Dvöl - 09.06.1935, Síða 17

9. jtiní 1935
D V
13
Þegar fyrsta dagsskíman náði
niður á hæðina gladdist hún yfir
því að geta virt fyrir sér litla
iambið sitt, þar sem það lá og
slcalf í döggvotu grasinu. Hún
lét vel að því og örfaði það með
snoppunni, þangað til það brölti á-
takanlega klaufalega á fætur og
byrjaði að sjúga. Ærin snéri
hausnum að því, og virti fyrir
sér hverja lireyfingu þess, og
jannaði lágt og vingjarnlega.
Nú hafði morgunsólin, — sem
fyrir löngu síðan byrjaði að
sldna á fjallstindinn, og vakti
ernina — smáfærst niður á lág-
lendið.
Lambið hætti að sjúga, ærin
gekk nokkur skref áfram og
reyndi að fá það til þess að
fylgja sér eftir. Henni var ant
um að það yrði þess megnugt að
fylgja sér eftir sem1 fyrst, til
þess að þau gætu náð fjárhópn-
um. Henni fannst hún vera um-
kringd af ósýnilegum hættum, á
þéssum eyðilega stað.
Lambið virtist hrætt við að
hreyfa sig. Það hristi eyrun og
jarmaði aumkvunarlega. Ærin
snéri aftur að hlið þess, og lét
vel að því og ýtti við því með
snoppunni, og gekk síðan áfram
jarmandi nokkur skref. Og aftur
neitaði lambið að fylgja henni
eftir, og jarmaði hástöfum. Rétt
í því heyrðist ógurlegur þytur i
loftinu og ærin sá að ráðist var
á afkvæmi hennar. Hún snéri sér
snögglega. við, og- bjóst til
o L
grimmilegrar varnar; en á sama
aúgnabliki lyfti örnin sér til
flugs og flaug í áttina til fjal!3-
ins. Lambið hékk máttlaust niður
úr klóm hennar. Ærin fylgdi
eftir með átakanlega skerandi
jarmi, hún starði upp í loftið,
og hrasaði um þúfur og runna.
Ernimir voru ánægðir. Hungur
þeirra var sefað. Ungarnir lágu
og dottuðu í sólskininu. Karlfugl-
inn sat sigrihrósandi og hnar-
reistur á stalli sínum, og virti
fyrir sér hina dásamlegu veröld
er breiddi úr sér fyrir neðan
hann. Af og til lyfti hann vængj-
um sínum og gargaði glaðlega
til sólarinnar. Arnarmóðirin sat á
hreiðursbrúninni önnum kafin
við að snyrta fjaðrir sínar. Hún
teygði hausinn yfir sofandi unga
sína í hreiðrinu og gaf frá sér
vingjarnlegt en dimmraddað
garg.
En niðri á hinni eyðilegu hæð
ráfaði ærin fram og aftur og
kallaði með sáru og nístandi
jarmi á lambið sitt.
Fjárhópurinn og skrúðgrænt
haglendið inn á milli fjallanna
var gleymt.
Sólveig Jónsdóttir
þýddi úr ensku.
— Eg vinn vanalega svo mikið, að
ég er ot' þreyttur ti'l að geta borðað.
— Eu ég borða vanalega svo mikið,
að ég .er of þreyttur til að geta unnið.