Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 6

6
D V
Ö L
31. marz 1935
en í fyrra, að níundi jarlinn lézt.
Ég fékk þessa mynd, þegar selt
var eftir hann. Það er hörmulegt,
hvernig þessar gömlu og göfugu
ættir fara.u Hr. Bigger stundi
þungan. Herragarðseigandinn var
nú orðinn hátíðlegur á svipinn,
eins og hann væri í kirkju.
Eftir augnabliks þögn hélt hr.
Bigger áfram i öðrum rómi.
„Eftir þeim myndum að dæma,
sem ég hefi séð af fjórða jarlinum,
hefir hann verið toginleitur og
þungbúinn á svip. Það er ómögu-
legt að ímynda sér hann ungan.
Hann var einn af þeirn mönnum,
sem alltaf iíta út fyrir að vera
um fimmtugt. Það sem hann hafði
mesta ánægju af, var tónlist og
rómverskir forngripir. Það er til
mynd af honum með flautu úr
fíiabeini í annari hendinni, en hinni
styður hann á leifar af rómversk-
um myndskurði. Hann eyddi að
minnsta kosti hálfri æfinni i ferða-
lög um Ítalíu, til þess að leita að
forngripum og hlusta á tónlist.
Þegar hann var hálfsextugur, upp-
götvaði hann allt í einu, að það
var korainn tími til fyrir hann að
fara að fá sér konu. Þetta var
konan, sem hann valdi sér.“ Og
hr. Bigger benti á myndina. „Pjár-
munir hans og nafnbót hafa vegið
upp á móti mörgu því, sem hon-
um sjálfum var áfátt. Prú Hurt-
more lítur sannarlega ekki út fyr-
ir að hafa verið sólgin í rómverska
forngripi, og ekki get ég heldur
skilið, að hún hafi haft mikinn
áhuga fyrir vísindum og tónlistar-
sögu. Hún vildi ganga i fallegum
fötum, vera i samkvæmum, spila
fjárhættuspil, daðra við unga og
fríða menn — hún vildi skemmta
sér. Það virðist sem efnahagur ný-
giftu hjónanna hafl heldur rýrnað.
Fyrst um sinn komust þau samt
hjá gjaldþroti. Þegar þau voru bú-
in að vera eitt ár í hjónabandinu,
ákvað jarlinn að fara enn einu sinni
til Ítalíu. Þau komu til Feneyja
snemma um haustið. Fyrir jarl-
inn af Hurtmore var dvölin í Fen-
eyjum óþrjótandi tónlist. Tónlist
eftir Goluppi í Misericordia á hverj.
um degi, tónlist eftir Piccini í
Santa Maria, nýjar óperur í San
Moise, yndislegar kantötur í fjölda
mörgum kirkjum, Porpora og beztu
söngvarar Evrópu, Tartini og fræg-
ustu fiðlusnillingar þeirra tíma. En
frú Hurtmore hugsaði um dálítið
annað. Hún hugsaði um fjárhættu-
spil í Ridotto, grímudansleiki,
kvöldboð — allar lystisemdir mestu
skemmtanahorgar heimsins. Hvort
um sig var víst fyllilega ánægt
með dvölina í Feneyjum. En einn
góðan veðurdag fékk jarlinn þá
flugu, sem aldrei skyldi verið
hafa, að nú yrði hann að láta
mála mynd af konunni sinni. Og
honum var vísað á Giangolini sem
upprennandi stjörnu meðal málara.
Svo byrjaði því Hurtmore að sitja
fyrir, Giangolini var ungur og
glæsilegur maður og hann var eng-
inn viðvaningur í ástamálum frem-
ur en á sviði málaraliatarinnaf.