Skutull - 24.12.1956, Blaðsíða 10

10
S K U T U L L
J O L .
Gleð þig, særða sál,
lífsins þrautum þyngd.
Flutt er munamál
inn er helgi hringd.
Minnstu komu Krists,
hér er skuggaskil.
Fagna komu Krists,
flýt þér tíða til.
Kirkjan ómar öll,
býður hjálp og hlíf
þessi klukknaköll
boða ljós og líf.
Heyrið málmsins mál
Lofið Guð, sem gaf.
Og mín sjúka sál
verður hljóma haf.
Flutt er orðsins orð,
þagna hamarshögg.
Yfir stormsins storð
fellur Drottins dögg.
Lægir vonzku vind
slekkur beizkju bál.
Teygar lífsins lind
mannsins særða sál.
Kveikt er ljós við ljós,
burt er sortans svið.
Angar rós við rós,
opnast himins hlið.
Niður stjörnum stráð,
engill fram hjá fer.
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
Guð er eilíf ást,
engu hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið Guð, se'm gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er ljós og líf.
Stefán frá Hvltadal.
Vestíirðingar
Trúlofunarhringar í fjölbreyttu úrvali
fást hjá
Kjartani Ásmundssyni, gnlismið,
Aðalstræti 8 B. Reykjavík.
r
Björn Jónsson, ,sá seni skrá'öi Skarösárannál, fæddisl í
Skagafiröi 1574. Hann lézt 1655.
Uni 50 ára skeiö bjó hann á Skarösá í Sæmundarhlíö.
Hann var ekki auöugur maöur, en þó talinn bjargálna
bóndi og þekktur fgrir lærdóm sinn og lögvísi.
SkarÖsárannáll, sem nær yfir timabiliö frá 1J00 til K'diO,
er talinn fyrirmynd íslenzkra annála, er síöar voru skráö-
ir, og hiö merkasta rit.
Björn á Skarösá ritaöi mörg fteiri rit og er Tyrkjaráns-
saga hans eitt þeirra.
Anno 1489. Svo er mælt, að þá
Brandur lögmaður Jónsson bjó að
Hofi á Höfðaströnd, að nágranni
hans nokkur var ryktaður mjög
um illmæli eitt, og var þar í grend
sá maður, er ryktið hafði kvikn-
að. Þessi maður, er fyrir varð,
hafði nokkrum sinnum fundið
Brand lögmann hér um (hann var
haldinn heilráður maður og mjög
vitur á lögmál), en lögmaður frá
sér slegið um þeirra mál að gera,
hafði og ekki sýsluumdæmi i
Skagafirði í þann tíma.
Manni þessum þótti mikið hann
fengi engin ráð eður tilhlutan af
lögmanninum, og fór eitt kvöld til
Hofs í húmi, og beið við kirkju
þar, því hann vissi, að Brandur
mundi til kirkju ganga til bæna-
halds, sem hann átti vanda til, og
þá mundi hann í þeim þönkum
vera að leggja sér heil ráð.
Brandur gekk til kirkju, en
maður þessi var beint á hans leið,
svo hann náði ekki greiðlega
kirkjunni, eftir því sem hann vildi,
og spurði maðurinn, hvað hann
skyldi til gera við þann mann, er
slíkt vont rykti um sig hefði upp
komið. Var þá Brandi lögmanni
óþægð að tálmun kirkjugöngunnar,
og hafði ekki annað hugfest að
ræða en lesa bænir sínar, en mælti
þó: „Hvað viltu til gera? Skerðu úr
honum tunguna“. Þegar hann hafði
þetta mælt, gekk maðurinn í brott,
en Brandur til kirkju. Maðurinn
hélt þetta heillaráð vera, fékk sér
aðstoð, fór til óvinar síns, tók hann
og skar burt hans tungu. Þetta
þótti Brandi lögmanni fádæma
mikið, að svo hefði til tekizt, og
var svo riðið til Alþingis og þar
málið fram haft.
Vildu margir gera Brand lög-
mann sýknsaka fyrir þetta, en
Brandur vildi það ekki, og sagði
af sér með öllu lögmannsdæmið,
þar svo hafði til fallið.
En allir höfðingjar vildu þó
Brandur væri samt; ei fékkst það
af honum.
Spurðu þá fyrirmenn landsins,
hvern Brandur vildi í sinn stað
kjósa.
Þá mælti Brandur: „Finnboga
bróður minn veit ég lögvitrastan
mann í mínu umdæmi, en þér skul-
uð ábyrgjast, hvað rétt dæmur
hann er“. Höfðingjarnir kváðu það
að sköpuðu skeika mundu, og var
Finnbogi þá til lögmanns kjörinn
og kosinn. En Brandur lögmaður
hélt svari fyrir manninn, er í mál-
ið rataði, svo hann kom bótum
fyrir sig, og styrkti hann allvel,
bæði til máls og fébóta.
Þakkarávarp
Kvenfélagið „Hlíf“ vill hér með senda frú Þórdisi Egilsdóttur
ynnilegt þakklæti fyrir höfðinglega gjöf, er hún hefur afhent
félaginu, og nota á til húsmunakaupa fyrir Elliheimili ísafjarðar.
ísafirði, 14. desember 1956.
Stjórn Kvenfélagsins Hlíf, Isafirði.
Félag nngra jafnaöarmanna
Alþýðnflokksfélag Isafjarðar
óskar vestfirzku æskufólki gleðilegra jóla
og allra heilla á komandi ári.
óskar Vestfirðingum gleðilegra jóla og farsældar
á komandi ári.