Dvöl - 19.05.1935, Blaðsíða 9

19. maí 1935 „ D V
afli framan í hann, að hann hálf-
blindaðist og hörundið varð
logasárt.
Geigur fyllti gamjalmennið í
svip, en svo tók hann kjark í sig
og skálmaði áfram, eitthvað. Á
sínum yngri dögum hefði hann
ekki kippt sér upp við svona
lagað, en nú var hann orðinn
þessi skelfilegi aumingi, hálffall-
ið og hálfbrostið kalstrá. Hann
barðist áfram í jötunmóð langa
stund, en svo tóku kraftamir að
þverra. Loks settist hann niður
og grét, eins og bam.
Ekki bætti það úr skák.
Augun fylltust snjó, og hvarm-
arnir urðu brennandi sárir.
„Almáttugur guð hjálpaðu
mér! Konan min verður líka að
fá hjálp!“
Með mestu herkjum stóð hann
á fætur, og með fádæma dugn-
aði barðist hann áfram á hönd-
um og fótum langa stund.
Um að gera að gefast ekki
upp. Að minnsta kosti ekki fyrr
eii í fulla hnefana.
En kraftarnir þrutu ...
Um leið og hann hneig niður,
rak hann sig á eitthvað hart, og
í næsta vetfangi var hann kom-
inn í skjól. Eftir nokkur augna-
blik var dagvitund hans.svæfð,
þrátt fyrir ámstur lífsáhyggj-
anna.
Þannig var bardagi Tómthúss-
Bjössa á þeim degi, seni menn-
irnir halda helgan, til minningar
um krossfestingu mesta manns-
Ö L 9
ins, sem fæðst hefir á þessari
syndum seldu jörð, Jesú Krists.
Morguninn eftir, þegar prestur
rak snjáldrið út úr bæjardyrun-
um, var komið bezta veður. Guðs-
maðurinn tók duglega í nefið og
byrjaði svo á signingunni:
„... gefi mér góðan dag (ein-
hverjir eru nú skaflarnir) í
nafni guðs föður (allt í kafi)
sonar og (skárra var það nú
Páskahretið) heilags anda, (hver
fjandinn er þetta hjá kirkjunni).
Amen“.
Séra Tórnas hafði komið auga
á eitthvað athyglisvert undir
kirkjuhliðinni. Hann gekk þang-
að hröðum skrefum, og sópaði
snjónum burtu frá einhverri
þústu. Allt í einu rak hann upp
óp, og bað guð að hjálpa sér. En
hvernig í ósköpunum stóð á því
að maðurinn gerði það? Líklega
ekki af því, að þarna lá stein-
dauður og stokkfrosinn skrokk-
urinn hans Tómthúss-Bjössa?
Fylgdarma ð’u r i n n: Við
nálgumst nú hinn mikla foss. Ef
dömurnar vilja þagna augnablik,
þá heyrum við hinn ógurlega
hávaða í honum.
Kon an (á lögreglustöðinni):
Já, þetta er maðurinn, sem stal
frá mér töskunni, það þori ég að
sverja, aðeins var hann töluvert
hærri og þreknari þá.