Dvöl - 09.06.1935, Síða 18

14
D V Ö L
9. júnl 1935
Rhampsinitus og þjófurinn
Hérodotos, sem kallaður er
„faðir sagnfræðinnar", var grísk-
ur að þjóðerni, og skrifaði bækur
sínar á árunum 484—424 f. K.
Rit hans eru níu bindi, er fjalla
um sögu Grikkja og Persa og
fleiri austurlandaþjóða.
Saga sú er hér birtist, er 121.
kapitulinn í annari sagnabók hans.
i
Það er sagt, að Rhampsinitus
Egyptakonungur hafi verið svo
ríkur af fjármunum, að enginn
af þjóðhöfðingjum þess tíma né
eftirkomendum hans hafi getað
talið sig jafningja hans í því.
Hann ákvað því, að byggja gríð-
arstóran hallarsal fyrir auðæfi
sín, svo þau væru betur geymd,
skyldi einn veggur salsins mynda
útvegg hallarinnar. Byggingar-
meistarinn, sem girntist fé kon-
ungsins, kom því svo fyrir, að í
vegg þessum var steinn einn, sem
auðvelt var að taka úr hleðslunni
af tveim mönnum eða jafnvel ein-
um, og er byggingunni var lokið,
voru auðæfi konungs flutt þangað.
Tímar liðu, byggingarmeistar-
inn veiktist, og þegar hann fann
að af sér dró, kallaði hann tvo
sonu sína til sín og sagði þeim
frá leyndarmálinu á fjárhyrzlu
konungs og að þeirra vegna hefði
hann gjört þetta, svo þá þyrfti
aldrei að skorta fé. Hann gaf
þeim glögga skýringu á því,
hvernig þeir skyldu notfæra sér
þetta, og bað þá jafnframt að
varðveita sem bezt þetta leynd-
armál, en með því eina ráði gætu
þeir haft ráð á hinni konunglegu
fjárhirzlu svo lengi sem þeir
lifðu.
Ag svo mæltu dó gamli maður-
inn, en bræðurnir létu ekki á sér
standa og fóru þegar sama kvöld
til hallarinnar og gjörðu allt eins
og þeim hafði verið sagt, og tóku
stóra fúlgu úr fjárhirslunni.
Þegar kongur kom litlu síðar í
fjárhirzluna,. sá hann að lækkað
iiafði í kerum þeim, er peningarn-
ir voru í.
Hann skildi samt ekki hvern
væri hægt að gruna, þar sem allt
hafði verið vel læst og byggingin
öll örugg. En eftir því sem hann
kom þar oftar, því meir sá hann
að tekið hafði verið af peningun-
um. Þjófnaðurinn var stöðugt
íraminn og fjárhirzlan rúin meir
og meir.
Að síðustu ákvað konungur að
setja einskonar dýraboga hjá
peningaílátunum. Þetta var gjört.
Þjófarnir komu eins og venju-
lega í fjárhirzluna, annar bræðr-
anna fór inn, gegnurn vegginn, rak
leitt að kerunum og áður en hann
gætti að, sat hann fastur.
Þar eð hann sá að hann var
dauðans matur, kallaði hann á
bróður sinn og sagði honum hvað
komið hefði fyrir og grátbað hann
að taka af sér höfuðið, svo hann