Samtíðin - 01.09.1942, Síða 16

12
SAMTÍÐIN
ekki um neinar eiginminningar að
ræða, og sé ég þvi ekki aðra jafn-
færa skilningsleið og þá, að draum-
ur þessi, sem er mjög algengrar teg-
undar, hafi verið tilkominn fyrir
vitundarsamband mitt við einhvern,
sem hafði fyrir augum sér skógi-
vaxna fjallshlið ámóta kunna sér
og hin skóglausa fjallshlíð er kunn
mér. En þó að ég geti nú ekki bent
á, hvar þessi fjallshlíð sé og að
margar draumsýnir séu þannig, að
þær geti ekki átt við á þessari jörð,
þá þykir mér það nokkur sönnun
fyrir veruleik hennar og annarra
draumsýna, að komið hefur fyrir,
að menn hafi dreymt það, sem síð-
ar var vitað um, að annar maður
lifði í vöku. Skal nú segja hér eitt
dæmi slíks.
Bóndi nokkur missti aðra kúna
sina, meðan hann var í eftirleit inn
á afrétti. Var systir hans yfir kúnni
þar til um nóttina, að kýrin dó eða
var aflífuð. Fór stúlkan þá inn og
sagði móður sinni, hvernig komið
var. En sömu nóttina dreymdi bónd-
ann, líklega um leið og liann vakn-
ar, að hann heyrir sagt: „Nú er hún
dauð, þessi belja,“ og vissi hann um
leið, við hvaða helju var átt. Var
munað á eftir, að systir hans hafði
einmitt haft þessi orð, þegar hún
sagði kýrlátið, og dreymir hóndann
þvi hið sama og það, sem líklega
alveg samtímis kemur fram við
móður hans.
Það er mjög algengt, að menn líti
á drauma sína sem fyrirboða, og
kom sú skoðun fram hjá Guðmundi
skáldi Friðjónssyni í grein um
drauma, sem birtist eftir hann í
„Samtíðinni“ í vetur. Þjrkir honum
dr. Helgi „seilast um hurð til lok-
unnar“ með því, að ætla drauma
og vitranir eiga rót sína að rekja
til íhúa á öðrum jarðstjörnum, og
hefði víst mörgum þótt líkt í fyrnd-
inni, ef einhver hefði þá sagt or-
sakir flóðs og fjöru og annarra
hreyfinga í lofti og legi eiga rót sína
að rekja til tungls og sólar. En i
sambandi við fyrirhoðadraumana,
sem margir gera reyndar of mikið
úr, skal hér segja þetta eitt: Það
eru „til aðeins tvær aðalleiðir fyrir
hvern til að vita. önnur er sú, að
afla sér vitneskjunnar sjálfur af
eigin rammleik, en hin er að þiggja
liana af öðrum. Og vitrist manni nú
eitthvað, sem enginn á þessari jörð
getur vitað um, eins og t. d. um ó-
orðna atburði, þá hlýtur sú vit-
neskja, í hvaða mynd, sem hún
berst, að hafa borizt manni frá ein-
hverri æðri vitund en nokkrum
þeim, sem þessa jörð byggir.
— Hve langt ev síðan þú byrjað-
ir að spila golf?
— Mánuður.
— Nú, þú ert orðinn furðu góð-
ur, kalla ég.
— Þó það nú væri, eftir fjögra
ára óslitið nám.
Skótavörðustíg 10.
Rvík. Sími 1944,
Pósthólf 843.