Skutull - 24.12.1960, Blaðsíða 16

16
SKUTULL
'j'yrir langa löngu var stór
uorg einnvers staoarí gaxnla
heiimnum. Par var áKanega
íogur KirKja, og svo stor var
huu, ao menu, sem stóou i and-
ayn nennar, gatu varia seð
hvitt marniaraaitariö, eöa
drengjaKormn í hvita skrúð-
hunmgnum.
Jturnj uturninn, sem var hár
og iniKiii steimurn var jiaiann
vammgsvioi. i honurn voru
þrjar kiukkuí' úr siiiri, en svo
emKennnegar voru þessar
kiuKKur, ao þær liringdu að-
eins emu sinm a ári, á joianótt-
ina. imginn vissi hver iét þær
hrmgja, því aö enginn hringj-
ari toK noKkru smni 1 kiuKKu-
strengmu, og þó hárust siiiur-
hremir tonar þeirra út í frost-
kait íoitio. iiver hringdi kiukk-
ununi'/ bumir sögou, að vind-
urinn þyti svona einKenniiega
i gegnuin turnmn. Aönr þott-
ust vita, að litiar verur, nokk-
urskonar frostálfar, hreyíðu
kiuKkurnar. En flestir héldu,
að það væru engiar, sem
liringdu klukkunum til minn-
ingar mn fæðingu Jesúbarns-
ins.
Eitt aðí'angadagskvöld jóla
söfnuðust menn í kirkj una,
eins og venjulega, til þess að
heyra klukknahringinguna. En
það leið heil ldukkustund og
enginn liljómur heyrðist frá
klukkunum. Menn horfðu
undrandi upp í turninn. Þar
héngu klukkurnar þögular.
Hvernig stóð á þessu? Enginn
gat skýrt frá því.
Loks sneru menn liryggir
hehn á leið aftur. Og allt næsta
ár töluðu menn í hálfum hljó-
um um það, að englarnir
myndu ekki vilja hringja
klukkunum, vegna þess að ein-
liver i borginni hefði framið
slæman verknað.
Árin liðu og klukkurnar
héngu þögular í kirkjuturnin-
um. Að lokum kom gáfaður og
heilagur prestur til borgarinn-
ar. Honum var sögð sagan um
kirkj uklukkurnar. Næsta að-
fangadagskvöld jóla kallaði
hann allan söfnuðinn til kirkj u
og mælti við fólkið:
„Þið hafið orðið þess vald-
andi, að klukkurnar hættu að
hringja. En nú dettur mér í
hug, að ef við færum hina réttu
fórn, muni klukkurnar fara að
hringja aftur. Við skulum öll,
hvert og eitt, koma með gjöf til
að leggja hér á altarið á næstu
jólum, og vissulega mun eitt-
hvert okkar hafa gjöf að færa,
sem englarnir munu gera sig
ánægða með.“
öllum líkaði þessi tillaga
vel, og næsta. ár voru menn
önnum kafnir við að útbiia
gjafir til að leggja á altari
kirkjunnar á næstu jólum.
Árið leið og aðfangadags-
kvöld jóla rann að lokum upp.
Eftirvæntingin var svo mikil,
að menn gátu naumast beðið
með það til kvöldsins að fara
til kirkjunnar og færa gjafir
sínar i þeirri von, að þeir
mættu heyra kirkjuklukkurn-
ar hringja á ný.
Nú verður að segja frá því,
að í horg þessari áttu heima
tveir litlir drengir. Annar
þeirra var kallaður Stóri-hróð-
ir, en sá yngri Litli-bróðir.
Þeir liöfðu heyrt um gj afirnar,
sem fólkið ætlaði að leggja á
altari kirkjunnar. Stóra-bróð-
ur Jangaði einnig til að færa
einliverja gjöf, og nú safnaði
hann öllum smápeningunum
sínum saman, sem hann hafði
eignazt á árinu. En þegar til
kom, voru þeir liarla fáir, því
að hann var af fátæku fólki
kominn. Hann fann þó ekki
svo mjög til þess, hve fjársjóð-
urinn var lítill. Og þegar hann
hafði fengið þeim skipt fyrir
einn stóran silfurpening, var
hann hinn ánaigðasti. Þennan
silfurpening ætlaði hann svo
að leggja á altarið.
Þegar aðfangadagskvöldið
loksins kom, streymdu allir til
kirkjunnar með gjafir sínar.
Stóri-bróðir og Litli-bróðir
urðu auðvitað samferða til
kirkjunnar og gengu eftir
þröngu hliðarstræti. Stóri-
bróðir hélt á hinum dýrmæta
pening. Þarna var enginn á
ferð. Stormurinn hafði þyrlað
snjónum í stóra skafla, og
þarna var einmanalegt og kalt.
Litli-bróðir hélt fast i hönd
bróður síns og hvíslaði: Ég er
svo hræddur! við skulum fara
beim!“ En Stóri-bróðir hló og
mælti: „Hræddur! Það er ekk-
ert að óttast. Guð er alltaf með
okkur.“
Þegar þeir voru komnir
miðja vegu, heyrðu þeir eitt-
hvert einkennilegt hljóð, „Óv
Stóri-bróðir hlustaði. „Það
hefur einhver meitt sig, mælti
hann. Ég verð að gá að því.“
Þeir gengu nú á hljóðið og
fundu loks lítinn, hvitan hund,
sem lá í snjónum og var að-
framkominn af hungri og
kulda. Stóri-bróðir lyfti honum
upp, bneppti frá sér jakkan-
um og þrýsti dýrinu að heitu
brjósti sínu.
„Hér mun þér hlýna og
batna, litli vesalingur,“ mælti
hann blíðlega. „Ef hundurinn
fær ekki hjúkrun og eitthvað
að eta strax,“ hélt Stóri-bróðir
áfram, „þá mun hann deyja.
Eg verð þvi að fara með hann
heim til okkar. Ég get ekki far-
ið til kirkjunnar, en peningur-
inn verður þó að komast á alt-
arið. Taktu hann og leggðu
liann hjá hinum gjöfunum,
þegar fólkið hefur skilað
þeim.“
Litli-bróðir beið þögull um
stund og sagði að lokum: „Ég
er hræddur, Stóri-bróðir.“
„Hér er ekkert að óttast,“
mælti bróðir hans. „Segðu að-
eins við sjálfan þig: Guð er
með okkur — og þá munu
englarnir gæta þín.“ Litli bróð-
ir féllst á þetta að að lokum,
tók við peningnum og hljóp af
stað.
Stóri-bróðir fór nú heim,
vaí'ði litla hundinn innan í ull-
arábreiðu og lagði hann fram-
an við logandi arininn. Síðan
gaf hann honum volga mjólk
að drekka, og ]>ví na^st hring-
aði seppi sig saman á ábreið-
unni og sofnaði.
Nú víkur sögunni til Litla-
bróður. Hann gekk rakleitt til
kirkjunnar. En hvað lnin var
stór og dásamleg með þúsund-
um logandi ljósa. Og þvílíkur
mannfjöldi ! Framan við altar-
ið stóð presturinn í livítum
skrúða. 1 kórnum voru söngv-
ararnir og þarna sat konung-
urinn í sæti sínu með kórónu
á höfði. Að litilli stundu liðinni
mælti presturinn: „Leggið
gjafir ykkar á alta.rið.“
Fyrst stóð konungurinn á
fætur. Hann gekk beint að alt-
arinu, tók kórónuna af höfði
sér, lagði hana á altarið og
mælti: „Ég gef kórónu mína til
að sj’na, að ég er aðeins þjónn
hans, sem öllu ræður og stjórn-
ar.“
Þá mælti i'ólkið: „Vegna
gjafar konungsins, munu
klukkurnar vissulega hringja.
En svo varð þó ekki. Þær voru
þögular enn sem fyrr.
Næst kom auðmaður nokk-
ur og lagði poka fullan af gulli
á altai’ið. „Ég gef gullið mitt,“
mælti hann, „því að það er hið
dýrmætasta, sem ég á til i eigu
minni.“ En klukkurnar hljóm-
uðu ekki. Þá kom stórskáldið,
lagði bókftíll mikið á altarið og
mælti: „Ég gef kvæði mín. I
þeim felast mínar beztu og göf-
ugustu hugsanir.“
Og fólkið hvíslaði sín á milli:
„Vegna þessai-a miklu og göf-
ugu hugsana, lxljóta klukkurn-
ar að hringja. En þær voru enn
þögular.
Og listmálarinn lagði mynd-
ir sínar á altarið við hliðina á
kvæðum skáldsins. „Ég gef
þessi málverk,“ mælti hann.
Það eru þau beztu, sem ég á.“
En enginn klukknahljómur
rauf þögnina.
Nú komu menn hver af öðr-
um og lögðu gafir sínar á alt-
ai’ið, en ekki hljómuðu kirkju-
klukkurnar.
Litli-bróðir stóð þögull úti í
einu horni kirkjunnar og hon-
um fannst hann verða alltaf
minni og minni, er hann horfði
á allan þennan milda mann-
fjölda og allar hinar dýrmætu
gjafir. Stóri silfurpeningurinn,
sem hann. hélt á í lófanum, var
nú orðinn svo lítill, að honum
fannst. Hann gat ekki farið
með þessa lítilfjörlegu gjöf
upp að altarinu, frannni fyrir
öllum þessum mannfjölda.
Englarnir myndu hlæja að
slíkri gjöf.
En það var eins og einhver
rödd hvíslaði að honum þarna
úti i kirkjuhorninu: „Þú þarft
ekkert að óttast. Guð er alltaf
með okkur, og þú hefur lofað
Jólasaga barnanna
Hvers vepa hrinodn
klnKknmar?