Dvöl - 19.05.1935, Qupperneq 4

4
D V
Ö L
19. maí 1935
prestssynimir á Felli ætlað hann
lifandi að klára. Ekki ósjaldan
hafði Bjössi komið Tomma til
iijálpar og lækkað rostann í prests
lömbunum. Hann áleit það líka
skyldu sína, þar sem hann var
átján árum eldri en Tómas.
Nú var litli, skítugi Garðsstrák-
urinn orðinn prestur á Felli, og
synir gamla prestsins auðnulaus-
ir drykkjuræflar í Reykjavík. —
„Þannig er lífið“, tautaði Bjössi
gamli og gekk aftur af stað.
Sjálfur var hann orðinn elli-
hrumur armingi. Sveitarlimur í
sjávarkoti. Það hafði honum sann-
arlega ekki komið til liugar, þegar
hann batt tryggðir við Ragnheiði.
Nei, þau ætluðu sér ekki að
vera upp á aðra komin. Og þrot-
lausa baráttu höfðu þau háð fyrir
því að verða það ekki.
Það væri líka öðruvísi ástatt
ef kindurnar hefði ekki flætt úti
á Granda hvað eftir annað, ef
miltisbrandurinn hefði ekki rokið
í kúna, ef skemmdin hefði ekki
komið í kartöflurnar, ef bátkæn-
an hefði ekki fokið.
Blind örlög höfðu gert þau að
öreigum. Ef til vill voru þaú fædd
nndir óheillastjörnu. —
Ofan á allt þetta bættist strák-
urinn — strákurinn, sonur þeirra,
sem endilega þurfti að stökkva
frá þeim þegar hann gat gengið
örna sinna hjálparlaust.
Til Ameríku!
Eins og þar væri ekkert annað
en gull og grænir skógar! Þvílík
bölvuð vitleysa.
Og ekki gat hann látið svo lítið
að senda þeim bréfsnepil við og
við. Sei sei nei! Hann hafði víst
um eitthvað annað að hugsa en
foreldra sína, drengurinn sá. —
Bjössi gamli þurkaði augna-
hvarmana með handarbakinu, þeg-
ar hann kom á Fellshlaðið; rétt
eins og stúrin börn gera á morgn-
ana, þegar þau vakna frá ljótum
draumum. —
Ilann barði þrjú högg á dyrn-
ar.
Vinnukona kom til dyra.
Tómthúss-Bjössi heilsaði henni
meg handabandi og tvísteig góða
stund fyrir framan stúlkukindina.
,,Ja, eiginlega ætlaði ég að ná
tali af presti, ef hann væri; viðlát-
inn og ekki í mjög miklum önn-
um“, sagði hann, þegar stúlkan
spurði um erindið.
Hún bauð honum inn í íorstof-
una og hvarf, eins og engilsendi-
boðarnir forðum.
Bjössi tvísteig' eins og hann
stæði á brennandi glóðum. Steik-
arlykt lagði að vitum hans og
hann fann vatn koma í munninn
hvað eftir annað.
Loks heyrðist þungt fótatak.
Dyrnar opnuðust. Tómthúss-
Bjössi stóð fyrir framan séra
Tómas. Nú var hann ekki lengur
skítugur og frjálslyndur strákur,
sem alltaf vildi vera í áflogum,
og alltaf varð undir í áflogun-
um.