-ta yfir því, að þú hafir
sent þá inn í þennan heim veika
og vanskapaða, þegar aðrir eru
færir og fráir og fullir af hreysti.
þótt þeir eigi það ekkert frekar
skilið. Aðrir, og það mjög heið-
arlegir menn, sem ég þekki fleiri
en einn, kvarta yfir því, að þú
látir þá alltaf vera auma og fá-
tæka, þegar nágrannar þeii’ra,
slæpingjar, hjartaleysingjar, ó-
þokkar. — Nei, þú verður ekki
skírnarvottur drengsins míns.
Vertu' sæll.
Og áfram hélt hann, sá góði
maður, og tautaði sér.
Nokkru . síðar mætti hann
gömlum manni með sítt hvítt
skegg.
— Hvert ert þú að fara, mað-
ur sæll? spurði öldungurinn.
— Ég er að leita að skírnar-
votti handa nýfæddum syni mín-
um.
— Ég skal vera skírnarvottur
fyrir þig, ef þú vilt; segðu bara
til.
— Já, en fyrst verð ég að
segja þér, að skírnarvottur
drengsins míns verður að vera
réttlátur maður.
— Réttlátur maður? Já, ég
hefði nú haldið, að ég væri það.
— Hver ertu þá?
— Sankti Pétur.
— Dyravöi’ður Paradísar, þessi
með lyklana?
— Sá er maðurinn.