Skutull - 24.12.1964, Blaðsíða 11

S K U T UI L
11
Strandlengjan austanverðu í víkinni frá Horni að Dögunarfelli: Yztidalur, Miðfell, Miðdalur, Kálfatindur, Innstidalur blasa við.
íæturna fram yfir brúnina, —
ekki aldeilis, ég held að í
fyrstu hafi sumir látið jafnvel
annað augað nægja, en það
voru bara þeir, sem ekki höfðu
komið þarna áður. Við þessir
vönu rákum allan hausinn
fram yfir og sögðum reyndar
lika, að enn myndi versna.
Syllurnar þarna voru orðn-
ar all þétt setnar af svartfugli
og hávaðinn og gargið óskap-
legt.
Þarna við brúnina er bjarg-
sig og bjargganga nærtækt
umhugsunarefni, ógnþrungin
lofthræðsla grípur mig við til-
hugsunina eina, ekki vildi ég
dingla í kaðli í bjarginu þótt
allur veraldarauður væri í
boði. Það hlýtur að hafa
vantað einhvern slatta af taug-
um í þá menn, sem þetta
lögðu og leggja fyrir sig enn
þá.
Leiðin lá áfram inn bjarg-
brúnina um almenningaskarð.
Þar er útsýni gott inn Austur-
Strandir, alla leið að Geirólfs-
gnúp, þar eru sýslumörkin.
Á leið niður í Látravík fer
bjargið smálækkandi, þó að
hvergi sé slétt í fjöru. Látra-
vík er naumast meira en stór
hvos í fjallið og undirlendi lít-
ið.
Á háum bakka undir Axlar-
fjalli stendur Hornbjargsviti
dyggan vörð um siglingar
skipa.
Aðkoman er mjög vinaleg,
lítið, slétt tún með þó nokkr-
um útihúsum og myndarlegt
íbúðarhús áfast sjálfum vit-
anum.
Allt þarna ber dugnaði og
reglusemi vitni, öll hús vel
máluð og þrifalegt í kringum
þau.
Jóhann Pétursson vitavörð-
ur og kona hans tóku á móti
okkur með slíkum höfðings-
skap, að leit mun að öðru eins,
jafnvel bakara er með var í
hópnum þótti mikið til um
þann þátt veitinganna er að
hans fagi laut.
A loknu borðhaldi og góðri
hvíld, héldu flestir ferðalang-
arnir af stað undir forustu
Jóhanns vitavarðar og skyldu
skoðaðar „Fjalir“.
Þetta eru þrír klettadrangar
eins og hendi í laginu, standa
aðskildir nokkurn spöl undir
bjarginu og þarf að fara fyrir
forvaða á leiðinni. 1 þetta sinn
var fjara.
Drangarnir eru lauslega
tengdir bjarginu með frekar
lágu hafti, sem auðvelt er að
komast yfir, nema miðhaftið,
þar þarf að hafa kaðal með.
Þetta reyndist hæfileg
bjargganga fyrir okkur, og
höfðu menn mikla ánægju af
ferðinni.
Um miðnætti var komið
aftur í Vitann og enn svign-
uðu borð undan veizlumat.
Nokkru seinna var haldið
sömu leið til baka og komið
að Horni aftur eftir þriggja
stunda erfiða göngu. Tveir
menn voru skildir eftir í vit-
anum til þess að hafa samband
við skipstjórann á Heiðrúnu
um heimferð.
Upphaflega hafði verið á-
kveðið að heimleiðis skyldi
haldið úr Hornvík um Hafn-
arskarð í Veiðileysufjörð, en
vegna snjóþyngsla var hætt
við það og skyldi báturinn
koma aftur að Horni á Mánu-
dag.
Hvítasunnudagur var kom-
inn að hádegi, þegar næst var
lagt upp í gönguferð, og ekki
var veðrið til ama, blæja logn
og sólskin svo sterkt, að snjór-
inn rann niður. Reyndar var
okkur orðið sama um snjóinn,
því nú skyldu gengnar reka-
fjörur og haldið undir Hornið
sjálft.
Við röltum nú sama veg og
ísbjörninn, sem drepinn var
þarna í fjörunni 19. júní í
fyrra. Þrír úr hópnum höfðu
reyndar verið staddir á sama
stað tveim dögum áður en
björninn var veginn, eða 17.
júní í þoku og ekkert bjarn-
dýr sjáanlegt.
Undir Horninu var gaman
að vera og horfa á fuglalífið
í bjarginu fyrir ofan.
Við fórum ekki langan veg
undir bjargið, því leiðin tepp-
ist fljótlega af forvaða mikl-
um, sem við fórum upp á, en
þorðum ekki niður af hinum
megin.
Zuluflokkurinn.
Innan Rekkasveitarinnar er
starfandi flokkur, sem hefur
tamið sér sérstaka siði og
verða þeir, sem ganga vilja í
flokkinn, að ganga gegnum
þrautir nokkrar, áður en þeir
teljast fullgildir meðlimir.
Seinnihluta dagsins tók
flokkurinn sig út úr aðalhópn-
um með nokkra nýliða; urð-
um við átta saman og héldum
áleiðis inn í Höfn í botni vík-
urinnar. Þar er uppistandandi
bæjarhús, járnslegið á steypt-
um kjallara.
Slysavarnafélag Islands hef-
ur útbúið bæinn sem björgun-
arskýli.
Eins og áður er vikið að,
er sandur mikill fyrir botni
víkurinnar og tekur um hálfa
stund að ganga yfir hann.
Um sandinn fellur Hafnarós,
meinleysislegur á fjöru, en
djúpur og viðsjáll á flóði.
1 þetta skipti var fjara og
vatnið rúmlega í hné, en dag-
inn eftir í bakaleiðinni var
vatnið í mitti, og einn fór
reyndar á sund, og urðum við
að reyta af okkur flíkur fyrir
piltinn.
Um nóttina gisti Zuluflokk-
urinn í Höfn. Morguninn eftir
var farið út í Rekavík, þar
sem inntaka nýliðanna skyldi
fara fram, einn félaganna varð
eftir í skýlinu vegna meiðsla
í fæti.
Leiðin út í Rekavík er mjög
tröllsleg, enda heitir Trölla-
kambur á leiðinni. Þarna eru
margir drangar í sjó fram og
einstigi á leiðinni. í einstiginu
drap Kristinn Grímsson bóndi
á Horni bjarndýr fyrir löngu
síðan. Hann var á leið til
Rekavíkur og mætti dýrinu í
einstiginu og skaut á það með
haglabyssu hlaðinni fuglahögl-
um. Ekki verkaði þetta á dýr-
ið að öðru en því, að það snéri
undan. Kristinn hélt áfram
ferð sinni og fékk í Rekavík
stærri högl, snéri síðan aftur
og skaut dýrið til bana.
Þegar við komum út í Reka-
vík var hafizt handa um inn-
tökusiði flokksins og stóðust
nýliðarnir prófið með prýði,
var hluti athafnarinnar tek-
inn á kvikmynd.
Þarna í fjörunni voru nokk-
ur merki um reka, svo sem
nafnið bendir til, annarsstaðar
voru lítil merki um reka.
Meðan við dvöldum þama
sáum við að hópurinn á Horni
gekk upp á bjarg til að skoða
Jörund.
Jörundur er mjór tindur á
bjargbrúninni upp af miðdal.
Seinnipart mánudagsins var
haldið að Horni aftur, er það
alldrjúgur spölur.
Þegar þangað kom var Heið-
rún komin á lagið og byrjað
að flytja fram.
Fótlama félaginn hafði verið
skilinn eftir í skýlinu í höfn,
ásamt aðstoðarmanni. Heið-
rún sigldi inn á víkurbotninn
til að sækja þá félagana, en
hvernig sem hljóðpípa skipsins
var blásin, bólaði ekkert á
þeim er í landi voru.
„Björgunarsveit" var nú
send í land og heim í skýli.
Hópurinn í Innstadal á leið upp á bjarg, Rekavík og Atlaskarð í baksýn.