Skutull - 24.12.1960, Side 9

S K U T U L L
9
Eftir þessi fáu orð um vinabæ-
inn okkar í Finnlandi skal nú í
stuttu yfirliti vikið að dvöl okkar
þar eystra.
Fyrsti dagurinn í Joeusuu.
Við komum til Joensuu laust
eftir hádegi daginn áður en mótið
átti að hefjast Þá höfðum við ver-
ið á ferðinni með flugvélum frá
kl. 8 kvöldið áður og komið við á
flugvöllum í Osló, Stockhólmi og
Helsingfors, en þar biðum við í
4 eða 5 tíma eftir flugvél til
Joensuu.
Svefntíminn hafði því farið fyr-
ir ofan garð og neðan, enda höfð-
um við haft það á orði, að fá okk-
ur blund, strax og komið væri á
hernaðaráætlun Juntunens við án
minnstu undanbragða.
Heima á hóteli fengum við að
strjúka af okkur mesta ferðaryk-
ið, þar næst snæddum við höfð-
inglega máltíð og síðan var sezt
inn í bil ásamt þessum 4 félögum
og ekið út í sumarbústað kaup-
mannsins, 15 km. fyrir utan borg-
ina.
Varla höfðum við heilsað fjöl-
skyldu kaupmannsins, þegar okkur
ur var tilkynnt með sama myndug-
leika og áður, að finnska baðið
væri til reiðu.
Að því búnu vorum við hei’leidd-
ir í baðhúsið spottakorn frá sum-
arbústaðnum.
Það er ekki beinlínis tilhlökkun-
Hermaiuiagrafreiturinn í Joensuu. I löngum og margföldum röðum
hvíla þeir þarna hlið við hlið, synir borgarinnar, á aldrinum 18—40
ára. — Á fótstalli minnismerkisins standa þessi orð: „Faðir og sonur
hafa greitt gjaldið fyrir frelsi Finnlands."
leiðai’enda, þó að sú áætlun færi
síðar út um þúfur.
Þegar við rákum höfuðin út úr
vélinni á flugvellinum í Joensuu,
sáum við nokkui-n hóp af fólki
eins og gengur og gei’ist, þegar
flugvélar koma og fara.
í augnablikinu sáum við engin
andlit, sem við þekktum.
Hins vegar heyrðist skyndilega
þrumandi í’ödd úr hópnum:
„Halló, ísfirðingar! Velkomnir
til Joensuu! Þið fáið ekkert að
hvíla ykkur og ekkert að sofa, —
ef til vill ofui’lítið að borða. En
ökuferð skuluð þið fá út í sveit og
finnskt bað, — 100 stiga heitt
finnskt bað, — og hana nú!“
Það var sjálfur bæjarstjórinn,
Tano Juntunen, fyi’rverandi kap-
teinn úr sti’íðinu, sem flutti þessa
hressilegu móttökuræðu á 50 m.
færi, eins og hann væri að gefa
fyrirskipanir í fi’emstu víglínu.
Hann var þai’na mættur ásamt
þremur öði’um kunningjum okkar
frá vinabæjamótinu á ísafirði, en
það voi’u kona hans og bai’nalækn-
ii’inn, Maja Miettinen ásamt Kalle
Kiihkönen, kaupmanni.
Þegar við höfðum heilsað þess-
um kunningjum okkar nánar, tók
ai’efni að eiga að fai’a í 100 stiga
heitt bað, ekki svona í fyrsta
skipti að minnsta kosti.
Einasta lífsvonin er auðvitað sú,
að hér sé verið að hagræða sann-
leikanum um hitann, svo að þess-
ir ísbii’nir frá íslandi skuli þó a.
m. k. fá að svitna af hræðslu.
„Hundrað stig! “ segjum við í dyi'-
unum, „það getur enginn maður
lifað í 100 stiga hita!“
„Jú, það er hugsanlegt, að mað-
ur geti lifað það af“, segir Juntn-
en hughreystandi, en þó í þeim
tón, að slíkt teljist samt til und-
antekninga.
En Salómonsdóminum skal þrátt
fyrir allt fullnægt, hvað sem af
því kann að hljótast! Og upp í
bekkina er klifrað, hver með sinn
hrísvönd í hendinni. — Dyrnar að
blessuðu sólskininu fyrir utan eru
rammlega lokaðar!
1 einu hominu er stór ofn, full-
ur af glóandi steinum. Loftið er
þurrt og mjög heitt. Það er þó alls
ekki svo óþægilegt að di’aga and-
ann.
„Þetta ei’u engin hundi’að stig,“
segjum við.
„Ekki alveg, — ekki ennþá,“
segir kapteinninn og tekur um leið
ausu og skvettir vatni á grjótið.
Loftið verður í svipinn rakara
og hitinn virðist magnast um
helming. Samt getur ekki náð
neinni átt, að hitinn nálgist 100
stig!
Þá er okkur bent á hitamæli,
sem sýnir 104 stig!
„Annað hvort er þessi mælir
amerískur eða vitlaus,“ segjum
við.
En meðan svitinn bogar af okk-
ur í lækjum af hitanum eða
kannski af einhverju öðru, reyna
Finnarnir að sannfæra okkur um,
að þetta sé ágætur Celsiusmælir.
Það sé einungis hið þurra loft, sem
geri hitann bærilegan.
Þegar svo gæti virzt að ekki sé
lengur deigur dropi eftir í líkam-
anum, stígum við niður á gólf og
tökum til við barsmíðina.
Skrokkurinn skal hýðast í bak
og fyrir, hátt og lágt, með hrís-
vöndunum.
Finnunum finnst illa og svik-
samlega barið og reyna að láta
okkur herða slagsmálin. Síðan er
farið út og stungið sér í vatnið
fyrir utan dyrnar og synt.
En það á ekki að sleppa okkur
við svo búið. Finnskt bað er ekki
fullkomnað, nema fai'ið sé þrisvar
inn í baðið og jafnoft út í vatn.
Við þökkum fyrir gott boð og
segjumst láta þar við sitja fyi’sta
daginn, en Finnarnir taka eld-
skírnina til enda.
Okkur líður ágætlega eftir þetta
fyrsta finnska bað ævinnar. Við
firmurn ekki til þreytu, og það er
líkast því, að við hefðum þegar
sofið þann blund, sem okkur
dreymdi um upp í skýjunum á
leiðirmi yfir „þústmd vatna land-
ið“ til Joensuu.
Þama eyddum við svo degin-
um fram á kvöld við óviðjafnan-
lega gestrisni kaupmannshjón-
anna í yndislegu, skógi vöxnu um-
hverfi, við heiðblátt og heillandi
stöðuvatn.
Áður en fai’ið var til bæjarins,
fórum við langa bátsferð á vatn-
inu. Þama hafa allir vatnabátar
utanborðsvélar.
Mótsdagarnir.
Það yrði of langt mál að segja
ýtarlega frá mótsdögunum og öllu
því, sem þá bar fyrir augu og
eym.
Hér verður því aðeins stiklað á
því helzta.
Fyrsti dagurinn byrjaði með
móttöku í hátíðasal ráðhússins.
Þar fluttu gestir kveðjur og á-
vörp frá heimabæjum sínum og
afhentu Joensuuborg smágjafir til
minningar um heimsóknina.
Við Isfirðingarnir afhentum eft-
irprentun af málverki frá Þingvöll-
um eftir Kjarval.
Eftir hádegisverð var farið í bíl-
um um borgina, og hún skoðuð.
Báðhúsið í Joensuu drottnar yfir miðhluta borgarinnar.
Byggingarstíll hússins hefur á ýmsan hátt mótað útlit
f jölda annarra síðari tíma bygginga víðsvegar í Finnlandi.