Vesturland - 24.12.1956, Síða 7

VESTURLAND
7
Árni Höskuldsson:
Éo er alltaf kátur
Það er nú orðið heldur sjald-
gæft, að ungir menn leggi fyrir sig
gullsmíði. í sumar lauk ungur Is-
firðingur, Ámi Höskuldsson,
sveinsprófi í gullsmíði. Við skulum
nú bregða okkur stundarkom inn
á vinnustofu þeirra feðga, Áma
og Höskuldar Ámasonar, og ræða
við hinn unga iðnaðarmann um
iðngrein hans og helztu áhugamál.
— Þú kannt vel við gullsmíðina,
Ámi?
— Já, gullsmíðin getur verið
.» mjög skemmtileg og gefur mikil
tækifæri, til að smíða mjög fallega
gripi, þó að margt verði að sjálf-
sögðu fjöldaframleiðsla, eins og
gengur.
— Er mikil sala í smíðagripum?
— Já, það er alltaf þó nokkur
sala og virðist heldur fara vaxandi.
Við smíðum alltaf talsvert af grip-
um fyrir þjóðbúninginn, armbönd,
hálsmen og svo má ekki gleyma
trúlofunarhringunum, sem eru
stór liður í atvinnunni. Alltaf er
einhver að opinbera. Annars geng-
ur þetta allt í bylgjum, óregluleg-
um að vísu. Stundum koma heilir
klúbbar, sem taka sig saman um
að skreyta sig fyrir þorrablót og
aðrar stórhátíðir ársins.
— Er ekki oft skemmtilegt, þeg-
ar ungir elskendur koma að panta
hringana ?
— Þetta er persónuleyndarmál,
sem ekki má ræða. Eins og þú
skilur er ég annar aðilinn, sem
elskhuginn treystir fyrir þessu
helgasta leyndarmáli sínu, þangað
til baugarnir hafa opinberað það.
— Hver eru nú helztu áhugamál
þín?
— Ég hefi mikinn áhuga á
íþróttum — skíðaferðum og knatt-
spyrnu. Þetta eru góðar og göfug-
ar íþróttir og mikill áhugi fyrir
þeim, enda eru þetta þær íþrótta-
greinar, sem við ísfirðingar höfum
náð beztum árangri í. Aðstaða er
hér mjög góð fyrir skíðamenn, en
hvað knattspyrnuna snertir, þá
ríkir hér fullkomið ófremdar-
ástand. Bæir af svipaðri stærð og
Isafjörður verja árlega tugum þús-
unda til byggingar íþróttamann-
virkja, en hér er árlega varið smá-
upphæð, sem lítið er hægt að gera
fyrir. Það er varla, að hún hrökkvi
fyrir símtölum og frímerkjum í
sambandi við íþróttastarfsemina,
a. m. k. ekki ef oft þarf að nota
hraðsamtal.
Það er staðreynd, að fjöldi
æskumanna flytur árlega til þeirra
staða, sem bjóða upp á betri skil-
yrði á þessu sviði, og skara þar
fram úr. Þessa menn má bæjarfé-
lagið ekki missa.
— Hvað telur þú, að bæjarfé-
lagið geti gert, til að sporna við
þessu ?
— Forystumenn bæjarfélagsins
verða að stefna að því, að skapa
æskufólki hér samsvarandi skil-
yrði og það fær annars staðar á
landinu, til að vinna að sínum
áhugamálum á hvaða sviði, sem
þau eru, hvort heldur það eru
íþróttir eða annað.
Með góðu íþróttasvæði á Torf-
nesi gefum við ungum mönnum
tækifæri, til að stunda sínar íþrótt-
ir. Nú líður óðum að því, að þeim
byggingalóðum, sem til eru, verði
öllum ráðstafað og þá hygg ég að
verði hagkvæmara fyrir bæjarfé-
lagið, að fullgera íþróttasvæðið á
Torfnesi, svo að hægt verði að taka
gamla völlinn til húsbygginga,
heldur en að fara að undirbúa nýj-
ar byggingalóðir með nýjum göt-
um og öllu því, sem því tilheyrir.
Með því slær bærinn tvær flugur
í einu höggi — kemur upp nýju
íþróttasvæði og fær jafnframt
hentugar byggingalóðir í nánd við
stærsta atvinnufyrirtæki sitt.
— Lestu mikið af bókum?
— Nei, ekki get ég sagt það. Ég
les helzt ljóðabækur og góðar ævi-
sögur, en eins og stendur er ég að
lesa bókina ,,Ég kaus frelsið" eftir
Victor Cravchenko. Ég tel, að það
sé bók, sem allir þyrftu að lesa,
til að fá betri skilning á þeim at-
burðum, sem nú eru að ske í heim-
inum. Þar geta menn kynnzt rúss-
neskum embættismanni, sem kom-
inn er upp i efsta þrep mannfélags-
stigans í Kommúnistaflokknum og
sálarstríði þeirra hugsandi manna,
þar sem samvizkan og kommún-
isminn eiga í harðri baráttu um
persónu mannsins, gjörðir hans og
athafnir allar. Hvaða tilfinningar
þeir menn bera í brjósti, sem dag-
lega þurfa að framkvæma flokks-
skipanir, sem samvizkan fyrirlít-
ur.
— Hvað heldur þú um framtíð
ísafjarðar?
— Hún byggist fyrst og fremst
Anton Ingibjartsson:
Éo kann ekki viö mig í iandi
Togarinn Sólborg var að losa
afla í dag, og er skipið nú senn
tilbúið að hef ja veiðar að nýju. Áð-
ur en leystar eru landfestar skul-
um við skjótast stundarkorn nið-
ur í ketilrúmið og spjalla stundar-
korn við annan kyndarann, Anton
Ingibjartsson, sem nú er kominn á
vakt og strax tekinn til starfa.
— Hvað hefir þú verið lengi á
togara, Toni?
— Ég var 17 ára, þegar ég byrj-
aði fyrst á Hávarði Isfirðing. Ég
er því búinn að vera um 30 ár í vél
á togurum. Ásgeir Árnason, sem
nú er fyrsti vélstjóri á Dísafellinu,
var þá yfirvélstjóri á Hávarði, og
var ég hjá honum í 11 mánuði. Þá
fór ég í land og var í landi um
tíma, en fór svo á Hafstein og var
á honum í tvö ár. Þeir voru báðir
ágætis sjóskip og gott að vera á
þeim.
—• Var ekki annars erfitt verk
að vera kyndari á þessum kola-
kynntu togurum?
— Jú, það var oft á tíðum heldur
slabbsamt, enda voru kyndara-
á stöðugri atvinnu. Ef ísfirzkt
æskufólk hefir hér viðunandi lífs-
skilyrði og tækifæri, til að vinna
að sínum áhugamálum, veit ég,
að það vill hvergi fremur vera en
hér, þar sem það vætti fyrstu
bleyjuna.
skipti þá tíðari á togurunum en
nú er og starfið ekki eins eftir-
sótt, þó að minna hafi verið um
atvinnu. Það kom oft fyrir, að við
stóðum upp í mitti í sjó á „fyr-
plássinu". Það er engin vinna á
þessum skipum á við það, sem var
á gömlu kláfunum. Voru margir,
sem aldrei komust upp á lag með
að halda dampi. Skipstjórinn
heimtaði alltaf fullan damp. Var
það oft helv .... at, rennandi
blautur yfir hausinn alla vaktina.
Þegar maður var búinn á vaktinni,
þurfti maður svo að fara upp á
,,keis“ og hífa upp öskuna. Tók
það i/2—1 tíma. Annars fór það
mikið eftir kolunum, hvernig þau
voru. Þegar því var lokið var hægt
að fara að þrífa sig og koma sér
í koju.
— Hefirðu aldrei lent í neinum
ævintýrum á langri sjómannsævi?
— Nei, aldrei. Ég hefi alltaf ver-
ið láns maður í lífinu, alltaf slamp-
ast áfram, en aldrei lent í neinum
brösum eða ævintýrum. Ég tel það
ekki, að þegar ég var á Skutli
fyrsta veturinn eftir stríðið lagðist
hann einu sinni á síðuna, þegar
við vorum að stíma upp af Halan-
um. Kom þá mikill sjór niður um
lúguna og ventlana, og stóð ég í
kolgrænum sjó niðri í boxinu, þar
sem ég var að lempa kolum. Ég
sigldi öll stríðsárin, en lenti aldrei
i neinum óhöppum eða ævintýrum.