Dvöl - 19.05.1935, Page 8

8
D V
Ö L
19. maí 1935
virtist hægja og hún hné ör-
magna niður á koddann. Blóði
lituð froða vall út um1 munnvikin.
Bjössi gamli þurkaði varir
hennar og gaf henni vatn að
drekka. Hún hresstist ofurlítið.
„Æ, þú verður að ná í læknir,
Björn, ég afber ekki þessar
kvalir“, veinaði hún. „Þetta er
þriðja kastið í dag ... þú verður
að ná í læknir".
Hann leit út um gluggann.
Það var orðið dimmt.
„Þú verður að fara til séra
Tómasar", nauðaði konan. „Biddu
hann að liðsinna okkúr í nafni
gúðs. Farðu nú strax, Björn!“
Það var auðséð að Bjössi gamii
háði harða baráttu innra með
sér. Átti hann að leggjast eius
og hundur fyrir framan prest-
skrattann, eða átti hann að láta
konuna kveljast afskiftalaust?
Hann leit til hennar. Og þá var
eins og leiftri slægi niður í hug
hans. í einni sjónhendingu mundi
hann eftir öllum þeim sælu-
stundum, sem þau, þrátt fyrir
allt höfðu lifað saman — og lof-
orðin fögru, sem hann hafði gef-
ið henni í upphafi, þau hafði
hann svikið, þótt hann hefði bar-
ist og barist fyrir því, að þau
mættu verða að veruleika. Góðar
kringumstæður, snoturt hús,
bankabók með nokkrum hundr-
uðum', jólakökur og kaffi, súkku-
laði á hátíðisdögum og síðast en
ekki sízt: mörg og efnileg börn.
Þessum hugsjónum hafði hann
helgað líf sitt. Og hvar var hann
nú ? — Hann glotti beizklega,
tók pottlokið og tróð því vel nið-
ur á kollinn, setti vetlingana á
hendurnar, og margvafði trefií'
tuskunni um hálsinn.
„Ég fer“, sagði hann lágt og
einkennilega, gekk að rúmi kon-
unnar og kyssti hana á vangann.
„í guðs friði“.
Hann gekk þegjandi út, þessi
lúpulegi og beygði maður, klink-
aði bænum vandlega og svo hélt
hann af stað. Skaflæðingurinn
var töluvert meiri en áður, og út-
litið fullráðið.
„Ja, það mátti nú segja að á
ýmsu ylti hér í lífi! 1 annað sinn
var hann, útþrælkað gamalmenn:
á leið til harðstjórans til þess að
knékrjúpa og beygja sig í duftið-
Hefði hann kappkostað að koma
sér vel á f r a m í lífinu, og
skeytt hvorki um skömm ne
heiður, þá væri hann líka öðru-
vísi staddur nú.
Hann urraði harðneskjulega,
þessi hugsjónamaður, og óð á-
fram eins og berserkur.
En ekki var hann kominn nema
miðja vegu, þegar óveðrið skall
á. Það .hafði vofað yfir allan dag-
inn. Vindhviðurnar voru svo
snarpar, að það lá við að Bjössi
gamli tækist á loft, og fyki eitt-
hvað út í buskann.
Allsstaðar stóð stormúrinn 1
fangið á honum, það var átta-
leysa í öllum hamförunum. Skaf-
strokúrnar þeyttust af svo mikiu