Skutull - 24.12.1964, Blaðsíða 12

12
SKUTULL
HJÖRTUR HJÁLMARSSON:
Bænin hennar mðmmn
Það var um miðjan desem-
ber að mamma sagði mér að
á morgun ætlaði hún að fara
út að Vindheimum, að heim-
sækja systur mína fyrir jólin,
og ég ætti að fá að fara með
henni.
Ég varð harla glaður við.
Okkur systkinunum þótti gam-
an að hittast, þó stundum
slettist upp á vinskapinn, ef
við áttum langa dvöl saman.
Ég var sex ára og þóttist fær
i flestan sjó. Við mamma átt-
um heima í Stapa. Vindheim-
ar eru yzt í Reykjatungu í
Skagafirði en Stapi framar í
Tungunni og eru röskar tvær
bæjarleiðir á milli, ef farið er
vestan í Tungunni, en heldur
skemmri leið að austanverðu,
en enginn bær á þeirri leið,
en fyrir neðan Tunguna tekur
við slétta allmikil, sem nær að
Héraðsvötnum.
Það var all gott veður
morguninn eftir, en loft þung-
búið. Liðið var að hádegi, er
við lögðum af stað, og ákvað
mamma að fara austari leið-
ina, þá yrðum við heldur fljót-
ari.
Það var snjór yfir öllu,
hjarn með nokkrum driftum
af lausasnjó ofaná.
Ég var vel búinn í snjósokk-
um, sem náðu upp á mitt læri,
í þykkri peysu, með stóran
trefil og prjónahúfu. Mér
fannst þetta auðvitað óþarf-
lega mikill klæðnaður, en
mamma réði.
Ég skokkaði við hliðina á
mömmu en þurfti að taka
ýmsa króka. Það var svo
gaman að hlaupa í driftimar
með lausa snjónum, ausa hon-
um upp með fótunum og jafn
vel kasta sér endilöngum í
hann.
Ég var strax orðinn heitur
og sveittur, þó nokkurt frost
væri, og mamma sagði að ég
mætti ekki þreyta mig. Hún
Þar lágu tvímenningarnir í
svefnpokum og hrutu ferlega.
Þeir voru vaktir hæversklega
og boðin skipsferð heim, sem
þeir þáðu af ltillæti sínu.
Um heimferðina er það að
segja að hún var mjög
skemmtileg í glaða sólskini og
hafið slétt sem spegill.
Þeir einir vita hve fögur
landsýn er í góðu veðri á
Ströndum, sem hafa farið
þarna um við sömu aðstæður.
Hafið þökk sem lásuð.

Hjörtur Hjálmarsson
vildi leiða mig, en það fannst
mér óþarfi, og ekki karlmann-
legt.
En nú dimmdi enn í lofti,
það var komin þétt kafalds-
mugga, en það gerði ekkert
til, það var bara meira gaman,
sórstaklega að stanza, halla
höfðinu aftur, með opin munn
og reyna að fá stærstu kaf-
aldsflyksurnar til að lenda í
munninum. Svo fóru að koma
vindstrokur, fyrst strjálar. Þá
óx gamanið enn. Snjórinn rauk
yfir mig í þotunum. Nú þurfti
ég ekki að leita uppi skaflana.
En svo fór að verða styttra á
milli þotanna og allt í einu
skall á samfelldur stormur —
stórhríð.
Nú þótti mér ekki gaman.
Stundum varð ég jafnvel að
snúa mér undan veðrinu, mér
fannst ég ekki ætla að ná and-
anum.
Ég smeygði lófanum í hönd
mömmu, og lét hana leiða mig.
Mér fannst hún hika ögn. Ef
til vill var hún að hugsa um
að snúa við. Hafi svo verið,
þá hætti hún að minnsta kosti
við það.Það gat líka brugðist
til beggja vona að hitta bæinn
í Stapa í þessu veðri, þó þang-
að væri nokkru styttra og
undan veðri að halda. Bærinn
lá inni í miðri Tungu, en Vind-
heimar voru sem næst Tungu-
brúninni og því auðveldara að
finna bæinn — ef við lentum
ekki niður af Tungunni, þá
tók við flatneskjan, kennileita-
laus.
En dagurinn er skammur
um miðjan desember, og nú
bættist náttmyrkrið við hríð-
ina. Við sáum ekki neitt frá
okkur, en áfram héldum við.
Færðin þyngdist, og ég fór
að þreytast. Mamma fann það,
og við hvíldum okkur öðru
hvoru. Ég spurði hvað eftir
annað hvort við værum ekki
bráðum komin. Og svarið var
alltaf, jú bráðum erum við
komin með guðs hjálp, nú
verðurðu bara að vera dugleg-
ur, svolitla stund enn.
Ég fór að kasta mér niður
í hvert sinn, sem við hvíldum
okkur, en alltaf tók mamma í
höndina á mér eftir stutta
stund og sagði: „Nú verðum
við að halda áfram, elskan
mín.“
Þó var eins og hún væri
eitthvað hikandi, og hún var
að hóa, öðru hvoru, en það
var eins og hljóðið þurkaðist
út í veðurhvininum.
En svo gerðist það einu
sinni, þegar við höfðum tekið
okkur hvíld, að mamma kraup
niður í snjóinn, og ég heyrði
að hún var farin að biðja guð.
Mér fannst þetta skrýtið. Auð-
vitað hafði ég heyrt mömmu
biðja guð, en aðeins á kvöld-
in, þegar við fórum að hátta,
og þá lét hún mig líka lesa
bænirnar mínar, og við krup-
um ekkert. En nú ætluðum við
ekkert að fara að hátta, eða
var það, og ég spurði: „Eig-
um við að sofa hérna
mamma?" mér fannst það
eiginlega ekki veruleg fjar-
stæða.
En mamma svaraði ekki,
hún hélt áfram að biðja, og
það var ósköp gott að hvíla
sig.
Já, það var vel hægt að sofa
þama.
En var ekki einhver að hóa,
úti í hríðinni. Mamma stóð
snögglega upp og tók mig við
hönd sér, og nú beygði hún
nærri þvert af leið. Mér fannst
ég alveg vera að gefast upp,
því nú var upp brekku að fara.
En mamma byrjaði aftur að
hóa, og nú heyrði ég greini-
lega að það var hóað á móti.
Og svo birtist eitthvað í
hriðarsortanum. Fyrst varð
ég hræddur, þetta var eins og
tröllkarl, en svo sá ég að þetta
var beitarhúsamaðurinn á
Vindheimum.
„Guð hjálpi mér,“ sagði
hann, „eruð þið á ferðinni í
þessu veðri?“ Mamma svaraði
litlu fyrst. Og svo sagði hann
okkur frá því, hvernig honum
datt allt í einu í hug að ganga
inn með hlíðinni, áður en hann
fór heim frá húsunum, og hóa,
og mamma sagði honum að
við hefðum víst verið í þann
veginn að villast niður af
Tungunni.
Nú var ekki langt heim að
Vindheimum, og ferðin gekk
-a
Hjörtur Hjálmarsson:
Kalli smaladrengnr
Stælt eftir Per Svineherde.
Kalli smaladrengur hann sat hjá sinni hjörð.
Hann fagra dreymdi ungfrú, þá fegurstu á jörð.
En krumminn í mónum hann mælti, og skellti í góm:
„Að vilji þig nokkur er vitleysa tóm.“
En sunnudagsmorgun er sólin roðar fjöll
hann Kalli var staddur í konungsins höll.
Hjarða ég gæti um háfjöllin blá,
en kongsdóttur fagra nú kýs ég að fá.
Hann tók af sér vettlingatötra úr ull,
þá skein þar á hringinn, og hann var rauðagull.
Og hattkúfinn tók hann af höfði sér næst,
þá ljómar þar kóróna gimsteinum glæst.
Þið kallið mig smala, ég hirði mína hjörð,
en var nokkur konungur voldugri á jörð?
Og daginn þann, fyrri en sigin var sól
hann Kalli var sestur á konungsins stól.
Og konungsins dóttir var dr'ottningin hans.
Fegursta ungfrú af öllum innanlands.
Dætur þau áttu og synina sex
og hreykinn var Kalli hve hópurinn vex.
Og auðvitað var Kalli Kallason einn
og smaladrengur var hann, sá vaski sveinn.
Kalli smaladrengur hann sat hjá sinni hjörð.
Hann fagra dreymdi ungfrú, þá fegurstu á jörð.

vel, þvi beitarhúsamaðurinn
tók mig á háhest. Það var svo
sem engin skömm að því, þetta
var karlmaður.
Þessi saga hefur geymst
mér í minni. Ekki af því að
ég gerði mér þá grein fyrir
neinni hættu, fremur sennilega
af hinu, að síðar, þegar mér
óx þroski, stóð hún mér svo
Ijóslifandi fyrir augum bænin
hennar mömmu í hríðinni.
Hjörtur Hjálmarsson.
SKCTDLL
Utgefandi:
Alþýðuflokkurinn, ísafirði
Ábyrgðarmaður:
Birgir Finnsson
Neðstakaupstað - Sími 13
Innheimtumaður:
Ilaraldur Jónsson
Þvergötu 3

Prentstofan ísrún hf.