Skutull - 24.12.1951, Blaðsíða 7
S K U T U L L
7
Tvö
alþýðuskáld
Ljóslaus kirkja á jólanótt
Dimmt mér finnst í drottins húsi,
drjúpir þögul nótt.
Helgar stjörnur himinn prýða;
hjartað slær svo ótt.
Hví er ekki kirkjan ljósuð
og klukkna fyllt með hreim
Frelsari er fallinna manna
fæddist þessum heim.
Lífið og hjáguðinn
Lífið er ljós og skuggar
langnætti og geislandi vor,
birta frá blossandi vonum
blóðug og misstigin spor,
hrokaveggir sem hringja
hátíðleg loforð og svik,
gneistar frá kærleikans krafti
og kaldhæðin augnablik.
Svo á það sitt hvað fleira
í sínum stóra mal,
það dylst ekki aðgætnu auga
að ennþá er heitið á Bal,
heimsins hjáguðinn mikla
og höfðingja á þessari jörð,
hans gæðingar hoskir og hreyknir
um hásætið standa vörð.
Hann á ofmarga auðmjúka þjóna,
sem ákalla tign hans og vald,
þeim finnst það svo ginnandi gleði
að gista hans purpuratjald,
þó verði þar vansköpuð sálin
af vesöld og andlegri nekt,
þessi villandi vafurlogi
hefur viðkvæma mannshugann blekkt.
Það eí ekki gróandans gleði
sem glepur og ærir til hálfs,
upphaf hins andlega dauða
er ofmat hins ginnandi prjáls,
þau eiga engan óöéinsljóma
þessi óvitans gerfiblóm
við dvínandi dýrðina um síðir
verður dásemdin auðn og tóm.
Ef hrópandans rödd skyldi heyrast
í hávaðans ólgandi gný,
að mínka sitt eilífðareðli
enn mundi hún vara við því,
hún er ei hjáróma strengur
í hörpu mannlífsins enn,
hlustið og hugsið dýpra
heiðruðu konur og menn.
Sigmundur Guðnason frá Hælavik.
Hví er ei lífsins kóngi fagnað,
hverja jólanótt.
Guðsorð virðist því nær þagnað:
því er engum rótt.
Vantrúin er setzt í sæti
sem að Kristi ber:
Hróp og dans og drykkjulæti
duga ei guð fyrir þér.
Kveiki ég á kertum mínum,
Kristur, þessa nótt.
Stjarna þín á lofti ljómar;
Ijúft er allt og rótt.
Lát mig, auman, aldrei gleyma,
þó eyðist kertið mitt.
Að lýsir yfir alla heima,
undra-ljósið þitt.
Hér, í þínum helgidómi,
hvílir grafar-þögn.
Engin klukka rymur rómi;
ríkja dular-mögn.
Kristur, lát þú klukkur hringja,
kveiktu jóla-ljós.
Lát þú manninn söngva syngja —
sönnum guði hrós.
Helgi frá Súðavík.