Dvöl - 20.01.1935, Síða 9

20. jan. 1935
D V Ö L
9
Presturinn
Já, presturinn vor er prúður maður —
og prédikar í svo glœstum róm. —
Hann stendur sem varða á vegamótum —
og vísar oss leið í guðs helgidóm. —
Og úr því hann stendur sem varða við veginn,
það vera œtti augljóst jafnt þér — sem mér,
að þar skal hann lifa og láta það nœgja,
svo leiðina sjdlfur hann aldrei fer.
Mér sárnar það oft, hvað þér svívirðið prestinn
og segíð hann alls ekki góðan mann,
en hugsa mest um að krækja i krónu
og kæra sig ekkert um frelsarann.
Og það er mér Ijóst — slíkt létuð þér vera —
á lögmáli guðs ef þér kynnuð skil —
— þá fyrirgæfuð þér sjötíu sinnum
og sjö sinnum það — — og meira til.
Stefán Jónss.
raunamæcld á fagurgrænt skógav-
limið.
— Ekki sér það nú á þér,
svaraði ég. Þú sem ert alveg eins
og blómarós. Hvernig þú ferð að
vera svona sælleg!
— Er ég sælleg? Nei, ekki
. skaltu reyna að koma mér til að
trúa því. Agda Bergkvist spurði
rétt áðan, hvort ég væri nýstað-
in upp úr veikindum. S v o n a
sýndist henni ég veikluleg.
— Elsku, sagði ég, það er
bara öfund. Henni gremst hvað
þú heldur þér vel.
Elísabet brosti, og þegar ég
skildi við hana 10 mínútum síð-
ar, v'ar eins og hún hefði yngst
um 10 ár. Og hún sagðist ætla að
líta á hatta á heimWðinni.
En áður en við hittumst hefir
henni sjálfsagt verið nær skapi
að líta eftir líkklæðum. Þarna