Skutull - 24.12.1956, Blaðsíða 6

6
S K U T U L L
litlu stúlk
ututal
Ég hafði nýlokið læknisprófi.
Ég var skynsemistrúarmaður af
lífi og sál. Læknisfræðin hafði náð
tökum á mér og ég taldi það mest
um vert að geta hjálpað þeim, sem
bágt ættu og læknað hina sjúku.
Skömmu eftir að ég hafði lokið
læknisprófinu, veiktist ég af ill-
kynjuðum og sóttnæmum háls-
sjúkdómi. Læknirinn, sem til mín
var sóttur, mælti svo fyrir, að ég
skyldi fiuttur í sjúkrahús tafar-
laust.
Og í sjúkrahúsinu gerðist sagan,
sesm ég ætla nú að segja ykkur.
Ég varð aldrei þungt haldinn af
sjúkdómi mínum og var því glað-
ur og kátur þann tíma, sem ég
dvaidi þar. Ég aðstoðaði því ötul-
lega við aðhlynningu sjúklinganna,
strax og mér varð farið að batna.
Kvöld eitt var komið með sjúkl-
ing og það var eitthvað alvarlegt,
sem að honum gekk, því hann var
látinn vera einn sér. Vökukonan
hafði ákaflega mikið að gera, og
bauðst ég þá til að vaka yfir þess-
um fárveika sjúklingi fyrri hluta
næturinnar.
Sjúkrastofan var dimm og
drungaleg. Hún líktist mest fanga-
klefa, var með grámáluðum veggj-
um, eyðilegum og nöktum. Á
veggjunum hékk aðeins svart og
Ijótt spjald þar sem nafn sjúkl-
ingsins var skrifað á.
Þama lá sjúklingurinn. Það var
lítil og veikbyggð stúlka, á að
gizka fimm ára að aldri. Hún var
alein og yfirgefin, hvorki pabbi
hennar eða mamma var þarna til
þess að vaka yfir henni. Aumingja
litla telpan! Ég sé hana enn fyrir
hugskotssjónum mínum. Hún var
undur falleg, hárið var dökkbrúnt
og bylgjaðist um drifhvítan svæf-
ilinn og myndaði fagra umgjörð
um andlitið, sem var náfölt og tek-
ið, en ósegjanlega fagurt.
Allur var svipur litlu stúlkunn-
ar hinn fegursti, blíður og sakleys-
islegur og andlitsdrættirnir fram-
úrskarandi fagrir og samsvöruðu
sér svo vel, að hún hefði verið á-
kjósanlegasta fyrirmynd mikilla
listamanna, sem mála vildu engil.
Litla stúlkan hafði háan sótt-
hita. Hún bylti sér fram og aftur
í rúminu og tautaði í sífellu eitt-
hvað fyrir munni sér, sem ég
greindi ekki. Andardrátturinn var
þungur, sár og slitróttur. Af og
til rak hún upp sársaukastunu, en
þó ekki hátt, að öðru leyti var
dauðaþögn í sjúkrastofunni.
Ég sat fyrir framan rúmið henn-
ar. Mér leið mjög illa. Hálfdimmt
var í herberginu, þó logaði þar
dauf ljóstýra, sem kastaði daufum
bjarma á gólfið og veggina og
rúm litlu stúlkunnar. Andrúms-
loftið var svæfandi þungt og
slæmt.
Þegar nokkuð var liðið á nótt-
ina reis litla stúlkan skyndilega
upp í rúminu og sagði: „Ert það
þú, pabbi minn?“ „Nei“, svaraði
ég, „hann pabbi þinn er farinn
heim, og hann kemur aftur á
morgun.“
„Já, það er alveg satt, hann fór.
— Já, hann iór líka,“ sagði hún
kjökrandi. „Þegar hann fór, sagði
hann mér, að ég mundi bráðum
deyja og bað mig um að skila
kveðju til hennar mömmu minn-
ar.“
„Hvar er mamma þín?“, spurði
ég. „1 himnaríki hjá honum Guði“,
svaraði litla stúlkan og leit á mig
stórum, bláum bamsaugum og var
eins og hún furðaði sig á því, að
ég skyldi ekki vita þetta.
„Ert þú ekki hrædd við að
deyja?“, spurði ég. „Hrædd við að
deyja, hvemig ætti ég að vera
hrædd við að deyja og komast til
hennar mömmu minnar og Guðs
og allra fallegu englanna?“ svar-
aði hún.
„En hvernig getur þú vitað og
verið viss um að þú komir til
þeirra?“ „Hann pabbi minn hefir
sagt mér það“, svaraði hún.
Að því mæltu bað hún mig um
að gefa sér að drekka og lagðist
síðan aftur róleg á koddann. Ég
settist niður fyrir framan rúm-
stokkinn hennar og fór að hug-
leiða það, sem hún hafði sagt við
mig.
Ég varð gagntekinn af því trún-
aöartrausti, þeirri ró og vissu, sem
ljómaði úr augum litlu stúlkunnar,
þegar hún var að tala um hana
mömmu sína, guð og alla fallegu
englana. Þetta var svo barnslega
saklaust og einlæglt, og síðustu
orð hennar: „hann pabbi hefir sagt
mér það“, hljómuðu stöðugt fyrir
eyrum mínum.
Skömmu síðar reis hún upp aft-
ur, leit óttaslegin og óróleg í kring-
um sig og spurði mig, hvort það
væri nótt. „Já, það er langt liðið
á nóttina“, sagði ég. „ó, ég hefi
þá alveg gleymt að lesa kvöldbæn-
ina mína“, sagði litla stúlkan.
„Viltu gera svo vel að hjálpa mér
með hana, ég kann hana ekki al-
veg utan að hjálparlaust?“.
„Hvaða bæn er það, sem þú ert
llllllllllilllllllllillllllllllllllllilllllillllllllllllllllllillllflllillilllllillllllllllllllllHllllllllililllllllllilllllllllllllillllllilllIIIIIIIIIIHIKI
Heð FðXUNUM frá útnesjum til útlanda
IIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
vön að lesa, barnið gott“, spurði
ég. „Faðir vor“, svaraði hún. Ég
sat þögull fáein augnablik. ósk
hennar kom mér svo á óvart, og
orð hennar voru svo innileg og
bamsleg, að þau hlutu að snerta
hvert einasta hjarta, jafnvel þótt
það væri úr steini. í huga mínum
börðust gagnstæðar tilfinningar,
ég skammaðist mín gagnvart litlu
stúlkunni, því ég var satt að segja
ekki öruggur um að kunna „Faðir
vorið“ svo vel, að ég gæti hjálpað
öðrum með það. Ég hafði ekki haft
það yfir í mörg, mörg ár.
„Viltu gjöra svo vel og hjálpa
mér“, endurtók hún. Hún sat uppi
og spennti greipar og auðséð var,
að henni var það mikið áhugamál,
að ég yrði við ósk hennar. Það var
eins og henni virtist allt undir því
komið, og ég gat ómögulega neitað
henni um þetta.
Eins og ósjálfrátt laut ég niður
að henni og byrjaði:
„Faðir vor, þú sem ert á himn-
um---------------“ Hún endurtók
orð mín með barnslegri viðkvæmni,
þangað til bæninni var lokið. Þá
vafði hún mig örmum, kyssti mig
á kinnina og sagði lágri röddu:
„Þakka þér fyrir, það er alveg eins
og þegar pabbi minn las bænina
fyrir mig á kvöldin heima. Góða
nótt“. Að því búnu lagðist hún út
af og sofnaði vært.
Ég stóð lengi fyrir framan rúm-
ið hennar og horfði á hið fagra og
sakleysislega barnsandlit og hugs-
aði með sjálfum mér, að svona
hefði ég einnig verið, þegar ég
var lítill drengur og pabbi minn
og mamma báðu fyrir mér. Þá
hafði ég kysst þau og boðið þeim
góða nótt á sama hátt og þessi
litla stúlka hafði gert við mig. Ég
fyrirverð mig ekki fyrir að viður-
kenna, að tár hrundu af hvörmum
mínum, þegar ég hugsaði um þetta.
Hjúkfunarkona kom inn og fór
ég þá að hátta, og nú las ég „Fað-
ir vor“ aftur.
Daginn eftir var mér tíðhugsað
um það, sem komið hafði fyrir um
nóttina, og mér lá við að brosa að
því, hvað tilfinningarnar náðu þá
miklum tökum á mér, skynsemis-
trúarmanninum.
En svo var það nótt eina, rétt
áður en ég fór af sjúkrahúsinu,
að ég lá í rúmi mínu um kl. 2. Þá
heyri ég allt í einu, að það er
greinilega barið að dyrum hjá mér.
Ég reis óðar upp og varð glaðvak-
andi og leit fram að dyrunum og
hlustaði. Ég hélt að þetta væri
vökukonan. En ég heyrði ekkert
frekar eða sá, en næsta dag fékk
ég að vita, að þetta var ekki vöku-
konan.
Ég fór nú að hugsa um litlu
stúlkuna, sem ég hafði vakað yfir,