Samtíðin - 01.09.1942, Qupperneq 20

16
SAMTlÐIN
aði ég. Hann er að reyna að búa
sér til sniugu út úr klefanum, og
ég fór að hlæja, því að þessir veggir
eru úr traustu graníti, fjórtán feta
þykkir, og fyrir ofan þá er vatnið
í virkisgröfinni.
Ég lýsti allt í kringum mig og
sá, að hann hafði verið að reyna
að rissa andlitsmynd á vegginn. Það
var alveg eins og þelta andlit væri
lifandi. Ilann var að revna að hafa
af fyrir sér, sem maður segir. Ég
gerði nú fyrirspurn um það, hvort
ég mætti láta liann fá annan lmíf,
því að ég hafði ekki fengið nein
fyrirmæli um slíkt, og að lokum
færði ég lionum hnífinn, og þá ró-
aðist hann.
Yikulega, eða því sem næst, var
liann vanur að hrópa: — Er ég hú-
inn að vera hér í tiu ár? og •— Er
ég búinn að vera liér í tuttugu ár?
og — Er ég ekki orðinn gráhærð-
ur? En liárið rotnaði smátt og smátt
af honum eftir því, sem fram liðu
stundir. Hann hélt áfram að rissa
þessar myndir sínar á veggina, eins
og þið sjáið, hvert andlitið á fæt-
ur öðru, hvern manninn eftir ann-
an. Það er alveg furða, hvað hon-
um hefur tekizt þetta vel, þegar á
])að er litið, að hann gerði þetla alll
í myrkrinu, því við létum hann aldr-
ei liafa ljós. Mér voru ekki gefnar
neinar fyrirskipanir um það.
En hann stytti sér slundir með
þessum litskurði. Hann eyðilagði
svo marga linífa, að við létum hann
hafa tréhníf til þess að éta með og
fengum honum gamalt naglarusl til
þess að rísla sér við. Mörgum nögl-
um hlýtur hann að hafa eytt á þess-
um veggjum, herrar mínir, öll þau
þrjátíu ár, sem hann var hér.
VIÐ HORFÐUM á þessa votu,
þykku steinveggi. Okkur
fannst við hafa eytt þarna óratima.
Grafhvelfingarþefurinn þarna inni
loddi við skilningarvitin á okkur,
og rakt loftið smaug gegnum merg
og hein.
— Þrjátíu ár, varð mér að orði.
— Guð sé oss næstur!
— Þrjátíu og sjö, sagði fanga-
vörðurinn. — Ég man það núna,
að hann var hér í þrjátíu og sjö
ár, því það var komið með liann
liingað á tiu ára afmælisdegi litlu
dóttur minnar. Hann skar út alla
veggina. Og vitið þið hvað? Þegar
okkur var skipað að flytja hann lil
sjúkrahússins fyrir tíu árum — nú
er ég viss um, að þið farið að hlæja
þá veitti hann öfluga mótspyrnu,
hrauzt um og' sparkaði. Hann marði
mig á hnénu, það gerði hann. Og
vitið þið, hvað piltur sagði? Hann
sagði: — Farið þið! Má ég ekki vera
hér í friði í fimm mínútur? Ilann
dó hérna úti á veginum. Ég hýst
við, að hann hafi ekki þolað loftið.
Jæja, herrar mínir, ef ykkur er
ekkert að vanhúnaði, getum við
haldið áfram í áttina til píslarklef-
ans.
Hvað kom fyrir stúlkuna, sein
var í ullarsokkunum?
— Ekkert.

Upplýsingar góðar gef,
ge.gn er oft í slíku,
um suðutækin, sem ég hef
selt frá Ameríku.