Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 16

16
D V
Ö L
31. marz 1935
ég treysti því, iað þau mundu
ekki þora að ráðast á mig, sem
nýverið liafði bjargast á svo und-
ursamlegan hátt.
Mig logverkjaði í fæturnar
morguninn eftir, 8. maí, þegar ég
reis upp áður en bjart var orðið.
„Ef til vill liggur vegur inni í
skóginum“ datt mér í hug og hélt
í þá áttina. En ég hafði skammt
gengið þegar trén urðu gisnari og
hurfu síðan alveg, en framundan
mér lá gulleitt og ægilegt sand-
hafið. Því hafði ég þegar kynnst
allt of vel og flýtti mér aftur til
árinnar. Meðan heitast var um
daginn hvíldist ég í forsælu við
poplartré og svo hélt ég enn af
stað. Gekk ég nú eftir austur-
bakka fljótsins og þegar komið
var undir sólarlag, stansaði ég
snögglega, því merkileg sýn hafði
orðið á vegi mínum! Það voru
alveg ný spor eftir tvo berfætta
menn, sem höfðu rekið undan sér
fjóra asna norður eftir.
Það hefði verið þýðingarlaust
að reyna að ná í þessa ferðamenn,
svo í þess stað rakti ég slóðina
í gagnstæða átt og gekk venju
fremur hratt. Kvöldið var kyrrt
og hljótt. Rökkrið breiddist yfir
skóginn. Á dálitlum tanga þóttist
ég heyra annarlegt hljóð og
staldraði við til að hlusta með
ondina í hálsinum. En allt virtist
hljótt í skóginum. „Það hefir
sjálfsagt verið skógarþröstur",
hugsaði ég með mér og hélt
áfram. Rétt á eftir staðnæmdist
ég á ný og nú heyrði ég greini-
lega mannsrödd og kýröskur. Það
brá snöggvast fyrir eins og hjarð-
mánnasöng. Ég 7 setti í snatri á
mig rök stígvélin og flýtti mér
inn í skóginn. I rjóðri einu var
fjárhópur á beit og smali stóð
yptr. Hann varð fyrst höggdofa,
þegar hann sá mig, en svo sner-
ist hann á hæli og hvarf í skóg-
inn. Að vörmu spori kom hann
aftur með eldri fjárhirði og nú
sagði ég' þeim frá æfintýrum mín-
um og bað þá um brauð. Þeir
voru í vafa, hverju trúa skyldi,
en fóru með mig í kofa sinn og
buðu mér brauð og sauðamjólk.
Hjá þeim dvaldi ég síðan í 15
daga til að hvíla mig. Ég hélt til
i laufskála og leið vel á allan hátt.
En hið gleðilegasta, sem mér bar
að höndum þessa eftirminnilegu
daga var samt það, að þrír kaup-
menn komu ríðandi að kofa mín-
um og' sögðust hafa fundið að-
framkominn mann og hvítan úlf-
alda á fljótsbakkanum, fyrir
nokkrum dögum. Það var Islam
Baj og daginn eftir kom hann
ásamt Kasim í kofa minn. Það
varð fagnaðarfundur, en við
hörmuðum félaga okkar og úlfald-
ana, sem höfðu farizt úr þorsta
á eyðimörkinni.
J. Ey. þýddi.
(Kaflar þessir eru þýddir úr bók
S. Hedins: „Fra Pol til Pol“>
sem er safn af ferðaþáttum og æfin*
týrum hans sjálfs og ýmsra annara,
sem lent hafa í svaðilförum).