Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 7

■'1 ■ marz 1935
D V
7
í'rú Hurtmore hefði ekki átt neinar
hiannlegar tilfinningar ef hún hefði
Setað staðist hann. En þær átti hún.“
„Ætli við eigum ekki flest, ha?“
Serragarðseigandinn hnippti ræki-
lega í hr. Bigger og veltist um að
hlæja.
Hr. Bigger tók kurteislega þátt
í kæti hans. Þegar hlátrinum slot-
aði, hélt hann áfram:
„Að lokum ákváðu þau að strjúka
®aman yfir landamærin. Þau ætl-
uðu að búa í Vín og lifa af gim-
8teinum Hurtmore — ættarinnar,
en þá ætlaði frúin að taka með
sér. Þeir yoru meira en tuttugu
Þúaund punda virði, Hurtmore-
Kimsteinarnir, og það var hægt að
iifa góðu lífi í Vín á stjórnarárum
^fariu Theresiu af rentunum af
tuttugu þúsund pundum.
Allt var undirbúið. Griangolini
útti vin, sem kom öllu í kring fyr-
lr þau — keypti vegabréf með
^ðfnunum, sem þau ætluðu að taka
Ser, fékk leigða hesta, sem áttu
að bíða þeirra í landi og lánaði
þeim að síðustu gondólinn sinn.
^au k >mu sér saman um að strjúka
s'ðasta daginn, sem hún átti
að sitja fyrir. Hinn langþráði dag-
ar rann upp. Jarlinn kom með
^°nu sína á gondól eins og hann
Vftr vanur til vinnustofu Giangolini
°8 skildi við hana þar sem hún
8at fyrir í stólnum með háa bak-
Hann ætlaði að fara að hlusta
H tónlist eftir Gúluppi í Miseri-
^°rdia. Um þetta leyti stóð kjöt-
*Veðjuhátíðin sem hæst. Jafnvel
Ö L
um miðjan dag var fólk með grímu
fyrir andlitinu, Prú Hurtmore var
með svarta silkigrímu — þér sjáið
að hún heldur á henni þarna á
myndinni. Og enda þótt maður
hennar hefði viðbjóð á öllu slarki
og veizluhöldum, kaus hann held-
ur að taka þátt í fíflalátunum, en
að vekja á sér eftirtekt með því
að haga sér öðruvísi en aðrir
menn.
Á meðan á hátíðinni stóð, klædd-
ust Feneyjabúar í síða, kolsvarta
kápu, báru hvíta pappírsgrímu með
löngu nefi og höfðu gríðarstóran,
svartan, þríhyrndan hatt á höfð-
inu. Jarlinn af Hurtmore kærði sig
ekki um að skera sig úr. Hann
var svona klæddur líka. Það hlýt-
ur líka að hafa verið heldur sam-
ræmislaus og afkáraleg sjón að
sjá þenna grafalvarlega, enska að-
alsmann klæddan eins og hirðfífl.
„Pantaloon í fötunum af Puleinella“
kölluðu elskendurnir hann sín á
milli; öldungurinn í gamanleikn
um búinn eins og loddari. Já, eg
var búinn að segja yður, að jarl-
inn kom um morguninn með konu
sína eins og hann var vanur. Nú
bar hún á sér litla leðuröskju með
Hurtmoré-gimsteinunum í. Á leið-
inni virtu þau fyrir sér kirkjur,
liús og liallir beggja megin síkis-
ins. Undan grímunni heyrðist hin
hæga og alvarlega rödd jarlsins
af Hurtmore:
„Paðir Martini hinn lærði“,
sagði hann, „hefir lofað að gera
mér þann heiður að borða með