Dvöl - 20.01.1935, Side 3

20. jau. 1035
Ð ▼ Ö L
3
Alexander og Leonarda
Saga eftir Knut E[amiun.
Langt norður í landi bjó einu
sinni Tatarapiltur, sem Alexander
hét. Ég' átti einu sinni tal við
hann í Akerhusfangelsi, þar sem
hann var að taka út hegningu, sem
hann hafði verið dæmdur í vegna
ofbeldisverka. Nú hefi ég nýlega
lesið í blöðunum, að þessi hættu-
legi glæpamaður sé dauður. Hann
þoldi ekki loftið í fangelsinu.
Hann sagði mér einu sinni, að
hann hefði sálgað stúlku, en nú
er ég kominn út í miðja sögu.
Ég ætla að byrja á byrjuninni.
Norður í landi eru til bæði út-
gerðarmenn og fátækir fiskimenn.
Útgerðarmaðurinn er ákaflega
voldugur. Hann á síldarnót,
bryggju og fulla skemmú matar.
Hann klæðist í þykk föt, til að
sýnast gildur. Alltaf er hann
skuldlaus við andleg og veraldleg
yfirvöld og hann kaupir heila
brennivínstunnu til jólanna. Það
er strax hægt að sjá hvar útgerð-
armaðurinn býr, því hús hans eru
klædd með borðvið og máluð rauð
og hvít. Börn hans ganga vel til
fara og bera skrautgripi við
kirkjuna.
1 nausti Jens Olai útgerðar-
n.anns lenti einn góðan veðurdag
stór flökkumannahópur. Þetta var
snemma vors. Flökkumennimir
komu á sínum eigin húsbát og
íormaðurinn var Alexander gamli,
þriggja álna risi. Ungur og fall-
egur maður, rúmlega tvítugur,
kom heim að bæ Jens Olai til að
betla. Það var Alexander yngri.
Við krakkarnir þekktum hann vel,
því að þegar hann var bam hafði
hann oft leikið sér við okkur og
prangað við okkur með ýmiskon-
ar smádrasl.
Jens Olai var drembinn og stór
upp á sig og skuldaði enguin
neitt. Hann vildi ekkert gefa, og
skipaði flökkumönnunum að hafa
sig burt. Alexander var djarfur
og frekur og bað þrisvar og fékk
þrisvar sinnum neitun.
— Þú getur fengið vinnu, sagði
Jens Olai.
— Hverskonar vinnú?
— Þú getur gert við pönnur
og potta, og verið kvenfólkinu til
aðstoðar, þegar við karlmennirn-
ir erum farnir til sjós.
Alexander sneri • nú til bátsins
og ráðgaði um við samferðamenn
sína. Þegar hann kom aftur til
bæjarins, gerði hann boð fyrir
Jens Olai og kvaðst taka tilboðinu.
Sjálfsagt höfðu þeir fegðar orðið
ásáttir um, að hann skyldi stela
duglega meðan hann væri i vist-
inni.
Þegar kom fram á vorið fór
Jens Olai og synir hans til ajós,